Column - Zing

Jenny Arean begon met ‘Zeur niet’. Je kon er gif op innemen wat er daarna zou komen. Brigitte Kaandorp hing tegen het tafeltje en begon aan ‘Ik heb een heel zwaar leven’. Een paar regels was genoeg om de toon te zetten. Jenny Arean en Brigitte Kaandorp in de enige zaal die nog niet van Roompot is. Chargeren kunnen we aan La Kaandorp overlaten, maar tussen al dat overdrijven door maakte ze mooi een paar punten. En zong ze.

Het was een magistrale avond, daar in de sportzaal van Klein Vaarwater. Niks geen professionele theateraccommodatie, maar dat maakte niet uit. De liedjes klonken en raakten zielen. Dat het podium, volgens Kaandorp dan, bijna instortte en dat ze in kieren en naden bleef steken met haar hakken, deed daar niks aan af.
Het is heerlijk dat er zulke artiesten bestaan en dat ze voor ons op willen treden. Ameland liet zich van zijn beste kant zien door de zaal helemaal uit te verkopen. De twee speelden samen met hun vijf muzikanten de zaal warm. Dat de wereld dit heeft voortgebracht is meer dan de moeite waard. Kaandorp en Arean zijn een goed duo, maar het aller- allermooist vind ik Jenny Arean die samen met Adèle Bloemendaal door Amsterdam zwerft en de liefde voor Mokum bezingt. Nasaal zoals alleen zij dat hebben, niet te benauwd de strotten open te gooien. Maar dat gaat niet meer gebeuren, want Adèle is er niet meer.

We zetten vandaag even geen argumenten tegenover de Te Gast van filosoof Bodelier in de LC, geven even geen commentaar op Plasterk, zeggen niks over stomme boerenacties en klagen zelfs niet over de hond en zijn baasje die vannacht een enorme hoop in mijn voortuintje achterlieten. Nee, vandaag zingen we. Het was wat mij betreft het mooiste lied van de avond, daar op Klein Vaarwater: ‘Zing dan.'
‘Zing dan, al zit je alles tegen. Zing dan een lied. Zing dan, bij winter, storm of regen of bij verdriet.’ Zing!

Jeanet de Jong