Column - Om te lachen

Waar we het deze zaterdag over gaan hebben? Over het wat flauwe ‘stille protest’ dat een stel Nesser horecabazen op touw heeft gezet, drie dagen voordat alles hoogstwaarschijnlijk weer open mag? Over De Zwijgende Meerderheid, de mensen die zich aan de regels houden en die de zorgmedewerkers, huisartsen, burgemeesters, journalisten, politieagenten, brandweermensen, ambulancemedewerkers, wetenschappers, politici, uitvaartmedewerkers en alle mensen van de GGD die proberen de soms onmogelijke opdracht van de overheid zo goed mogelijk uit te voeren een hart onder de riem willen steken?

Nee, want er drong zich een ander onderwerp op. TVOH. De studio in Halfweg lijkt ver weg, maar wat zich daar heeft afgespeeld is van alle locaties, van elke stad, van elk dorp en van elk eiland. Ook van Ameland. Bijna alle vrouwen hebben op de een of andere manier een ervaring die past in het vakje ‘ongewenste intimiteit’. Misschien wel alle. Lang niet altijd leidt dit tot vernielde levens, maar altijd, echt altijd, blijft er een nare herinnering aan die ervaring kleven.

Ik zal jullie hier vertellen over een ervaring op het eiland, tijdens een gezellig feest, waarbij veel mensen zich verkleden, waar wordt gezongen en gedanst. Kortom een vrolijke boel, waar zowat iedereen op het eiland aan meedoet. Het meisje in kwestie is een tiener met ontluikende borstjes. De geschiedenis speelt meer dan 50 jaar geleden. Het feest is in wat ‘De Salon’ werd genoemd, er is accordeonmuziek met zingende meiden en vrouwen. Dan komt een groep gemaskerde mannen binnen; maskers horen bij dit feest. Ze spelen voor kannibaal en hebben een grote kookpot op wieltjes bij zich. Daar moeten meisjes in worden ‘gekookt’, als onderdeel van het hele spel. Hartstikke leuk en het is het allerleukst als je wordt uitgekozen voor de kookpot. Met een hoop kabaal en dansen om de pot is het hilariteit alom. Het meisje wordt in en uit de pot getild door de gemaskerde mannen en dat is het moment van de vervelende herinnering. Een van de mannen, ze waren toen eind 20ers, begin 30ers, vindt dat een geschikt moment om in de borstjes van het meisje te knijpen, om even van de gelegenheid gebruik te maken en te voelen. Een viezigheidje vermomd als grapje. Het meisje lacht niet, maar begint om zich heen te slaan om duidelijk te maken dat ze niet meer wil. Ze wil eigenlijk wel, het is juist een eer om uitverkoren te worden voor een act als dit. Maar ze wil niet zó. Haar vader ziet de worsteling en begrijpt meteen de situatie. Het resulteert in een korte knokpartij tussen de vader en de gemaskerde kannibaal en knokken hoort helemaal niet bij dit feest en bederft de feestvreugde.
Dat meisje was ik en die vader was mijn pappe, mijn held. En die kannibaal? Hij was gemaskerd en zag zijn kans schoon, maar ik denk bijna zeker te weten wie het was. Meer dan 50 jaar al is dit een nare herinnering, die jarenlang uit mijn geheugen was verdwenen. Zo heel af en toe plopt hij op, zoals nu.

Afgelopen dagen sprak ik met verschillende mensen over dergelijke ervaringen en ik kon niet bedenken wat ik zelf op dat gebied had meegemaakt. Tot dit akkefietje van meer dan een halve eeuw geleden zich in mijn actieve geheugen drong. Man met masker: het had niet gehoeven, het had niet gemoeten. Je had me ook een leuke ervaring kunnen laten beleven, met louter zang en dans, wat geschreeuw en primitief gedoe. Om nog heel erg vaak om te lachen.

Jeanet de Jong