Column - Lenie

Afgelopen zaterdag was het Bunkerdag. Het begon met wind en regen en hoe later het werd, hoe schoner de lucht. Het zonnetje brak zelfs door. Pas tegen vijf uur stak er een koude wind op. Het deerde de Bunkerdag niet meer, de spullen konden worden ingepakt. Het was een dag met een paar honderd bezoekers, met mensen die het natregenen tijdens de eerste fietsexcursie Verborgen Bunkers voor lief namen. Ze waren immers niet fan suker. Ze vonden de verhalen, de onbekende plekjes van het eiland en de fietsroute door een wolk van vlier- en duinroosjesgeur mooier dan het feit dat ze tot op het vel nat waren geregend.

Er was veel te doen op en rond het Bunkermuseum en er was meer te doen op het eiland. Lycurgus volleybalde in Buren en in de Ballumerbocht was de Reddingbootdag.

In de bunker van het Bunkermuseum - de keuken- en voorraadbunker van de Duitsers in de tijd van bezetting is werkelijk prachtig en indrukwekkend ingericht als monument van een tijd die niet fijn was, maar die niet vergeten moet worden - werden verhalen verteld over Kardinaal de Jong, over de Terrorist en over Lenie. Dat laatste verhaal nam ik voor mijn rekening. Lenie, die als 9-jarig meisje vanuit Amsterdam naar Ameland kwam om bij te komen, wat aan te sterken en wat kleur op de wangen te krijgen. Dat kreeg ze. Eerst bleef ze drie weken, zoals met de organisatie en haar moeder was afgesproken. Voor de hongerwinter aanbrak kwam ze weer en bleef ze maanden. Tot weken na de bevrijding. Haar moeder kon in het najaar van 1944 niet weten wat er aan zat te komen, maar ze had wel in de gaten dat Amsterdam geen veilige plek was voor haar kind.

Lenie zette zo’n twintig jaar geleden haar herinneringen op papier en stuurde die brief naar Ameland. Ze bleef contact houden met pappe en moeke, bij wie ze in huis terecht was gekomen, en met tante Griet. Vrijwel jaarlijks reisde ze naar het eiland en toen haar oom Hannes, tante Jannie en tante Griet er niet meer waren bezocht ze zus Greetje. Bij Greetje kwam dan ook in 2005 de brief terecht en in die brief staan de herinneringen van Lenie aan een bijzondere tijd. Die brief heb ik nu en tijdens de Bunkerdag van 25 mei heb ik een verhaal verteld waar dat schrijven de bron van is. Het gaat niet over bommen en granaten, maar over zwemmen in de Lenewiel en met paard en wagen naar de Ballumerbocht gaan, over hooi en spek en wat die geuren met een mens doen als daar warme herinneringen aan kleven. Het gaat over Ameland, het eiland waar Lenie over schrijft dat het leek alsof de zon er altijd scheen.

Lenie, ze is er nog, al is ze nu te oud om nog naar Ameland te reizen. Het verhaal gaat over het meisje, een schoolkind in een onveilige tijd, dat een veilig thuis vond op Ameland. Het gaat over onze ouders, onze tante en mijn oudste en op een na oudste broer. Het gaat vooral over Lenie. Haar verhaal, ik vertel zo het graag. Tijdens Bunkerdag. 

Bekijk hier een filmpje uit 2010 over het uitgraven van de bunker die in 2016 als Bunkermuseum zou worden geopend.