Column - Terschelling

"Het is een verschrikkelijke dag." Dat zei burgemeester Caroline van de Pol van Terschelling. Vrijdag, net na hoogwater en nog voor zonsopkomst botsten snelboot en watertaxi op elkaar, met desastreuze gevolgen. Op de Waddenzee gebeuren dit soort ongelukken eigenlijk nooit. De veerboten zijn stevig en de diepte is niet enorm en wie te water raakt kan altijd nog naar een boei zwemmen of op een wadplaat schuiven. Maar wat als het pikkedonker is, met de stroming van net na de kentering en je gewond bent geraakt door een aanvaring? Dan zijn je kansen klein en heb je een afschuwelijk ongeluk. Vlak onder buureiland Terschelling zijn mensen gewond geraakt en vonden reizigers de dood. Twee van hen zijn nog spoorloos. Mijn gedachten gaan uit naar de opvarenden, de gewonden, de families van de mensen die het niet gered hebben, naar de kapiteins van de sneldienst en de watertaxi en naar de familie van de twee die nog niet zijn gevonden.

Afgelopen week was ik in Zwolle voor een trekharmonica workshop. De zonsondergangen mogen op Terschelling en Ameland dan mooi zijn, daar bij Zwolle kunnen ze er ook wat van. Het was een geweldig verblijf, een leerzame workshop, afgesloten met een vlammende lucht. Bij de zonsondergang van afgelopen vrijdag dacht ik niet meer aan Zwolle, maar aan de jongen van 12 en de man, die een fantastisch reisje hadden op de snelle watertaxi met ongetwijfeld een mooie dag op Terschelling in het verschiet. We kunnen niet anders dan hartverscheurend concluderen dat die twee niets meer in het verschiet hebben. De eerste zonsondergang is geweest, de tweede zit er aan te komen en ze liggen nog in zee, ergens, en nog niemand die weet waar. Het was een verschrikkelijke dag.

Jeanet de Jong