Column - De week van Ameland

Het was een mooie week voor Ameland. We waren een paar keer op televisie en de naam van het eiland werd deze keer nu eens niet genoemd in combinatie met, jullie weten wel, die roze plopkap-club. Nee, het ging over de druk van het toerisme en oans Afke trad aan in De Slimste Mens. En wat deed ze dat fantastisch. Ze bracht de schaterlach in het programma. Doorgaans wordt daar wat zuinigjes gelachen; de deelnemers staan stijf van de spanning. Maarten is sowieso al niet de grootste lachebek en Philip heeft pret en bijbehorende pretoogjes, maar die kan zich als presentator niet al te veel frivoliteiten veroorloven. Nee, dan Afke. Grapje hier, kwinkslag daar, hoofd achterover gooiend van de klaterende lach, oude jongens krentenbrood met Maarten en Philip. Dat er op social media dan mensen gaan klagen dat ze teveel lacht, ja, dat is me toch ook wat. Niet dat we diezelfde social media al te serieus moeten nemen, maar soms denk ik: waar heeft die reageerder het over? Dat er gezeken wordt over duinvernielingen, sigarettenpeuken, hondendrollen en een weekend lang spielerei met kolommen van vijf meter hoge roetwolken uitstotende landbouwmachines op een duurzaam eiland, ja, daar kan ik inkomen. Maar zeuren over een lach!? Je zou het bijna een aanfluiting noemen. Afke heeft het fantastisch gedaan, zat zelfs een aflevering op de stoel van De Slimste. Aan haar reactie zag je wel dat ze daar heel blij mee was. Eén keer De Slimste worden en dan sterven, van die orde van grootte was het. Dat heeft ze in de zak, al moet ze dat sterven nog maar even uitstellen. Door de introductie van Philip denkt Nederland nu dat ze geboren is op Ameland. Afke liet het maar zo en dat is prima. Getogen is ze er in ieder geval en Ameland is trots op haar.

En dan Nieuwsuur met het onderwerp overtoerisme. Het is altijd spannend om geïnterviewd te worden voor tv. Je hebt wel de macht over je eigen woorden, maar niet over wat er van je uitspraken gebruikt wordt. Waar wordt geknipt, wat wordt aan wat geplakt. Met deze Nieuwsuur was ik wel tevreden. Pieter en Daniël, cameraman en redacteur, met op de achtergrond Dirk, bleken aardige en professionele mannen die hun zaakjes goed voorbereiden. Ik mocht vertellen over de sporen in de duinen, die gemaakt waren door eigenwijze mensen die door de hekken waren gegaan, ondanks de informatie, het verzoek, de waarschuwing. Die voor het water kwamen en toen maar alternatieve routes maakten, dwars door ruig duingebied.

Vrijdag zat ik met A uit IJlst aan boord. Zij heeft een caravan op Ameland en kwam naar het eiland voor de schoonmaak. Ze had een huurderswissel. Ze had de uitzending gezien en bekende dat zij een van de mensen was geweest die het hek bij het schelpenpad ter hoogte van Engelsmanduun opzij had geschoven en was doorgefietst en langs een alternatieve slinger dwars door de ruigte was gegaan. Nu snapt ze dat het hek er ook voor haar stond, dat zij niet boven de wet staat, dat ze het niet had moeten doen. Ze schaamde zich. Als dat het effect van deze Nieuwsuur is, dat mensen inzien dat ze zich moeten houden aan een gebod, dan is dat pure winst.

Ameland was trouwens ook nog op de Duitse tv deze week. In het programma Wunderschön. Een oud-collega van me attendeerde me erop. Hem kwam ik na jaren weer tegen op Facebook. Voor dat soort ontmoetingen zijn de socials waardevol. Op 5 september schijnt er weer een uitzending over Ameland op de Duitse tv te komen. Op de NDR in Mare TV, als ik het goed heb onthouden. Die filmers kwam ik in juni in de Oosterlaan tegen. Niks geen roze plopkap gedoe, alleen maar #LiefdevoorAmeland.

Vanmorgen heb ik weer gezwommen, ik was helemaal alleen op het strand. In de verte zag ik de sort sol, de black sun, een zwarte wolk van vogels, pulserend boven de einder. Wees eerlijk, eigenlijk is het elke week de week van Ameland.

Jeanet de Jong

Nieuwsuur en De Slimste Mens zijn terug te zien op NPO Start. 

Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.