Het zijn nieuwe tradities die moeiteloos worden ingebed in de oude. Zo makkelijk is het om iets dat al heel lang volgens hetzelfde stramien wordt georganiseerd aan te passen, leuker te maken, te versieren.
Hebben jullie ook zo genoten, vorige week? Genoten van het lekkere rustige weer, de afwezigheid van cameraploegen en hordes mensen op straat? Ja, het was wel druk, maar lang niet zo druk als vorig jaar. Even voor de statistieken: ik heb me wéér laten afrossen met een stevige stok. Het was niet mijn doel, ik probeerde te ontwijken, sneller dan de stok te zijn, maar dat slaagde niet helemaal. Zeven stokslagen - een keer twee en een keer vijf - op bil en bovenbeen incasseerde ik en daar ga ik geen aangifte van doen. Ze waren alle zeven verdiend. Tradities zijn mooi en soms pijnlijk.
En dan liggen nu de kerstdagen en oud en nieuw voor ons. Aan al die schreeuwers die het maar steeds hebben over ‘We mogen ook niks meer!’ en ‘Ze pakken onze traditie van ons af’ zou ik willen zeggen: koester je traditie en maak je niet al te druk over wat ‘ze’ zeggen. Dat ‘ze’ is zo algemeen gesteld dat je er niks mee kunt. Hou het feest maar klein, vier het in je eigen kring volgens de regels van dat kringetje, dan komt het helemaal goed.
Ik verbaas me altijd hoe de mensen die het over ‘ze’ dit en ‘ze’ dat hebben het hardst achter de Coca Cola kerstman aanhollen, een door de commercie gedreven sprookjesfiguur die volkomen verDisneyd is en worteling in Nederlandse cultuur mist. Hoe snel zijn ‘we’ in het volgen van Halloween, Valentijn en dikbuik met korte baard. Wie voor eigen traditie strijdt, zelfs tot aan doodsbedreigingen toe, doet er goed aan kennis te nemen van die buitenlandse uitingen, eventueel met het gezin zwijmelend voor een kerstfilm te gaan zitten en verder over te gaan tot de orde van de dag. En Albert Heyn met z’n “mijn broer is elf” kan wat mij betreft ook oplazerstralen.
Fijne voorbereidingen voor de kerstdagen, allemaal.
Jeanet de Jong
