Op X, voorheen Twitter, las ik een hilarisch verhaal. Het ging over wandelen en hardlopen en over poepen. Het is geen eigen ervaring, laat dat duidelijk zijn, wel een smerige geschiedenis die te leuk is om hem niet te vertellen. Een hardloper had de duinen uitgekozen voor een rondje draven - of het op Ameland speelt stond er niet bij, maar dat had zomaar gekund - toen hij een enorme aandrang voelde. Hersenen laten je dat voelen als de endeldarm vol is. Hij moest poepen en nodig ook. De hardloper zocht een plekje naast het pad en hurkte om te doen wat hij moest doen. Opgelucht ging hij weer staan, hees zijn broek op en keek nog even om zich heen. Op dat moment kwam er een hond aanlopen die om hem heen draaide en aan de dampende drol snuffelde. De hond liep los, het baasje kwam een paar tellen later. “Oh nee hè, duizendmaal excuses hoor. Dat doet hij anders nooit!” Terwijl de wandelaar dat zei haalde hij een hondenpoepzakje tevoorschijn en schoof de pas gedraaide en nog warme drol er behendig in. De hardloper hield zich stil, schaamde zich zoals hij zich nog nooit had geschaamd en liep snel verder, “Niks aan de hand, zulke dingen gebeuren soms, een hond doet wat hij doet, goedemiddag,” mompelend. Wegwezen hier, dacht de hardloper. Terwijl hij verder door de duinen liep keek hij links en rechts van de paden uit naar een afvalbak. Die wandelaar moet een heel eind gelopen hebben met zíjn keutel in het zakje in de hand voor hij een afvalbak vond om hem in te deponeren, realiseerde hij zich. Er ging een rilling over zijn rug.
Moraal van dit verhaal: ga voor het wandelen of hardlopen thuis poepen en hou je hond aan de lijn.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten