Ameland versteent. Metertje bij metertje komt er meer steen te liggen op het eens licht onder je voeten meebewegende duinzand. Carports, parkeerstroken, inritten, parkeerpleinen, bermen, terrassen, opritten, complete voortuinen, paden, loopjes, verbreding van straten. Het is een niet te stoppen oprukken van steen.
De Amelander die al een tijdje niet meer leeft heeft het nog gevoeld. Soms denk ik dat ik het nog weet. Ik ben immers ook van de vorige eeuw. Niet van het begin natuurlijk. Ik ben er één van iets na het midden van de vorige eeuw. Toen moet het begonnen zijn, de verstening. Was ik maar ouder, dan had ik de deining nog echt in de benen.
Jeanet F. de Jong