Morgen is de geboortedag van onze moeder, moeke. Als ze nog had geleefd was ze 103 geworden, maar ze is er niet meer. Ze werd 76.
Nu was moeke niet een vrouw die op de barricade sprong, haar mening luid en duidelijk spuide of regelmatig ingezonden brieven stuurde naar de krant. Geheel end'al niet. In maart 1978 klom ze wél in de pen en hoe! De reporter van de NRC had haar zo aangebrand, dat ze haar ergernis op papier zette, er een kostelijk en positief eind aan breide en de brief op de bus gooide. Hij werd door de krant - welke dat geweest is wordt niet duidelijk, ik denk aan de Leeuwarder en de Dockumer en vanwege de typografie kies ik voor de Leeuwarder - uit de stapel gepikt en gepubliceerd.
Deze week kreeg ik het knipsel van een achternicht die het graag met me wilde delen. Haar moeder was bevriend met mijn moeder en de achternicht kwam het tussen de papieren van haar moeder tegen, die het had uitgeknipt en bewaard. Ze zal trots op haar vriendin zijn geweest.
De Waddendiamant is haar schittering verloren aan de recreatie-industrie, schreef de reporter. Moeke wilde de diamant weer oppoetsen. Het begrip Waddendiamant bezigen we al lang niet meer. Waarschijnlijk hebben die bitse, bazige en norse eilanders op sloffen die diamant verstopt, met een poetsdoek eromheen, om er in stilte van te genieten. Sinds 1997 koestert Ameland elke november kunst van het eiland en van binnen- en buitenland. Die Kunstmaand heeft moeke net niet meer meegemaakt.
"t' is hier nog nooit zo mooi geweest' dicht moeke, vanwege het prachtige winterweer van die februari van 1978. De Rotterdamse reporter hoefde het hier ook niet mooi te vinden. Welnee. Ieder zijn meug. Voor eilanders is het een 'wondermooie wereld.' We zitten nu alleen nog te wachten op de sneeuw.
Jeanet de Jong
jeanet.de.jong@knid.nl
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten