Bij Le Jardin hoort een schattig baby’tje van amper drie maanden oud. Papa (later blijkt dat hij de opa van de kleine is) zit liefdevol met het kindje op schoot aan een tafeltje naast ons. Het is de personeelstafel die op een privéstrandje lijkt te staan. De poten staan in het zand, waar ook drie grote honden liggen. Aan tafel zitten zijn dochter - zij is de moeder van de baby - haar broer en een jongeman die onmiskenbaar de vader van het kind is. Uit de bek gesneden. Opa serveert (zijn kleinkind heeft hij bij zijn dochter op schoot gezet) in zwembroek. Het is warm.
Vanwege de Wifi nemen we de zwembroek voor lief, eten we er vier keer en drinken we er een aantal keren een glaasje. Niet alleen vanwege de Wifi: het eten is er goed en de mensen zijn vriendelijk.
Drie keer smul ik er van de ‘truite,’ waarbij ik mezelf voorhoud dat het forel uit de Ardèche betreft. Voor hetzelfde geld is het vis uit een kwekerij in de Dordogne, maar dat doet niks af aan de geweldige maaltijd. Vriendin C en dochter C houden het op lapjes varken, zeker als ze de eerste keer de gebakken vis op mijn bord zien liggen met een uit zijn kas geplopt wit oogje.
De laatste keer dat we er eten laat ik me door de ober, oom van het kleintje, overhalen de ‘plat du jour’ te nemen. Het is ‘ton’ en ik sla in mijn inwendige Franse woordenboek de verkeerde bladzij op. Ik denk tong te krijgen, maar het blijkt tonijn te zijn; een onbestemde grijzige plak, met smaak van vlees noch vis. Had deze tonijn maar laten zwemmen in de Middellandse Zee. Als ik weer in de Ardèche kom neem ik truite en niks anders dan truite. Met of zonder gepoft oogje. Gewoon lekker.
Jeanet F. de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten