Mist

Martine Kamphuis schreef een boek dat speelt op Ameland tijdens Oud en Nieuw: Mist. Een spannend verhaal over moord en doodslag op een besneeuwd eiland.

Lees hier meerover Mist

Ameland kalender 2013

De Ameland kalender van Faber-Wijnberg Installatietechniek BV voor 2013 valt in december 2012 bij alle Amelander postadressen op de mat. De kalender hangt ook in vele vakantieverblijven. De kalender is gratis op te halen in de winkel aan de Fabrieksweg in Hollum. Op de voorkant staan deze editie Amelander luchten, de maandbladen hebben Amelander landschappen als achtergrond.

• Ameland kalender 2013
• Faber-Wijnberg Installatietechniek BV
• December 2012

Stivas magazine

Stivas magazine is een uitgave van de Stichting ter Verbetering van de Agrarische Structuur. Het nummer van december 2012 is een jubileumnummer voor 50 jaar Stivas. 

In dit nummer een reportage over 'Ameland, bakermat van de ruilverkaveling,' met daarin een gesprek met Klaas André de Boer en Pieter Jan Borsch en een rit langs alle dorpen op het eiland.

• Stivas Magazine
• Ameland, bakermat vande ruilverkaveling
• Uitgave van Stivas
• December 2012

Natte voeten en een zolder vol gaten

"Een boerderij op Ameland waar een familie al meer dan honderd jaar woont...

Honderd jaar aan herinneringen van familieleden verbeeld en gebundeld in dit boek. Een persoonlijk document met verhalen die niet verloren zullen gaan."

>>> lees hier meer over dit boek van Sietske van der Meij

Column - Kunstmaand

Nog een week en dan is de 16^eKunstmaand voorbij. Wie nog kunst wil genieten heeft nog tot de laatste dag van deze maand de tijd.

Kunstmaand Ameland van 2012 gaat niet de boeken in als de beste Kunstmaand ooit. Dit jaar is het een Kunstmaand met een dipje. En dat kan, in 16 jaar tijd, door verschillende omstandigheden een keer voorvallen. De website vertoont gebreken, het programmaboekje heeft wat tekst- en programmafouten, #KM12 wil maar niet trending topic worden, de kunstwerken vertonen veel overeenkomstige landschapjes en grote verrassingen zijn schaars.

Hoogtepunten zijn er zeker te noemen. Elk jaar is Bo Lumen, de galerie, het atelier en de woonkamer, een hoogtepunt van de maand. In de eerste plaats vanwege de werken van Bea van Twillert en in de tweede plaats vanwege de schitterende en fraai aangeklede ambiance. Dat je een maand lang je eigen kamer ter beschikking stelt aan duizenden bezoekers is niet niks, maar voor Kunstmaandliefhebbers is het een must, elke Kunstmaand weer.
Een vrolijke noot en een verrassing midden in het veld, is de opstelling op de NAM-locatie bij Ballum. Aan je bezoek houd je een grote glimlach over en nog twee kleurige oordopjes bovendien.
Hoogtepunten van de route zijn ook de twee locaties met werken van amateurschilders van het eiland zelf. Eindelijk doen ze mee en het is te hopen dat dit een terugkerend element in de Kunstmaand wordt.
Dat restaurants zoals De Rede van Nes en schilders zoals Anna van Ameland aanhaken maakt de Kunstmaand alleen maar leuker en verrassender. Ook Onder de Vuurtoren raakte geïnspireerd en daar maakten ze er een culinair en muzikaal maandje van; als het te duur wordt om imposante beelden naar het eiland te halen, dan kun je op deze manier bewerkstelligen dat mensen worden ondergedompeld in kunst in al zijn facetten.
Op naar nummer 17.

Jeanet F. de Jong

All I've got

All I’ve Got is een Engelstalige roman. Sarah en Matthew ontmoeten elkaar op de universiteit in Halifax, Nova Scotia. Ondanks de grote verschillen bloeit een diepgewortelde relatie. Ze beleven veel gelukkige momenten samen. Helaas komen ze ook voor situaties te staan waar geen van beiden antwoord of invloed op heeft. Kunnen ze vasthouden aan wat ze zo voorzichtig hebben opgebouwd? Zullen ze ooit volledig begrijpen hoe anders ze in het leven staan en hoezeer dit hun relatie beïnvloedt? Zoals de omslag doet vermoeden, komt Ameland ook nog uitgebreid in beeld.

Emma Flogard is een bevlogen en humoristische storyteller. Als zij gaat vertellen, ga er dan maar goed voor zitten, want ze pakt je helemaal in. Emma is een echte wereldburger en altijd bezig met taal, vooral Engels en Nederlands. Ze schrijft al van kinds af aan. Je treft haar dan ook nooit zonder pen en papier. Soms ontkomt ze er niet aan je mee te nemen in haar eigen leven. Juist die stukjes brengen een brede glimlach. Emma maakte haar debuut met haar Engelstalige roman ‘All I’ve Got’. Ze heeft ook een dichtbundel uitgebracht met de titel ’Streepjescode van Wimpers’. Ameland staat erin.

Emma is geboren eind jaren ’60 en de jongste in een warm gezin van allemaal talen-talenten. In haar dagelijks leven werkt Emma als creative director onder pseudoniem. Ook in haar werk wordt regelmatig een beroep gedaan op haar schrijftalent. Emma houdt van humoristische invalshoeken en staat bekend om haar lach. Met momenten kan ze ook erg filosofisch zijn. Ze heeft veel mooie plekken mogen ervaren en genoten. Deze beschrijft ze in haar romans met veel genegenheid. De schrijfster bezoekt Ameland regelmatig en houdt van wandelen op het strand en zitten op het duin, genietend van de zonsondergang.

In één adem uitgelezen

Zo heel af en toe lees ik een boek in het Duits of, zoals in dit geval, in het Engels. Ik ben een langzame lezer, in een vreemde taal al helemaal en toch las ik dit boek in één adem uit. Het is een heerlijk boek en niet alleen omdat Ameland erin voorkomt. Dat is eigenlijk maar een kleine, zij het niet onbelangrijke, episode in de geschiedenis, in het leven van hoofdpersoon Sarah. Ze is meteen gek op het eiland, zoals ook de schrijfster gek is op Ameland. Emma Flogard, een pseudoniem, komt al tientallen jaren naar het eiland om van het strand en de wind te genieten. In het verhaal volgen we Sarah vanaf het moment dat ze gaat studeren tot aan haar 40ste levensjaar. Of ze uiteindelijk de liefde van haar leven vindt? Op de laatste bladzijden van 'All I've got' lezen we er alles over. De weg naar die laatste pagina's zijn zeer de moeite van het lezen waard.

Via deze link is nog een exemplaar te bemachtigen. 

• All I’ve Got
• Emma Flogard
• Uitgegeven door Heroes on Socks B.V.
• EAN 9789081824200
• 20 november 2012

De paarden van de Abraham Fock

• De paarden van de Abraham Fock
• Liedjesmama
• 2012

Olli und die Hundefängerbande: Aufregende Ferien auf Ameland

Olli und die Hundefängerbande: Aufregende Ferien auf Ameland is een kinderboek van Amelandliefhebber Mathias Meyer-Langenhoff. Hij schreef ook Die Hele, een kinderboek dat ook op Ameland speelt.

Eigentlich wollten Meike, Olli und ihre Freunde mit ihren Eltern einen ganz normalen Urlaub verbringen und auf einem Plattbodenschiff über das Ijsselmeer segeln. Mit dabei ist auch Gisbert, Meikes neuer Hund.

Aber beim ersten Landgang entwischt er den Kindern und geht ausgerechnet einer Bande von Hundefängern ins Netz. Und dann ist auch noch Olli verschwunden.

Eine wilde Verfolgungsjagd beginnt, die die Segler erneut nach Ameland führt.

Column - Dierendag

Leeuwarder Courant 4 oktober 2012

Het is vandaag Dierendag. Dat is de dag dat het Grootste Dier jarig was. Althans, ze zei dat elk jaar voorafgaand aan haar verjaardag over zichzelf, maar een groot dier was ze allerminst. Tante. Wij, mijn broers en zusters, noemden haar Tante. Ik heb het altijd met een hoofdletter geschreven, ook al klopt dat taaltechnisch niet; die hoofdletter past op de een of andere manier. Tante is Tante Griet, de jongste zuster van mijn vader. Ze ligt alweer jaren op een mooi plekje aan de noordkant van de grote kerk, maar haar mooiste plekje was toch wel Oranjeweg 3 in Hollum. Tante had de gewoonte om zichzelf een paar keer per jaar jarig te verklaren. Ze liep dan naar de bakkerij van Piet de Boer de bakker en kocht een zak gevulde koeken. “Ik bin fandaach jarig,” zei ze dan steevast met een dikke knipoog, om haar traktatie te verantwoorden.

Die herinnering is gekoppeld aan Dierendag en een heleboel andere dagen in het jaar: Tante. Tante met haar grote leren jas, het leren tasje en haar solex. Tante met de koffie klaar voor haar gasten en Tante met het gele bakelieten kippetje dat witte eitjes kon poepen als je hem naar beneden drukte.

Dat is voor mij veel meer Dierendag dan het tegenwoordige gefröbel met honden en andere huisdieren, met folders in de brievenbus waarin de mooiste artikelen om je huisdier te verwennen staan gepresenteerd. De Leeuwarder Courant laat drie honden zien, die aanzitten aan een tuintafel om een hoge-keuken-schotel, speciaal voor honden gekookt, te verorberen. Zalmballetjes, zilvervliesrijst, brinta, geitenmelk, kidneybonen, ei, biologisch rundvlees en wat al niet, met peterselie na voor een frisse bek.

Nee, ik heb geen hekel aan honden. In de tijd van Tante hadden wij Turk. Een fullesbakkerassie met een krul in zijn staart. Een wit-zwart gevlekt dier met een gouden randje om een oog. Ik zie hem nog de Bosweg aflopen, van onze boerderij naar huis. Dan zag je alleen het gekrulde staartje richting O.P.Lapstraat dansen.
Turk is er ook allang niet meer: sommige dingen waren vroeger echt beter.
De folders gaan bij het oud papier, de krant met de honden ook en Dierendag vier ik in gedachten; dan denk ik aan mijn twee favoriete grootste dieren.

Jeanet F. de Jong

Ameland InZicht 2

Ameland InZicht 2

De najaarseditie van Ameland InZicht 2012 is de tweede editie van dit nieuwe glossy magazine. Uitgever is Seng Media.

In dit nummer:

• Kunst opAmeland
• Catherine Key proeft en ervaart de pure smaak van Ameland
• De zomer in beeld
• Inzicht in het verleden
• Regisseur Steven de Jong over de charme van het eiland
• Van briefkaart tot tweet

• Ameland InZicht 2
• Najaar 2021
• € 4,95

Column - Marseille

Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Wij, C en ik, hebben daar ook wat last van. We willen naar Marseille, maar zijn wat terughoudend vanwege het criminele imago van de stad. Onze nieuwsgierigheid wint het uiteindelijk van de angst en belust op avontuur en mooie ervaringen speuren we op Internet naar bezienswaardigheden.

De stad overtreft onze stoutste verwachtingen. Op aanraden van Internet houden we in de wirwar van wegen de route naar de Port Vieux aan en onverwacht komen we in het mooiste deel van Marseille terecht. Rechts doemt de Middellandse Zee op, met de havens, de enorme cruiseschepen, de veerboten waar de Sier in kan zwemmen en dan rijden we zomaar opeens langs de Port Vieux, de oude haven die net als de Noorderhaven van Harlingen, midden in de stad is aangelegd.

We zetten ons neer op een terras langs de kade en vergapen ons aan de honderden bootjes en jachten, de Marseillaise vissermannen en de schalen bouillabaisse met kreeften en krabben die ons van over de rand van het bord op het belendende tafeltje aanstaren. “Eet ons,” lijken ze te roepen, “eet ons, want wij zijn de specialiteit van deze streek!”

We boeken toeristisch een rondrit in een bus en zien de mooiste kanten van de stad. Hier zou ik met onze Peugeot 3008 nooit durven rijden. De straatjes in de oude stad zijn smal en hellen meer dan de veerbootbrug bij springtij. De chauffeur is in zijn element; hij manoeuvreert door de binnenstad alsof hij een Harry Potter-bus bestuurt en zijn voertuig elk gewenst moment kan laten versmallen en terugveren.
Vanuit die bus zien we overweldigende architectuur, rijke huizen, kerken, beelden, pleinen en het rotseilandje dat voor de kust ligt. Het inspireerde Alexandre Dumas tot het schrijven van de geschiedenis van De Graaf van Monte-Christo. Wat graag had ik ook nog de boottocht op de Middellandse Zee voor deze Côte d’Azur gemaakt en om het eilandje gevaren, maar dat uitstapje bewaren we voor een volgende keer. Samen met het nuttigen van de bouillabaisse vult dat het herhalingsbezoek.

Marseille maakt zich op voor haar status als Culturele Hoofdstad van Europa in 2013. Waar nu nog bouwputten zijn, is over enkele maanden nog meer moois te zien. Toe maar, doe het maar. Wij garanderen dat u geen spijt krijgt van uw bezoek: wij zijn in ieder geval onze vrees voorbij.

Jeanet F. de Jong

Column - Andrea

COUSTELLET - Enkele genoegens van uitheemse streken zijn de nieuwe geur van het land, de kruiden van de regio en gerechten op de kaart. Bijna altijd is het lekkerder dan thuis, behalve dan die onbestemde pastei van iets van een dier, waarbij we het eigen brein tijdelijk moesten uitschakelen om een acute oprisping van doorgekauwd orgaanvlees (of nog erger) te voorkomen. Meestal doet het de smaakpapillen tintelen van plezier.

In Coustellet, het dorpje van het Lavendelmuseum, is het kwart voor twee wanneer wij, C en ik, met knorrende maagjes aankomen. Bij twee restaurantjes is de keuken gesloten: de lunchtijd is voorbij. Het derde tentje staat langs een doorgaande weg waarover vrachtwagens, hoog geladen met boomstammen, op een metertje van het terras denderen, slechts gescheiden door een muurtje en een glaspartij waar de naam van de zaak in gezandstraald staat: Le 82.

Een mooie Franse jongeman zingt: “Mais bien sûr,” op de vraag of we een hapje kunnen eten. Hij beveelt enkele gerechten met zichtbaar plezier in zijn werk aan.
C kiest de canard en ik ga voor de dos de cabaille.

Als amuse presenteert de Fransman een sushi van courgette om geitenkaas. De eend heeft een hoedje van hutspot zonder ui en het ruggetje van de kabeljauw is - met een toefje pesto - zoals een ruggetje van een kabeljauw moet zijn. Als dessert beveelt de ober ons het taartje met karamel aan, dat warm is en na de eerste steek op het bordje loopt. Het is de engel die een plasje op de tong doet. Het menu wordt afgemaakt met koffie.

Het eten doet ons glimmen van genoegen. En dat voor nog geen vier tientjes, je gelooft het bijna niet. Kom daar in Nederland eens om. Menig kok in eigen land krijgt dit niet zo smakelijk op tafel. Pretenties schotelen de restaurantbezoeker doorgaans borden met mooie namen en torenhoge prijzen voor.

Twee dagen later rijden we rond lunchtijd weer door Coustellet, langs Le 82. De deur is dicht, het licht is uit. Teleurgesteld rijden we door, tot we in Caumont La Table d’Andrea tegenkomen. Het lijkt een garage aan het voeteneind van een parkeerterrein, maar blijkt een goed verstopt neusje van de zalm. Teleurstelling slaat om in pure vreugde: laat die Andrea haar tafeltjes maar dekken.

Jeanet F. de Jong

Column - Azuur

MARSEILLE - Vakantie brengt ontspanning en opent nieuwe vergezichten. Een niet minder belangrijk onderdeel van reizen is het thuiskomen. Na een reis in verre streken - of in een bungalowpark met zwembad in een naburige provincie - is de thuiskomst welhaast zaliger dan het vertrek. In de bagage zitten honderden ervaringen die nog maandenlang of langer een bron van inspiratie zijn.

Neem de kleur van water dat je onderweg tegenkomt. Tussen Nes en Holwerd pruttelt het grijsbruin met een vleugje groen en ergens nog wat blauw van het Waddenzeewater achter de schroef van de Sier: de biotoop van Muddy Monsters. Het zijn de eerste kilometers van een vakantierit die vriendin C en ik maken naar de Provence. Onderweg naar het zuiden komen we diverse plassen tegen met vele schakeringen van grijsgroen en grijsblauw. Diep in Frankrijk volgt de Rhône met een on-Nederlandse tint blauwgroen. Als een breed lint slingert de rivier door steden en tussen de flanken vol druiventrossen.

De Rhône-kleur – hoe prachtig ook - verbleekt bij de aanblik van het smaragdgroen van Lac de Saint Croix aan het begin van de Gorges du Verdon. Elke doorkijk levert een schilderachtig spektakel van de enorme waterpartij tussen de bergen. Vanuit elke hoek past het palet zich aan het zonlicht aan, tot het recht voor de zon schittert als zilver. Het water in de kloof daarentegen, is van een waterig lichtgroen dat op de diepere delen donkerder kleurt.

Onze ogen worden als schoteltjes bij het zien van de Middellandse Zee ter hoogte van Marseille. De titel Cote d’Azur is meer dan verdiend. Het water is er zo mooi blauw, dat je wilt blijven kijken. Dat deed de automobilist van het gele autootje waarschijnlijk iets te nadrukkelijk. Hij lanceerde het vehikel over de betonnen rand van de weg langs de zee en belandde in het tien meter diepe azuurblauwe water. Het zag er niet goed uit.

Op de terugweg rijden we wederom langs de Rhône, overbruggen glinsterende rivieren en komen weer aan bij de Waddenzee, die ditmaal als een bronsgroen modderige waterpartij voor ons ligt. De zonsondergang op het wad geeft het water een gouden glans. De Marseillaises - mochten ze ooit het Waddeneiland bezoeken - zullen zich aan dit beeld vergapen en wij zijn bijna thuis en pakken onze koffers uit.

Jeanet F. de Jong

Column - Pussy Riot

Twee jaar strafkamp krijgen ze, de drie vrouwen van Pussy Riot.

“Wist u dat de helft van de Pussy Riot supporters bestaat uit homo’s? Daaraan hebben we hier geen behoefte!,” roept een aanhanger van het Russische regime, hetzelfde regime dat de drie dames twee jaar in een cel met honderd dieven en moordenaars plaatst. Twee jaar hechtenis voor het zingen van een kritisch lied in een kerk.

Tegelijkertijd verlengt Rusland het verbod op het houden van een Gaypride. De komende honderd jaar zit het er niet in voor de Russische homo’s om met elkaar feest te vieren ter ere van de emancipatie en integratie van homoseksuelen.

Een op de vijf wereldburgers leeft liever samen als pussy-pussy of piem-piem, dan als de combinatie pussy-piem. Ook een op de vijf Russen, ook al willen deze überhetero’s van Poetin het niet weten, en ook een op de vijf Amelanders. We kennen allemaal wel een broer of zus, tante of oom en anders wel een vriend of vriendin of vriend/ vriendin van vriend of vriendin en als we dan nog niet op 20% zitten dan weet u wel hoeveel er nog in de kast zitten kniezen.

Over het algemeen leeft het verdraagzaam samen en waarom ook niet. Wat kan het je schelen wie - met wederzijdse instemming - wiens hand vasthoudt. Hooguit volgt er een grap aan de bar of een kletspraatje tijdens de koffie. Geen Amelander toch, die daar een beschuitje minder om eet. Niemand die op Ameland “Smerige potten!” roept. Dat komt op Ameland, het land van ‘leven-en-laten-leven,’ gelukkig niet voor. En als het voor kwam dan stuurden we de onverlaat naar het land van Poetin en Pussy Riot voor een twee jaar durende mondwassing met zeep in een cel met honderd Russische vrouwelijke criminelen.

Jeanet F. de Jong

Column - Arsenaal

“Elk mens heeft z'n Achilleshiel. Het is je zwakke plek, je kwetsbare punt, het onderwerp waarmee men je in no time de gordijnen in kan jagen.”
Met deze woorden begint de column die ik op dag twee van onze vakantie, op de autoroute door Frankrijk, in de laptop tik.

De column, met de titel “Achilleshiel,” houdt u van mij te goed. Voor alles is een moment en nu is niet het juiste moment om deze column te publiceren.

Ik kan het wel met u hebben over gelijk hebben, gelijk krijgen en gelijk halen.
We, vriendin C en ik, hadden gelijk, maar kregen het niet.
Welk wapen pak je uit je arsenaal om je gelijk te halen, is de prangende vraag. Schiet je met een kalashnikov een hele familie in een BMW door het hoofd? Vuur je een salvo in een kantine van een school af? Ram je met een Suzuki door een juichende menigte om je vervolgens te pletter te rijden tegen een monument? Huur je een advocaat in om samen met haar de rechter te vermoeien met kleinzieligheden? Vraag je de sterke buurman om samen met hem verhaal te halen, met in het achterhoofd: “Wie niet horen wil moet maar voelen”?

Geweld is niet zo mijn ding en in de ‘colum-die-nu-niet-gepubliceerd-kan-worden’ beschrijf ik mijn Achilleshiel en verhouding tot ongeoorloofde machtsmiddelen.
Ik heb inmiddels mijn wapen gekozen: het is het woord en de vorm is de column. De pen is geslepen, de inktpot staat, bij wijze van spreke, open op tafel. Een column stelt zaken aan de orde die anders onderbelicht blijven; met kritische noten, sarcasme, met zelfspot, commentaar, met mooie woorden, ironie, fijngevoelige observaties en bovenal met een kwinkslag. Een column kan woede verpakken in alinea’s, verdriet in gave volzinnen en onrecht aankaarten zodat het raakt.

Het mooiste van dit alles is, en daar begint het grote genieten: de columnist heeft altijd gelijk.

Jeanet de Jong 

Jeugdverhalen

Gerard Vloedgraven schreef zijn 'Jeugdverhalen van achter de tapijtfabriek' op en liet er een mooi boek van maken. Vloedgraven woonde 55 jaar in Deventer toen hij naar Ameland verhuisde. Op het eiland begon hij met het op papier zetten van zijn jeugdherinneringen. Alles wat hem te binnen schoot schreef hij op. De notities ontwikkelden tot een prachtig boekwerk met foto's uit de collectie van Vloedgraven.

Het boek is te verkrijgen bij de schrijver zelf.

• Jeugdverhalen
• Gerard Vloedgraven
• Ameland Pers Uitgeverij

Column - Zevenveertig

Zevenenveertig, telde ik op de strandovergang bij Dolly. Zevenenveertig drollen, hopen, flatsen en keutels op de paar meter waar dagelijks honderden mensen met kleine kinderen passeren om aangenaam op het strand te verpozen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het er zesenveertig waren, want de zevenenveertigste lag midden op het strand. Die kwam ik tegen op de paar meter van duinvoet naar waterkant. Een enorme hoop. Dat moet van een enorme hond zijn geweest.

Waar een paar dagen geleden nog twee Hollumers gezellig met de rug tegen het duin zaten, liggen nu twee verschillende hondendrollen. Waar gisteren een gezinnetje zat te picknicken, liggen inmiddels drie verzamelingen waar je niet bij in de buurt wilt zitten.

Het zijn droppings met puntjes, met ronde einden, met afgeknepen slotstukken, met uitstekende haren, met wormen, met onverteerde etensresten en met u wilt niet weten wat nog meer. Zwarte drollen, bruine hopen, rode plakkaten en gevlekte excrementen. Platte derrie, ronde kak, over een vierkante meter verspreidde drek en schijt zoals je nog nooit schijt hebt gezien.

Met het stijgen van zomerse temperaturen meuren de hopen je tegemoet.
Ze liggen op, voor, achter en tegen het pad te dampen, met als meest brutale stuk stront een drol die midden op de strandovergang in de bocht is gedraaid. En achtergelaten. Je zou toch zeggen dat bij elke hond een baasje hoort en dat die baasjes ook kinderen hebben of kinderen kennen waarbij ze er niet aan moeten denken dat die in de drollen grijpen, of stappen.

Ik ben niet de grootste hondenliefhebber en het is de ontlasting van de dieren die daar debet aan is. Niet zozeer de vlooien en teken die ze meebrengen in huis, of de stank wanneer ze in de regen hebben gelopen, of het kwijl of het geblaf of het gerij tegen het onderbeen van het bezoek. Ook niet het gekerm, het gekras tegen de deuren en de haren op de bank. Nee, het zijn de grote hoeveelheden stront die me tegenstaan.

Jeanet de Jong 

Ambachtelijke Dag Ballum

In 2011 vierde de Ambachtelijke Dag Ballum haar 25-jarig lustrum en dit jaar geeft de Commissie Ambachtelijke Dag Ballum samen met Ameland Pers uitgeverij een fotoboek uit over het evenement door de jaren heen.

Het boek is te koop in Slijterij Nobel in Ballum en op de Ambachtelijke Dag zelf.

In boekwinkeltje MorgensterAmeland staat nog een exemplaar te koop. Klik hier.

• 25 jaar Ambachtelijke Dag Ballum, 1987 - 2011 een impressie in foto's
• ISBN 978-90-79945-06-1
• Ameland Pers Uitgeverij
• Prijs € 20,--
• 2012

Column - Herman

Herman is niet meer. Hij was ons toevertrouwd en we hebben hem, weliswaar beschroomd, uit zijn kom laten glijden en weggespoeld.

Ze zijn meestal goed bedoeld, komen van mensen die je goed gezind zijn, uit de kring vrienden en familie of kennissen waarmee je meer dan een enkele groet hebt gewisseld: kettingbrieven. Een bloedhekel heb ik aan die dingen, want ze beloven rijkdom, een gelukkiger leven voor jou, voor orka’s in het algemeen en dove dolfinarium killer whales in het bijzonder en anders wel voor Tutsi kindjes die een of twee ledematen moeten missen wegens tribaal geweld. Er zit altijd wel iets bij waardoor je bij je hart gegrepen wordt. Het meest irritante aan kettingbrieven is dat ze ellende beloven als je de ketting doorbreekt. Voor het onheil dat over je uitgestort zal worden als je de brief niet in dertigvoud doorstuurt naar slachtoffers in jouw circuit, valt te vrezen.
Heel soms tuin ik er toch in en verstuur een schrijven naar 80 adressen uit mijn maillijst, om binnen een dag van een oplettende ontvanger een bericht te krijgen met een link naar een artikel op internet waarin gewaarschuwd wordt voor de malafide kettingbrief. Geen vijf euro storten om er binnen drie weken honderdduizend euro voor terug te ontvangen. Hoe was het ook weer? Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het ook vaak niet waar.

Lieve nicht J stuurt geen kettingbrief maar laat kettingdeeg bezorgen. Het bakje, met wat een begin is van een cakebeslag, heeft de naam Herman gekregen. Door omstandigheden arriveert het in onze keuken op de derde dag van wat een verzorgingscyclus van tien dagen moet worden.

Het idee komt uit Zweden, zo wil het begeleidend schrijven ons doen geloven en Herman is een vriendschapscake. Vriendschap is nooit weg, bedenken we en we stoppen onze weerstand tegen ketting-gedoe diep naar de achtergrond. We zetten Herman in een beslagkom op het aanrecht. Prutje Herman moet dagelijks geroerd worden en op dag vier heeft Herman honger, lezen we op het papier. We voegen volgens beschrijving melk, meel en suiker toe, in de verkeerde volgorde, zodat er beslag met klonten ontstaat. Of je Herman wel of juist niet met een mixer te lijf mag, staat niet op het briefje. Voorzichtigheidshalve laten we de mixer in het keukenkastje. Elke ochtend zien we met angst en beven de vorderingen van het deeg aan. Bevreesd dat er een heleboel werk aan het vertroetelen van Herman zit, durven we bijna niet op het briefje te kijken. Dag 5 tot en met 8 zijn echter een makkie. Herman hoeft alleen maar te worden omgeroerd. In die dagen begint het beslag te gisten en in de keuken hangt een zurige lucht. De temperatuur stijgt, we hebben onze eerste echt zomerse dagen, en Herman staat nog steeds op het aanrecht; de gistlucht wordt sterker en als we de theedoek optillen zien we op dag 9 een schuimende en bruisende massa. Het is de dag dat Herman weer honger heeft. Hij moet weer meel, melk en suiker en hij moet gevijfendeeld worden. Vier delen geef je weg en één deel hou je zelf om er vervolgens olie, suiker, meel, eieren, noten, chocola, appels en kaneel aan toe te voegen. 
Voordat het zover komt gooi ik de handdoek in de ring. De smurrie ziet er zo onsmakelijk uit, dat ik daar niet vier mensen uit mijn kringetje mee durf te verrassen. Herman verdwijnt in de gootsteen.
We blijven derhalve verstoten van vriendschapscake en al stond er geen straf genoemd in het begeleidende briefje voor onderbreking van de ketting, het zit me toch niet lekker.

Jeanet de Jong

Ut Moaiste Woa'd - Tielsk

Tielsk

Geslachtsdriftig schaap, geit of konijn.

Ameland InZicht 1

Ameland InZicht 1

Het eerste Ameland InZicht magazine verscheen in juni 2012. Jutter Piet Metz, een foto van Jantina Scheltema, prijkte op de voorkant. Het magazine werd op 8 juni 2012 in restaurant Boerenbont aan de Strandweg bij Nes gepresenteerd door Henk Huizinga en Gerard van Gulijk van SenG Media, de eerste uitgevers van het blad. Na een paar nummers verdween Van Gulijk uit beeld en nam Henk Huizinga de uitgave voor zijn rekening.

• In het eerste nummer:
• Strandjutten op Ameland
• Culinair genieten in de beste restaurants
• Op zoek naar ultiem comfort: wellness, rust en luxe
• Mr. Hans Anker over Ameland en het eilandgevoel

• Ameland InZicht 1
• Juni 2012
• € 3,95

Lees hier meer over media op Ameland.

Ut Moaiste Woa'd - Slothòòt

Slothòòt

Een slothòòt is een slappeling op Oost Ameland.

Aan de westkant van de hoge diek is dat een slothoät.

Pôllepraat 67

Pôllepraat 67

Magazine Pôllepraat is het orgaan van Stichting De Ouwe Pôlle Ameland. Het blad verschijnt drie keer per jaar. Op de voorpagina van dit nummer prijkt een foto van de onlangs gestopte volksdansgroep. Deze Pôllepraat is op A5 formaat.

Burgemeester Albert de Hoop schrijft het voorwoord. In dit nummer onder meer artikelen over Oestervisserij, Sailing Letters, over familie Van der Geest, Folkert en over Een krans van klaprozen. Ids Polet schrijft weer een stukje over de oorlogsjaren en er staat een bericht in over Printkes kie met Pieter Jan Borsch en Tineke Borsch. ook de vaste rubrieken Museumnieuws en Schenkingen staan in dit nummer.

• Pôllepraat nummer 67
• Uitgegeven door Stichting De Ouwe Pôlle
• Juni 2012

 

Ut Moaiste Woa'd - Bródsk

Bródsk

Broeds, als een broedse kip.

Friesland Post - Amelands Goud

In de Friesland Post van mei 2012 staat een royaal artikel over verschillende Amelander onderwerpen: 'Amelander actievelingen' bijvoorbeeld, over Suzanna Twickler, Yme Brijker en Tineke Borsch-de Boer, die allemaal vrijwilligerswerk doen en daar veel voldoening uithalen. Ook staan er tips in 'Wat te doen' op Ameland. De folkloristische dansgroep, de paardenreddingboot, de Modelspoorbaan en de braderieën worden uitgelicht. De vuurtoren, molens en het Natuurcentrum worden nog aangeprezen en er komen diverse Amelanders aan het woord, die het eiland een uniek stukje Nederland vinden. Tot slot is er nog een uitgebreide reportage over Gerrit en Janna Borsch die in het oudste huis van het eiland wonen. 

• Friesland Post - Amelands Goud
• Uitgever Van der Let & Partners Heerenveen
• Mei 2012
• € 4,95

Historische Reddingboten

'Historische Reddingboten' van Terschellinger Jan Heuff is een boek over varend maritiem erfgoed, waarmee vele duizenden schipbreukelingen veilig aan wal zijn gebracht. Het bijzondere karakter van deze nietige boten, die grootse prestaties hebben verricht, zorgde ervoor dat meer dan zestig vaartuigen na hun actieve dienst in handen zijn gekomen van particulieren en musea, die ze in veel gevallen liefdevol hebben onderhouden.

Daarmee geeft dit collectief bezit een goed beeld van de ontwikkeling van het Nederlandse reddingwezen sinds de vorige eeuwwisseling.

‘Historische Reddingboten’ documenteert de boten, de ideeën van de ontwerpers, de reddingen, en de inspanningen van de huidige eigenaren om hun boot in de vaart te houden of  vaak nodig  in de originele staat te brengen.
In de Nautische Vereniging Oude Reddings Glorie (ORG), die het initiatief nam voor dit boek, hebben tal van gelijkgezinden elkaar getroffen. Als zodanig heeft de ORG in de tien jaar van haar bestaan een belangrijk aandeel gehad in de groeiende belangstelling voor het behoud van oude reddingboten.

Het boek is rijk geïllustreerd met afbeeldingen uit archieven en particuliere collecties en met nieuw fotowerk. Tevens was het mogelijk om voor het eerst sinds vele jaren een overzicht te geven van het werk van fotograaf Cees van der Meulen, die door zijn unieke opnamen een groot
propagandist is geweest voor het reddingwezen.

Het boek is in de boekhandel en online hier te koop

• Historische Reddingboten
• Jan Heuff
• Uitgegeven door Flevodruk Harlingen
• EAN 9789070886950
• 1 december 2010
• € 28,50

Ameland Guide 2012

Sinds 2012 Pasen wordt in de terminal van Wagenborg Passagiersdiensten in Holwerd weer de Ameland Guide verspreid. Een boekwerkje boordevol informatie over Ameland. Op vrijdag, zaterdag en gedurende vakantieperiodes wordt de Guide uitgedeeld door een promotiemedewerker, door de week middels een opvallende display. Iedere bezoeker aan Ameland ontvangt de Guide en kan dus aan boord al het boekje bekijken en direct plannen maken voor op Ameland!
De Ameland Guide is in een oplage van 100.000 exemplaren gemaakt en is een uitgave van VVV Ameland.

Hotel Ameland

Hotel Ameland is een roman van Saskia Schwan.

Beschrijving
Ergens, op een zonnig eiland in de Middellandse Zee, staat een hotel. Hotel Ameland. Onder leiding van Eduard van Doren en zijn ontstuimige, vreemde familieleden, gaat ieder zomerseizoen het hotel weer open. Leer het personeel kennen en geniet van de hilarische, komische en bizarre gebeurtenissen die zich voordoen in een hotel tijdens de zomervakantie. Leef mee met de vaak trieste en aandoenlijke belevenissen van de gasten.

>>> het boek is via deze link online te koop

Vierde druk Ameland ...ander land

De reisgids “Ameland, ander land” is dit seizoen alweer toe aan z’n vierde druk. Het kleurrijke debuut uit de inmiddels vijfdelige Waddenreeks mag zich verheugen in een nog steeds groeiende, landelijke belangstelling.

>>> lees hier het hele artikel over de vierde druk 

Ut Moaiste Woa'd - Fladdebelke

Fladdebelke

Dun, vaak goedkoop, kledingstuk.

Dit woord staat niet in ut Woa'deboek fan ut Amelands.

Ut Mopaiste Woa'd - Joekbult

Joekbult

Jeukbult of jeukplek.

Het Waddengevoel

Het Waddengevoel

Wadlopen, uitwaaien, ontspannen of naar een festival, het kan allemaal op de Waddeneilanden. Per eiland worden de leukste plekken, activiteiten, de te gekke adresjes en tofste festivals beschreven. In de gids zijn complete wandel- en fietsroutes opgenomen. 'Het Waddengevoel - Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog' kun je gebruiken als voorbereiding op je Waddenbezoek.

Het boek is anno 2021 in het tweedehands circuit nog wel te koop.

• Het Waddengevoel
• Tineke Zwijgers
• Uitgeverij Unieboek-Het Spectrum
• April 2012 

Ut Moaiste Woa'd - Knoekelech

Knoekelech

Verkreukt, kreukelig.

Geschreven door Jan C. Manje

'Geschreven door Jan C. Manje' is een transcriptie van een handgeschreven schriftje van zeeman Jan. C. Manje uit  1867. Het schriftje staat vol nautische opmerkingen. Manje schreef het toen hij 23 jaar oud was en nog aan het begin van zijn zeemansloopbaan stond. 

Jan Cornelis Manje werd geboren op 1 oktober 1844 in Ballum op huisnummer 18. Hij trouwde met Trijntje de Boer uit Hollum en Jan overleed op 30 september 1895 in Harlingen.

In 1885 was hij eerste stuurman op het stoomschip Prins Hendrik der Nederlanden en in 1889 op stoomschip Sri Blitong. In 1891 was zijn zeemanscarrière ten einde, vanwege lichamelijke gebreken ging het niet meer. Hij ontving een uitkering uit het Amelander zeemansfonds Zeemanshoop. 

• Geschreven door Jan C. Manje
• Transcriptie door S. Parma
• 1 april 2012

Aslander

Rien van den Berg schreef het actieboek voor de Week van het Christelijke Boek 2012, die van 14 t/m 24 maart 2012 loopt. Bij aankoop van €12,50 aan boeken ontvangt je gratis het actieboek 'Aslander.' Het actieboek vertelt een intrigerend verhaal.

Een veerboot loopt met een schok vast op het wad. Aan een tafel op het tussendek zitten vijf mensen. Tussen hen in ligt een krant. ‘Politie staakt moordonderzoek’, meldt de kop. Eén van de vijf aan tafel, was bevriend met het slachtoffer van de moord. Hij vraagt de andere vier dringend of ze verder willen gaan waar de politie gestopt is. Hij vestigt zijn hoop vooral op Lammert Aslander, dominee in een crisis. Aslander heeft weinig trek om zich in die eilandkwestie te mengen. Maar als hij nee zegt, wint de leugen. Mag hij iemand ongestraft laten wegkomen met een moord? Aslander is het begin van een jaarlijks te verschijnen detective-serie.

>>> lees hier meer over Rien van den Berg en 'Aslander' en bekijk de video waarin hij een fragment uit het boek voorleest

Martin Bril schreef over Ameland

AMSTERDAM - Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 – Amsterdam, 22 april 2009) was een Nederlandse columnist, schrijver en dichter. Hij kwam ook op Ameland en schreef er een column over voor de Volkskrant. Deze keer publiceert dit blog niet over een boek maar over een kostelijke column van Bril.

Martin Bril − 25/05/02

Op het eiland Ameland zijn niet veel wegen. Er is zelfs maar één weg die de dorpen Hollum, Ballum, Nes en Buren verbindt, en die heet dan ook Verbindingsweg....

Bij het dorp Ballum bevindt zich een rotonde in de Verbindingsweg. Het is een beetje een speelgoedrotonde, maar dat geeft niet - je moet er toch omheen. Grote rotondes, kleine rotondes, ze zijn allemaal rond en je moet er omheen. Was het maar anders.

Op de rotonde van Ballum kun je vier kanten op. Naar Hollum (4 kilometer) en de vuurtoren (5 km), naar Nes (6 km) en Buren (8 km), naar Ballum zelf (-) en naar het vliegveld (-) en het strand (2 km).

Aan de weg naar Ballum, of eigenlijk aan de rand van Ballum, ligt een uitspanning die Plaza Het Kruispunt heet. Het is een fastfood-restaurant met een terras. In het weiland ernaast lopen schapen rond.

Deze week zat op een ochtend een oude man op het terras. Zijn grijze haar krulde onder een geruite pet vandaan. Hij was de enige gast.

De zon scheen.

Dit is op Ameland een wonderlijk fenomeen. Als het op het vasteland regent, schijnt op Ameland de zon. En schijnt op het vasteland de zon, dan schijnt hij op Ameland nog beter. Al jaren pleiten de eilanders daarom voor een speciaal weerbericht dat de onwetenden van dit fenomeen op de hoogte moet stellen. Het komt er niet van. Misschien laat de wetenschap het afweten.

Goed.

De man had de blik vooral gevestigd op het vliegveld, dat wil zeggen: op de verkeerstoren daarvan die aan de overkant van de rotonde stond, schuin achter een pony-boerderij. Achter het glas van de toren bewoog af en toe wat. Naast de toren, langs de bochtige weg naar het strand, stonden twee kleine vliegtuigen.

Op zeker moment klonk in de verte het nerveuze snorren van een motor. De man begon de hemel af te speuren, tot hij het bijbehorende vliegtuigje in de smiezen had. Het vloog veel hoger dan je op basis van het geluid zou denken. Toen het vliegtuig boven de rotonde was, begon het aan een lange, duikende curve, over Hollum in de verte, en terug naar Ballum en de landingsbaan van het vliegveld. Twee parachutisten waren intussen uit het toestel gesprongen.

Aanvankelijk waren het stippen, maar al snel gingen hun parachutes open; grote, vrolijke gevaartes waar de mannen spartelend onder hingen. Ze kwamen razendsnel naar beneden, veel sneller dan je zou willen.

De oude man op het terras van Plaza Het Kruispunt stak een sigaret op. Hij dacht aan een zonovergoten voorjaarsdag in 1944, toen hij boven Friesland een geallieerde bommenwerper aangeschoten zag worden door een Duits jachtvliegtuig. Een lange, zwarte rookpluim was uit de bommenwerper gekomen, en vlak voor het toestel naar beneden dwarrelde, sprongen er vier mannen uit. Van een van hen ging de parachute niet open.

Steeds sneller en sneller viel hij, een donkere stip tot het laatst aan toe, maar toen was hij al niet zichtbaar meer.

De oude man dacht daaraan, zoals hij altijd aan die dag in 1944 dacht als hij op een mooie dag een parachutist naar beneden zag komen. Het was een gedachte die bij hem bleef tot de parachutisten met hun kleurige schermen veilig op de grond waren. Daarna was het net alsof ze nooit naar beneden waren gekomen. De herinnering had het heden uitgewist. Het duurde even voor de oude man weer op Ameland was, aan de rand van de rotonde in de Verbindingsweg ter hoogte van Ballum, in het jaar 2002.

(de Volkskrant  )