zaterdag 17 december 2016

Column - Oogbolsnoepgoed

Naar het ziekenhuis. De rit ernaartoe ging met de reddingboot vanuit de Ballumerbocht naar Holwerd. Binnen het uur lag ik van de onderzoekstafel bij de huisarts op de spoedeisende hulp van het MCL. Met een alvleesklierontsteking. Drie weken lang was afdeling K kamer 12 mijn thuis.

Het is bijna Halloween en de vrouw van overbuurman R, die elke dag op bezoek komt, heeft een lading snoepgoed meegenomen. Voor de kleinkinderen. Regelmatig komen buurmans zoon, schoondochter en twee kleine meisjes langs om het ziekenhuisverblijf voor hun vader en opa te veraangenamen. Die avond voor Halloween krijgen de meisjes snoep, want dat hoort erbij. Buurman R ligt voor suikerziekte in het ziekenhuis. Hij was voor een routinecontrole naar de huisarts gegaan, voelde zich niet helemaal senang en wilde even wat zaken laten doormeten. Veel kon er toch niet aan de hand zijn. Bij de suikermeting schoot het wijzertje van de glucosemeter uit naar een niet meer te registreren hoeveelheid suiker in het bloed. R kwam op afdeling K kamer 12 terecht en moest leren omgaan met zijn diabetes: bloedprikken, controleren, insuline spuiten en adviezen van de diëtiste aanhoren. Hij kon gewoon blijven eten wat hij altijd at, had hij uit haar adviezen opgepikt. Alleen als hij een koekje wilde, dan moest het bij één blijven en moest hij het laten om, zoals hij gewoon was, het halve pak leeg te eten.

Die avond voor Halloween zat de familie op en rondom buurmans bed. De zakken zoetigheid gingen open en de meisjes plukten er gruwelijke oogbolsnoepjes uit en op bloed gelijkende snoepveters. Opa had al een halve donut achter de kiezen en snoepte heerlijk een oogbol mee. Het bed was gehuld in een wolk van zoete snoepgeur die zich over kamer 12 verspreidde.
Bij de eerstvolgende bloedsuikercontrole sloeg het glucosemetertje uit naar een waarde van 20 en dat is echt aan de hoge kant. R: “Verdikkeme, hoe kan dat nou?

Jeanet de Jong

Geen opmerkingen:

Een reactie posten