Het leest als uit de duim gezogen, maar het is van a tot z waar gebeurd.
Tentijde van het opknappen van mijn huisje aan de Westerlaan was de tuin een puinhoop. Er stonden bouwcontainers, de bus van de aannemer, dakpannen en ander bouwmateriaal. Dat kon, want de vorige bewoners hadden twee gemeentepaaltjes weggehaald, om van de voortuin een parkeerplaats te maken. De paaltjes lagen langs de zijkant. Ze waren wat verrot en het leek alsof ze waren aangevreten door bevers, die hier helemaal niet voorkomen. De schade aan de gemeentelijke meerpaalachtige afrastering was veroorzaakt door de kantjemaaier van de gemeente zelf.
Toen mijn huisje klaar was kwam het project tuin aan de orde en ik benaderde de gemeente met het verzoek de twee ontbrekende palen terug te plaatsen, zodat mijn tuin weer redelijk beschermd zou zijn tegen uitwijkend en parkerend verkeer. Dat was goed, zei de gemeente toen en op een dag kwam groot materieel aanrijden. Ik was niet thuis en zag nog net dat in plaats van twee palen terugplaatsen er vier uit de grond werden getrokken, waarmee de gemeentelijke berm en ook mijn tuin een vrijplaats werd. Vanzelfsprekend belde ik met de gemeente over dit misverstand. De ambtenaar aan de andere kant van de lijn verzekerde me dat er een nieuwe visie op het inrichten van de bermen in de dorpen was en dat er een haagje zou worden geplaatst. De gemeente had daar inmiddels, het zal eind 2020 zijn geweest, een mooie machine voor paraat staan. Al wat kwam, geen gemeentewerken met mooie machine en haag. Anderhalf jaar geleden belde ik maar weer eens met de vraag wanneer het haagje geplant zou gaan worden, maar opeens bleek daar helemaal geen sprake van te zijn en was de gemeente bezig met gesprekken met dorpelingen over de inrichting van de stroken groen tussen straten en huizen.
Ondertussen zag ik af en toe een auto op mijn perk staan, met de bumber zowat tegen de gevel en zag ik allengs de conditie van de berm achteruit gaan, omdat automobilisten met een te grote snelheid de gemakkelijke weg kiezen. In plaats van rustig rijden, inhouden als er een tegenligger aankomt, jakkeren sommige chauffeurs door de smalle straten van Hollum. Nu is de Westerlaan op sommige plekken wat smal, maar diezelfde Westerlaan heeft genoeg uitwijkmogelijkheden in bestrate zijkanten en inritten waar een goed anticiperende bestuurder zijn bolide naartoe kan sturen voor een veilige doorgang van hem en zijn tegenligger. Vooral het zware verkeer is een ramp voor de bermen, die nu door het vele regenwater sompig zijn geworden. Laatst lag er een spoor van aarde van de berm van halverwege de Westerlaan tot aan de Driesprong, uitgereden door een zware machine met grote wielen en diepe profielen, die te ver naar rechts was gegaan en zodoende de halve berm uitsmeerde over de rest van de straat. Het is slechts één onzorgvuldige uitwijk die de complete berm vernielde.
Nu het ernaar uitzag dat de paaltjes en ook de haagjes er niet zouden komen, ging ik over op plan C: stenen in de berm. Je zag ze al hier en daar in het dorp liggen, bij huizen waarin mensen wonen die ook hartzeer hebben van vernielende wielen. Tijdens een wandeling richting Reeweg was aan de zuidkant van het dorp een tuinman bezig in opdracht van een Hollumer, om stenen uit de tuin te verwijderen. De Hollumer had jaren geleden een rotstuintje aangelegd en wilde die stenen nu weer kwijt. "Mag ik er wat van hebben?" vroeg ik en dat mocht. De tuinman leverde ze, heel lief, hoogstpersoonlijk bij mij af. Dat liep nog even fout, want de groenvoorziener had gemist dat ik ondertussen naar de Westerlaan was verhuisd, zodat hij een bult stenen bij de O.P. Lapstraat afleverde, tot verbazing van de nieuwe bewoners daar. Dat werd opgelost en zo had ik wat stenen, die ik in hoopjes op afstand van elkaar in de berm voor mijn tuin legde. Overbuurman schuin tegenover had er ook een paar en hij had ze, heel rustiek, wit geschilderd.
Het ging maanden goed, tot er auto's kwamen die de stenen niet meer zagen en er overheen gingen rijden. Dat leidde tot vragen - niet over rijgedrag of vernielde de berm, wel over schade aan auto's - in de raadsvergadering.
En toen kreeg de gemeente een nieuwe handhaver. Een aardige man, zo aan de telefoon te horen en iemand die zijn werk serieus oppakt. Hij stuurde een brief dat de stenen uit de berm moesten worden verwijderd en dat als ik het niet deed de gemeente het zelf kwam doen. Nu was ik vorig jaar heel veel van huis en de vervaldatum die in de brief werd genoemd was een dag voordat ik weer thuiskwam. Ik had het bij thuiskomst niet ontwaard, maar inderdaad, de stenen waren verdwenen. Bij buurman schuin tegenover lagen ze nog, maar dat duurde nog geen week en toen waren die ook weg. Ik belde met de aardige meneer de handhaver, die ik iets minder aardig begon te vinden toen hij mij in het voorbijgaan van diefstal beschuldigde. De mannen van gemeentewerken hadden de stenen herkend als zijnde van de laatste dijkverhoging. Die stenen zou ik gejat hebben en met die actie zelfs de kustverdediging hebben ondermijnd. Feitelijk had de Hollumer van wie ik het materiaal kreeg ze jaren geleden gekocht, ze waren van ver voor de dijkverhoging en eerlijk betaald aan een bedrijf dat handelt in dit soort spul.
Het ging vooral om de veiligheid, zei de handhaver nog en bij veiligheid kan ik me wel wat voorstellen. Het is nu een paar maanden geleden dat de stenen bij mij en ook elders in het dorp uit de berm zijn gehaald en per week zie je de conditie van de bermen achteruit gaan.
Dat is op te lossen door veiliger te rijden, door gewoon als weggebruiker te anticiperen, even in te houden, uit te wijken daar waar het kan, kalm verder te gaan en door op parkeerplaatsen te parkeren in plaats van tegen de kerkmuur en in de berm tussen de bomen. Dan heb je ook meer overzicht en dat is wel zo veilig. Het staat veel mooier bovendien. De handhaver wacht een schone taak.
Jeanet de Jong
jeanet.de.jong@knid.nl
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten