Column - Berendans

Rat

De laatste weken zie ik de binnenkant van het ziekenhuis vaker dan mij lief is. Niet voor mijzelf, mijn gezondheid is goed, voor zover ik weet. Soms weet je dat niet en kan er zomaar een stok tussen de spaken van het levenswiel worden gestoken. Zonder dat je daar iemand de schuld van kan geven. En zo loop ik ziekenhuis in en ziekenhuis uit om samen met pechvogel C naar het volgende slechtnieuwsgesprek te gaan. De dokters zijn alleraardigst, daar mankeert helemaal niets aan, maar die verrotte boodschap die ze brengen is moeilijk te verteren.

Op de balie van het Martini staat een gehaakt poppetje, een rat met een oranje vestje aan. Het is een aandoenlijk kleinood, waarvan er meer in het ziekenhuis te vinden zijn en in de draaideur staat zelfs een manshoog exemplaar. Een ziekenhuis is een prima plek voor kunst, of

Berendans

het nu aan de muur hangt, in de draaideur of op de receptie staat. Je oog valt erop en soms ontlokt een object een glimlach. Zoals dat ratje deed. Naast alle zorgen en angsten die in en uit het hospitaal wandelen is elke glimlach meegenomen.

In een van de gangen staat een bronzen beeld van twee dansende beren. De berendans is iets bijzonders, staat voor ongemakkelijkheid, symboliseert het leven of representeert het einde van het jaar. In Martini zien de beren er gezellig en vooral intens lief uit, zoals ze daar middenin de gang elkaar omarmen en een dansje wagen. Het is een prachtig beeld en toch zie ik die Berendans het liefst nooit meer.

Jeanet de Jong