Column - Mietje Pedenbach

Mietje Pedenbach

Zoals ik de laatste jaren gewoon ben, neem ik altijd wat rommel mee dat ik tijdens een strandwandeling tegenkom. Minstens drie stukjes, is de zelfopgelegde norm. Plastic, nettenpluis, schoen, handschoen, alles verdwijnt in het meegenomen tasje en daarna in de strandvuilnisbak. Soms ga ik met mijn grijpertje op pad en dan gaan ook peuken in het tasje. Peuken zijn te vies om zo op te pakken. 

Die vieze peuken op het strand waren afgelopen week landelijk en provinciaal in het nieuws. Paginavullende artikelen en interviews met de burgemeester lieten ons weten dat het kabinet denkt over een rookverbod op stranden. Gemeenten zetten daar tegenover dat zo'n verbod niet te handhaven is. 

Wat ik een tijdje geleden op het strand vond was waarlijk nog viezer - veel smeriger maar minder vervuilend - dan al die peuken die je overal ziet liggen. Uit het zand stak een stukje plastic en dát stond op de nominatie om een van mijn drie op te ruimen objecten van die wandeling te worden. Ik trok het plastic uit het zand en tot mijn stomme verbazing bleek er een babyluier aan vast te zitten. Het baby'tje was op het strand verschoond en als dank voor het aangenaam verpozen had moeders de schillen en de dozen tegen de duinvoet ingegraven. 

Afgelopen vrijdag had ik weer een Verhalenpad van Hidde Kat. Het was een besloten groep, een familie die de verjaardag van de nestor vierde. Het bleken leuke en geïnteresseerde mensen en het Verhalenpad liep weer als een trein. Een van de laatste stops van de wandeling door het dorp is het kerkhof rond de grote kerk. Daar staan monumentale grafstenen van de beste walvisjagers van het eiland. Helaas zijn de mooiste stenen minder leesbaar dan voorheen, door al te enthousiast hogedrukspuiten van zerkliefhebbers. De verloren achttiende eeuwse steendeeltjes komen nooit meer terug en het maakt duidelijk dat enthousiasme en goede bedoelingen alleen nooit genoeg zijn.

Foto Jeanet de Jong

Tijdens het Verhalenpad loop ik altijd via De Jonge Jan naar de oostkant, tussen de graven door, nooit eroverheen, naar de zuidkant, om uiteindelijk bij de steen van H.D. Kat uit te komen. Op die route zag ik deze keer peuken die achteloos op het kerkhof waren gesmeten, ze lagen op het schelpenpad en op het gras voor de grafstenen.
Voor de luieringravers en peukenwerpers heb ik een, voordehandliggende, tip. Ten eerste bestaat er zoiets als een luiertas en ten tweede heeft Warenhuis Engels schattige zakasbakjes voor, ik meen, 50 eurocent. Er staat zelfs een plaatje van de vuurtoren op. 

Op het kerkhof stelde een van de deelnemers aan het Verhalenpad een vraag waar ik het antwoord op schuldig moest blijven. Of ik wist waar Mietje Pedenbach lag begraven? Het was een verre voorouder van de vragenstelster, die in het gehucht De Blieke gewoond had en kind van een ongehuwde moeder zou zijn geweest. Zelfs het begrip 'hoertje' viel. 
Met Mietje Pedenbach in het hoofd stapte ik het kerkhof weer af, ze drong de grafschennende peuken naar de achtergond.
Mocht er iemand zijn die iets over deze Mietje Pedenbach weet, dan houd ik me aanbevolen. Het is een van de mooiste namen die ik ooit gehoord heb en eentje die uitermate intrigeert.

→ op Amelanders.com staat iets over deze Mietje Pedenbach

→ lees hier Vader onbekend op Ameland

→ over de grootouders van Mietje, Froukje Philippus en Barend Kooij, is op Amelander Historie te lezen

Jeanet de Jong
jeanet.de.jong@knid.nl

Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.