Streisand, een gevierd artieste, bewees zichzelf een slechte dienst door een rechtszaak aan te gaan over een gepubliceerde foto van haar optrekje in Malibu. Ze wilde de luchtfoto van een website laten verwijderen en zocht haar gelijk bij de rechter. Haar privacy werd geschonden, vond Streisand, en daarom vocht ze voor haar zaak. Ze kwam van een koude kermis thuis, want tijdens het proces kwam de url van de foto in het nieuws en opeens wist iedereen waar haar huis te vinden was. Dat was 2002 en nog altijd staat de foto online. Hij is zelfs te zien op een Wikipedia pagina met de naam ‘Streisand effect’. Wie altijd al geïnteresseerd was in het verblijf van Barbra kan het opzoeken. Wie genoeg heeft aan zijn eigen leven kan het laten zitten.
Intussen is het Streisand effect een begrip geworden voor het tegenovergestelde krijgen van wat je bedoelde. Streisand wilde geen aandacht voor haar huis - mooi optrekje, trouwens, op een klif, met zwembad en hekken rondom - en kreeg juist dat wat ze niet wilde.
Er is ook een Nederlands voorbeeld van dit effect. Eerder dit jaar daagde Rachel Hazes de vermaledijde juicevlogger Yvonne Coldeweijer voor het bankje omdat ze geen gecremeerde kroket genoemd wilde worden. De boemerang klapte met volle snelheid tegen haar gezicht toen ‘gecremeerde kroket’ trending werd op de social media kanalen. Coldeweijer had haar clicks en Hazes heeft voor altijd haar bijnaam.
Ameland ondervindt aan den lijve hoe dat voelt. Dat voelt als bagger, beroerd, kut, klote, oneerlijk, gemeen, getreiter, respectloos en waardeloos. Maar wat nu?
Net als de dames Streisand en Hazes drie keer slikken en weer door? We kunnen er een Waddenzee om vol huilen, maar dat zal niet helpen.
Jeanet de Jong
Beluister hier de voorgelezen column.
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
