Column - Oogcontact

Oogcontact

Het was het meest nadrukkelijk in Nobel. Tot twee keer toe had ik oogcontact met de Koningin. In de schuur van Staatsbos was het ook al een keer raak. Boven in het wachtlokaal van Wagenborg ontbrak het: Máxima zat te ver en te dwars. Blikken maken alleen in tekenfilms bochten van 90 graden. Niet dat we lang in elkaars kijkers hebben gestaard, maar zo af en toen dwaalden de helderbruine ogen van de Konigin door de ruimte en kruisten drie keer de blik van mijn blauwe. Telkens was het te kort om het kijken te begeleiden met een glimlach. De blik was rechtstreeks, wat de handdruk betreft zit er nog steeds één hand tussen. Die van de burgemeester, die van de Commissaris van de Koning, die van H die bij de gemeente werkt en handen van nog veel meer Amelanders. Ik vond het geinig direct contact te hebben met de majesteit, ook al was het maar drie keer voor minder dan seconde. Heel wat minder dan de dame op de veerdam, die de moed had de Koningin om een selfie te vragen en meteen daarna de Koning ook maar. Deze Oranjes zijn van de selfie-generatie, Ze twijfelden nauwelijks en poseerden professioneel in de selfie-houding. Dat zou ik zelf niet zo snel doen, een selfie vragen aan een beroemdheid. Om jullie de waarheid te vertellen, ik zou het nooit doen. Een blik vangen is meer mijn ding.

Van de Koning is me zijn stem het meest bijgebleven. Onze blikken vonden elkaar niet, maar telkens als hij luid en duidelijk te horen was, werd ik getroffen door die mooie donkere stem. Met dat Baarns accent. Accenten doen wat, ze zijn bron van plezier en hoon, lachen of pesten of gewoon van elkaar begrijpen. Zo konden we zien dat onze Koningin met haar Argentijns accent een klik had met G, onze vertegenwoordigster van het Ondernemersplatform, bij wie je aan de uitspraak kunt oren dat ze geboren Duitse is. Beide accenten werkten als bindende factor. 

Foto Jeanet de Jong

Het was een mooi streekbezoek, ontspannen en met goede gesprekken over ter zake doende onderwerpen. Het allermooiste onderwerp kwam als allerlaatste ter tafel. In Hotel Nobel. Daar wordt vanaf nu in bedekte termen of helemaal niet meer over gesproken. Het equivalent van deelname aan de Elfstedentocht door W.A. van Buren kan alleen maar plaatsvinden als het diep onder de radar blijft. Ik laat het hierbij en laat de tijd zijn werk doen. En ik koester de blikken van de majesteit.

Jeanet de Jong
jeanet.de.jong@knid.nl
https://twitter.com/JeanetFdeJong

Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.