Column - Heimwee

Het was de week van Expeditie Ameland, a storytelling adventure, met het thema Treasures of the Tradition. Normaal gesproken spuug ik op al die Engelse termen waar prima Nederlandse woorden voor bestaan, maar in dit geval mag het. Het is een internationaal verhalenfestival met deelnemers uit Nederland, Engeland en Zweden. De workshops werden gegeven door S uit Engeland en omdat ons Engels over het algemeen beter is dan haar Nederlands, spraken we af in het Engels met elkaar te converseren.

Een van de programmaonderdelen was een Treasure Hunt, een schatzoektocht. De man van S uit Engeland is taalkundige en met informatie en foto's van ons maakte hij de mooiste rijmraadsels, die op de schatkaart ook in het Duits en Nederlands waren afgedrukt. Twee van de vijf schatten werden niet gevonden, waaronder deze, behorende bij dit rijmpje: Buiten bij een huis vol wonderlijke dingen, op een hoge stoep waar de zilte wind waait, laat de zon iedere lente kaarsen branden in de lucht. De handen die iedere lente de kaarsen vasthouden, houden vandaag de schat vast. De schat lag in de oksel van de kastanje, voor Zilt aan de hoge stoep in Hollum. Goed ingepakt in plastic en vastgebonden doorstond hij de regen en harde wind. 

Van S uit Engeland kreeg ik een doos met lekkernijen. Tai Mochi, zijn het, bolletjes van rijst dat na bewerking een zachte en taaie massa is geworden. De Tai Mochi hebben in het centrum een blubje rode bonen, groene thee of pindakaas. Op de bolletjes zit poedersuiker, sesamzaad of kokosstrooisel. Een lekkernij dat als dessert wordt genuttigd en ik had er nog nooit van gehoord, had het nog nooit gezien en dus nog nooit geproefd. Als ik ze niet lekker vond, mocht ik ze wel aan S teruggeven, sprak ze, want zij is er gek op. Deze week smikkelde ik er elke dag drie van en vandaag is het laatste drietal aan de beurt. "I am sorry," zei ik na het eerste trio, "I like them." Het speet me natuurlijk helemaal niet. S kreeg op haar beurt Amelander mosterd en honing mee naar Engeland en daar was ze heel erg blij mee. De week was al geslaagd en dan moest de workshop nog beginnen. Die lessen over vertellen van verhalen waren inspirerend. "Weet alles wat je vertelt," hield S ons voor, "maar vertel niet alles wat je weet." Maar dan in het Engels, vanzelf.

Alles, maar dan ook alles aan deze week was de moeite waard: de lessen, de groep, de lunch en het diner in Sier aan Zee, de presentjes die over en weer werden uitgedeeld (we kregen op de laatste dag van een van de Amelander deelnemers een brokje barnsteen mee naar huis!) en de zwemsessie met A en H. De twee zwemmen veel in open water en wilden nu wel eens in de zee van Ameland hun schoolslag doen. Gedrieën doken we op 13 oktober het Amelander Gat in.

De slotavond van het evenement was in De Plaats, ook al zo'n mooie plek voor een geweldige avond vol verhalen. Kortom, nu iedereen weer is uitgezwaaid heb ik wat last van heimwee. 

Jeanet de Jong