Eilandgedichten

Eilandgedichten is een boek van Ian MacMenamin, met illustraties van Claudia Kessels.

Gedichten en illustraties vinden hun oorsprong op Ameland.

Ian MacMenamin komt vaak op Ameland en woont er tijdelijk. Eilandgedichten is zijn eerste boek. Ian MacMenamin schrijft al enkele jaren actief. Voorheen schreef hij hoofdzakelijk voor theater in Schotland.

 

Claudi Kessels woont in Amsterdam en ook zij bezocht het eiland om inspiratie op te doen voor haar wonderschone illustraties.

De gedichtenbundel kost 20 euro en is via de website Eilandgedichten.net te bestellen en bij verschillende winkels op het eiland, waaronder De Mispel en Wijnen van Egbert.

Lees hier meer over Eilandgedichten.

• Eilandgedichten
• Ian MacMenamin en Claudia Kessels
• Uitgave in eigen beheer
• € 20,--
• Oktober 2020

Beleef je plezier aan dit blog en helpen de posts je op weg uitgaven over Ameland te vinden? Doneer dan op Ko-fi een kopje koffie van € 2,-- als waardering voor de blogger 💜.  Klik hier voor de link.

Migratiedynamiek op de Waddeneilanden

Migratiedynamiek op de Waddeneilanden

'Migratiedynamiek op de Waddeneilanden' is een rapport van de Waddenacademie over het komen en gaan van eilandbewoners. Wie vertrekt is vaak jong en nog niet bemiddeld, wat komt is vaak 55+ en gearriveerd. Die migratie heeft grote impact op de eilanden, met als afschrikwekkende voorbeelden Norderney en Sylt.

De Waddenacademie deed er onderzoek naar en liet dit rapport, Position paper, opstellen.

Het rapport is online te lezen via deze link.

• Migratiedynamiek op de Waddeneilanden
• John Dagevos, Sanne Paenen, Ellen Dingemans en Fenna Bijster
• Uitgegeven door de Waddenacademie
• ISBN 978 94 90289 53 9
• Oktober 2020

Column - Negatief

Het is nooit fijn om negatief te zijn. Het is altijd leuker om te lachen en te zeggen “Komt goed!”, een duimpje op te geven of een lachebekje te plaatsen. Positief valt altijd beter dan negatief, behalve bij de coronatest. “Gefeliciteerd!”, zegt buurman B. Hij rijdt voorbij, stopt, rijdt achteruit tot hij ter hoogte van mij is en zijn raampje openrolt. “Een felesetasie wea’dech!” Jazeker, dat is het. Bedankt, buurman B! En zo kwamen er op diverse manieren felicitaties en harten onder de riem binnen.

Na een paar dagen wachten en thuisquarantaine was het verlossende telefoontje eindelijk daar. Hoe blij kun je zijn met een negatieve uitkomst! Heel blij en opgelucht, al galmen de woorden van de GGD-meneer wel wat verontrustend na. “Op het moment van de test was u negatief.” We doen daarom nog maar even kalm aan en gaan niet naar de supermarkt. Er is altijd wel een schoonzus die de boodschapjes wil verzorgen. Die rollen beskuut willen we niet missen. Groenteboer B bezorgde al aardbeitjes aan huis en zo komen zus G en ik ruimschoots aan onze vitaminen.

Zelf had ik nog een paar boodschapjes staan voor broer C die in De Stelp woont. Wat shampoo, tandpasta. Van die dingen. Noodzakelijke poetsmiddelen, zeg maar. Dat wilde ik hem even brengen; registreerde me in de map die bij de ingang klaarligt, desinfecteerde mijn handen en wilde net via de schuifdeuren naar binnen stappen, toen een medewerkster me tegenhield. Ze hadden de regels goed bestudeerd en het protocol er nog eens op nageplozen: ik mocht tot en met zaterdag niet in De Stelp komen. Het zette me na de blijdschap om het negatief weer even met beide benen op de grond.
Dit is nog lang niet over, we rollen van het ene in het andere.

Nog geen halve dag later komt het bericht van Kwadrant dat bezoekers en vrijwilligers in De Stelp een mondkapje moeten dragen. Ze hebben groot gelijk hoor, dat ze de regels aanscherpen en je zult mij er niet over horen klagen. Ik ga terug en stap het huis van zus G weer binnen. Daar zie ik een half bakje aardbeien over de keukenvloer rollen. U weet wel wat wij daarmee doen: opzoeken, afspoelen en heerlijk opsmikkelen. “Nôch noait soa’n lekker aardbeike hat!” Dat zeiden we niet, maar het had gekund.

Jeanet de Jong