Lot en Bas naar Ameland

Lot en Bas naar Ameland

‘Lot en Bas naar Ameland’ is een rijk geïllustreerd boek met korte teksten op rijm, foto’s en liedjes. Het gaat over twee kinderen die met hun ouders op vakantie gaan naar Ameland.

Het boek is gemaakt naar een idee van Nel Verbeek, die geboren en getogen is op Ameland. Nel was aan het verhaal begonnen, maar ze heeft het niet af kunnen maken. In 2014 overleed ze plotseling.

Joke Pars nam daarna het initiatief om het prentenboek af te maken. Joke zorgde verder voor de tekst, Nel's vader Gert Jan Verbeek verzorgde de foto's en Annelotte Verweij, een vriendin van Nel, maakte de illustraties.

 

Het resultaat is een kleurrijk prentenboek, dat laat zien hoe leuk en spannend het is om naar het eiland op vakantie te gaan. In het boek zijn ook verwijzingen te vinden naar jeugdherinneringen van Nel en de familie Verbeek. 

 

'Lot en Bas naar Ameland' kost € 12,50.

De opbrengst is volledig bestemd voor de Stichting Klei & Zand, opgericht door de familie Pars en de familie Verbeek. De stichting biedt op allerlei manieren hulp aan kinderen en jongeren met psychische problemen.

Lot en Bas zijn te volgen via een eigen Facebookpagina.

Ameland

'Ameland, Strand, duinen en de Wadden' is een catalogus vol schilderijen, tekeningen en prenten uit de collectie van oud-tandarts op Ameland Gerbrand Caspers. Wat in de catalogus staat biedt hij te koop aan. Caspers woont inmiddels in Sneek. Hij verzamelde vele werken in verschillende technieken die een link hebben met het eiland. 

• Ameland, Strand, duinen en de Wadden
• Catalogus
• Gerbrand Caspers
• Mei 2019

Hartmama

Hartmama

Ik ken je niet persoonlijk en toch ken ik je. Tot op het bot, zou ik bijna zeggen. Als ik je aankijk, zie ik het in je ogen. Jouw kracht, die huist in jouw verdriet. Ik zie het verdriet, omdat ik het ken. Vertel eens, hoe oud was jij toen jouw mama overleed? Heb je herinneringen aan haar? Weet je nog hoe ze naar je keek, hoe ze lachte, welk verhaaltje ze aan je voorlas? Weet je hoe ze voelde, hoe ze rook? Op jonge leeftijd geconfronteerd worden met de dood van een ouder is traumatisch, ook al noem je dat zelf misschien niet zo. De auteur neemt je mee in haar persoonlijke verhaal en laat je zien wat jij zelf kunt doen om het grote gemis te aanvaarden. Door voorbeelden uit de praktijk en oefeningen waarmee je zelf aan de slag kunt, helpt dit boek je om te helen en weer meer te genieten van het leven. Over de auteur Susan van der Beek (1962) is schrijver en systemisch coach. Aan haar moeder heeft zij geen herinneringen, omdat ze pas twee jaar was toen haar moeder op 31-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker overleed. In haar praktijk voor coaching en familieopstellingen werkt zij met het thema jong ouderverlies.

Ameland
En waarom staat dit boek op dit blog? De schrijfster vertelt de geschiedenis van Heiltje Sparrius, wier vader geboren werd in Hollum. Susan bracht vakanties door op Ameland en hoorde haar vader en tante liefdevol over het eiland spreken. Met dit boek wil ze haar moeder terugbrengen naar het eiland. In De Amelander van maart/ april 2023 staat een interview met de schrijfster.

Bestel het boek in de eilander boekhandel of online via deze link

• Hartmama
• Susan van der Beek
• Cor de Jonge - illustraties
• Den Boer - de Ruiter uitgeverij
• EAN 9789079875856
• 6 mei 2019
• € 22,50

Column - Arrivederci

Ze kwamen met een donkergrijze Renault, een oud en grijs hondje, een bleke lange man, een pipse dochter van een jaar of 9 en een mama met iets meer kleur. Dat kwam door het Italiaanse bloed, zo bleek. “Wat spreekt u eigenlijk voor taal?” vroeg ik, toen het gezinnetje het paadje naar het vakantiehuisje opliep en zij iets onverstaanbaars tegen hem zei. Het was dus Italiaans, dat ik niet zo gauw herkende. Ze hadden de fietsen mee. Als ze het dorp in gingen, had hij het hondje op de arm. Het diertje was klein genoeg om zo te dragen en het beestje was stokoud, dovig en zag niet meer zo goed. Maar hij houdt wel van strand, verzekerde het baasje me, op mijn vraag of het hondje bekend was met zand en water.

De eerste week was het warm, zodat ze de tuinstoelen naar buiten sleepten, al werden de dagen grotendeels op het strand doorgebracht. Alle gezinsleden kregen een kleurtje alsof ze drie weken Canarische Eilanden hadden gedaan, maar het was het kleurtje dat je krijgt na veelvuldig wandelen en fietsen in de Amelander buitenlucht. De tweede week was het koud. Ze zaten nog regelmatig buiten, maar dan met de jas aan. “We hebben alle musea op het eiland bezocht. En de vuurtoren beklommen.” Ze vonden het fantastisch en op de vuurtoren was het net even helder geweest, zodat ze ver hadden kunnen kijken. In het Juttersmuseum hadden ze hun gastvrouw nog gezien, op een filmpje, in de rol van Jantje Jans. Ze vonden het allemaal geweldig en het huisje was ook nog eens top! Eigenlijk wilden ze helemaal nog niet naar huis, maar plichten van school en werk riepen.

Zo heerlijk, zulke enthousiaste gasten. Geef me daar een hele zomer vol van. Arrivederci! 

Jeanet F. de Jong

Column - Ajax

Wat een wedstrijd! Genoten hebben we, van Tottenham tegen Ajax. Na een vol geplande dag aan de wal hadden we zin in ‘voeten op het bankje en kijken naar een mooie wedstrijd.’ En een mooie wedstrijd werd het.

De dag na al dat voetbalplezier tik ik mijn iPhone open en scrol ik even door de NOS-app. Wat is er in de wereld gebeurd? Wat moet ik later op de dag verder lezen in de papieren krant die nog in de bus moet vallen?

Op het schermpje lees ik dat journalisten tot ‘aangeschoten wild’ zijn bestempeld door voetbalfans. De F-side roert zich op verschillende manieren en deze keer moeten de journalisten en fotografen het ontgelden. De supporters willen niet op de foto of film, want ze hebben zich bij hun baas ziek gemeld om de wedstrijd van Tottenham tegen Ajax te kunnen zien en daarna nog een feestje te kunnen bouwen met hun makkers.

Als de beelden, waar de schatjes op staan op de landelijke tv worden vertoond, of als de foto’s van de lieverdjes op de voorpagina of in het sportkatern van de kranten verschijnen, zou hun baas kunnen zien dat ze helemaal niet ziek zijn. Dan volgt er natuurlijk een sanctie van de werkgever. En daar hebben de voetbalfans geen zin in. Want het zijn leugenaartjes die niet betrapt willen worden. En het zijn nog bedreigende liegbeesten ook, die “Jullie zijn vanaf nu aangeschoten wild!” roepen.

Het lijkt me niet verstandig om de manier waarop wedstrijden en hun randverschijnselen in het nieuws worden gebracht in handen te leggen van F-siders. Gelukkig reageert Ajax kordaat: “Iedereen moet met een veilig gevoel naar het stadion kunnen gaan. En de media moeten gewoon hun werk kunnen doen.” En zo is het. Wil je een wedstrijd zien, dan regel je dat op een fatsoenlijke manier met je baas. De cameraman, cameravrouw en fotograaf mag gewoon foto’s van de voetbalfans maken door zich te beroepen op de journalistieke exceptie. Die uitzondering voor journalistiek werk is nodig om als maatschappij een evenwicht te vinden tussen de gelijkwaardige grondrechten van privacy en vrijheid van meningsuiting. Die F-siders hebben ook vrijheid van meningsuiting, maar bedreiging hoort daar toch echt niet bij. Dat wisten de stoere fans, die slappe medewerkers blijken te zijn, zelf eigenlijk ook wel.

Ik kijk alvast uit naar de returnwedstrijd en de beelden van fraaie fotoverslagen in de krant. Hup, Ajax, hup!

Jeanet de Jong