Column - Rustig

Het is niet zoeken naar een onderwerp voor een column, maar kiezen uit vele. Ik kan me druk maken over de mafkees aan de andere kant van de grote plas, over de Ballumer actiegroep die op Trumpiaanse wijze actie voert (ik schreef er al over op Facebook, dus dat hoeft hier nog nogmaals herhaald), over de voorstelling Kruiend IJs en Noorderlicht die moest worden verzet wegens een stem die het niet meer deed. Over het plakplaatjesalbum en de koffie die zomaar, van de ene op de andere dag, dertig cent duurder was. Over het prachtige concert in De Lawei in Drachten is ook wel iets te schrijven, of over het verblijf bij de lieve nicht, het bezoekje aan jarige broer en de haringen die ik niet hoef te kopen. Dat was jarenlang de traktatie van die andere broer, die op De Brink in De Stelp woonde. Ik hoop maar dat Petrus een haringkar heeft, zodat broer regelmatig een lekkere bek kan halen. 

Nog meer onderwerpen dringen zich op: de trekharmonicasessies van vier uur lang in een oude school in Zwolle, de trekharmonicales in een dorpje in Drenthe, en dan is daar vanzelf nog de Kunstmaand. Hij is al bijna een week aan de gang en ik heb, tegen mijn gewoonte in, nog maar één locatie kunnen bezoeken. Met mooie werken overigens, van Dirk Keegstra en Arthur van Buuren. Dirk zat, als ik me niet vergis - hoeveel mensen zullen zo oud zijn als ik en Dirk Keegstra heten - bij mij in de klas op de HAVO. In die groep zaten twee jongens die het tot kunstenaar hebben geschopt: Dirk en Wiebe van de Zee, de schilder van vooral boerentaferelen. Zo’n 15 jaar geleden, toen ik aan menig keukentafel aanschoof voor een interview met een Amelander boer en boerin voor het boek Boeren op Ameland, dronk ik bijna overal uit kopjes en mokken met daarop de koeien van Wiebe. Het bracht mij terug naar de schoolbanken aan Achter de Hoven, waar Wiebe voor mij een veulentje tekende. Jarenlang hing die - hij had het getekend op plakplastic en toen uitgeknipt, het veulen was blauw - op het Oerd, de slaapkamer aan de oostkant van ons ouderlijk huis aan de O.P. Lapstraat. In alle verhuizingen is hij kwijtgeraakt, maar zo af en toe, zoals nu, denk ik eraan. Aan die ranke pootjes en dat jonge paardenlijf. Dirk maakt heel ander werk, prachtige landschappen in een wonderschone techniek. Zijn schilderijen hangen goed, daar in de Herenwegkerk.

Vrijdag stap ik op de trein naar Bremen, om het vertelfestival Feuerspuren mee te maken en om daar te vertellen, samen met een Duitse verteller. We vertellen tweetalig één verhaal, zoals we dat vorig jaar ook hebben gedaan. Feuerspuren is altijd een feestje.
“Doe je wel wat rustig aan?” zeggen de Kruiende IJzers tegen me. Ze zien de gejaagdheid in mijn ogen. Ja, ik ga rustig aan doen. Ik beloof het. In de trein naar Bremen kan ik een puur uur heerlijk rustig zitten. 

Jeanet de Jong

Bekijk hier het filmpje over de tentoonstelling in de Herenwegkerk.