Ameland uitgaven verzameld in één blog. Mis je een? Laat het weten, dan nemen we hem op. Met enige regelmaat plaatsen we een 'moaiste woa'd fan ut Amelands' en een column. Ga voor de oudere uitgaven naar 1971 in het archief en ga dan naar 'Oudere posts'. De oudste post is over uitgave uit 1441. Het Blog wordt aangevuld met wat er maar aan bijzonders over het eiland te vertellen is, over verhalenavonden van Ameland Vertel! en over trekharmonica avonturen. Opgetekend door Jeanet de Jong.
 |
| Ameland InZicht 2 |
In dit nummer:
De stad overtreft onze stoutste verwachtingen. Op aanraden van Internet houden we in de wirwar van wegen de route naar de Port Vieux aan en onverwacht komen we in het mooiste deel van Marseille terecht. Rechts doemt de Middellandse Zee op, met de havens, de enorme cruiseschepen, de veerboten waar de Sier in kan zwemmen en dan rijden we zomaar opeens langs de Port Vieux, de oude haven die net als de Noorderhaven van Harlingen, midden in de stad is aangelegd.
We zetten ons neer op een terras langs de kade en vergapen ons aan de honderden bootjes en jachten, de Marseillaise vissermannen en de schalen bouillabaisse met kreeften en krabben die ons van over de rand van het bord op het belendende tafeltje aanstaren. “Eet ons,” lijken ze te roepen, “eet ons, want wij zijn de specialiteit van deze streek!”
We boeken toeristisch een rondrit in een bus en zien de mooiste kanten van de stad. Hier zou ik met onze Peugeot 3008 nooit durven rijden. De straatjes in de oude stad zijn smal en hellen meer dan de veerbootbrug bij springtij. De chauffeur is in zijn element; hij manoeuvreert door de binnenstad alsof hij een Harry Potter-bus bestuurt en zijn voertuig elk gewenst moment kan laten versmallen en terugveren.
Vanuit die bus zien we overweldigende architectuur, rijke huizen, kerken, beelden, pleinen en het rotseilandje dat voor de kust ligt. Het inspireerde Alexandre Dumas tot het schrijven van de geschiedenis van De Graaf van Monte-Christo. Wat graag had ik ook nog de boottocht op de Middellandse Zee voor deze Côte d’Azur gemaakt en om het eilandje gevaren, maar dat uitstapje bewaren we voor een volgende keer. Samen met het nuttigen van de bouillabaisse vult dat het herhalingsbezoek.
Marseille maakt zich op voor haar status als Culturele Hoofdstad van Europa in 2013. Waar nu nog bouwputten zijn, is over enkele maanden nog meer moois te zien. Toe maar, doe het maar. Wij garanderen dat u geen spijt krijgt van uw bezoek: wij zijn in ieder geval onze vrees voorbij.
Jeanet F. de Jong
In Coustellet, het dorpje van het Lavendelmuseum, is het kwart voor twee wanneer wij, C en ik, met knorrende maagjes aankomen. Bij twee restaurantjes is de keuken gesloten: de lunchtijd is voorbij. Het derde tentje staat langs een doorgaande weg waarover vrachtwagens, hoog geladen met boomstammen, op een metertje van het terras denderen, slechts gescheiden door een muurtje en een glaspartij waar de naam van de zaak in gezandstraald staat: Le 82.
Een mooie Franse jongeman zingt: “Mais bien sûr,” op de vraag of we een hapje kunnen eten. Hij beveelt enkele gerechten met zichtbaar plezier in zijn werk aan.
C kiest de canard en ik ga voor de dos de cabaille.
Als amuse presenteert de Fransman een sushi van courgette om geitenkaas. De eend heeft een hoedje van hutspot zonder ui en het ruggetje van de kabeljauw is - met een toefje pesto - zoals een ruggetje van een kabeljauw moet zijn. Als dessert beveelt de ober ons het taartje met karamel aan, dat warm is en na de eerste steek op het bordje loopt. Het is de engel die een plasje op de tong doet. Het menu wordt afgemaakt met koffie.
Het eten doet ons glimmen van genoegen. En dat voor nog geen vier tientjes, je gelooft het bijna niet. Kom daar in Nederland eens om. Menig kok in eigen land krijgt dit niet zo smakelijk op tafel. Pretenties schotelen de restaurantbezoeker doorgaans borden met mooie namen en torenhoge prijzen voor.
Twee dagen later rijden we rond lunchtijd weer door Coustellet, langs Le 82. De deur is dicht, het licht is uit. Teleurgesteld rijden we door, tot we in Caumont La Table d’Andrea tegenkomen. Het lijkt een garage aan het voeteneind van een parkeerterrein, maar blijkt een goed verstopt neusje van de zalm. Teleurstelling slaat om in pure vreugde: laat die Andrea haar tafeltjes maar dekken.
Jeanet F. de Jong
Neem de kleur van water dat je onderweg tegenkomt. Tussen Nes en Holwerd pruttelt het grijsbruin met een vleugje groen en ergens nog wat blauw van het Waddenzeewater achter de schroef van de Sier: de biotoop van Muddy Monsters. Het zijn de eerste kilometers van een vakantierit die vriendin C en ik maken naar de Provence. Onderweg naar het zuiden komen we diverse plassen tegen met vele schakeringen van grijsgroen en grijsblauw. Diep in Frankrijk volgt de Rhône met een on-Nederlandse tint blauwgroen. Als een breed lint slingert de rivier door steden en tussen de flanken vol druiventrossen.
De Rhône-kleur – hoe prachtig ook - verbleekt bij de aanblik van het smaragdgroen van Lac de Saint Croix aan het begin van de Gorges du Verdon. Elke doorkijk levert een schilderachtig spektakel van de enorme waterpartij tussen de bergen. Vanuit elke hoek past het palet zich aan het zonlicht aan, tot het recht voor de zon schittert als zilver. Het water in de kloof daarentegen, is van een waterig lichtgroen dat op de diepere delen donkerder kleurt.
Onze ogen worden als schoteltjes bij het zien van de Middellandse Zee ter hoogte van Marseille. De titel Cote d’Azur is meer dan verdiend. Het water is er zo mooi blauw, dat je wilt blijven kijken. Dat deed de automobilist van het gele autootje waarschijnlijk iets te nadrukkelijk. Hij lanceerde het vehikel over de betonnen rand van de weg langs de zee en belandde in het tien meter diepe azuurblauwe water. Het zag er niet goed uit.
Op de terugweg rijden we wederom langs de Rhône, overbruggen glinsterende rivieren en komen weer aan bij de Waddenzee, die ditmaal als een bronsgroen modderige waterpartij voor ons ligt. De zonsondergang op het wad geeft het water een gouden glans. De Marseillaises - mochten ze ooit het Waddeneiland bezoeken - zullen zich aan dit beeld vergapen en wij zijn bijna thuis en pakken onze koffers uit.
Jeanet F. de Jong
“Wist u dat de helft van de Pussy Riot supporters bestaat uit homo’s? Daaraan hebben we hier geen behoefte!,” roept een aanhanger van het Russische regime, hetzelfde regime dat de drie dames twee jaar in een cel met honderd dieven en moordenaars plaatst. Twee jaar hechtenis voor het zingen van een kritisch lied in een kerk.
Tegelijkertijd verlengt Rusland het verbod op het houden van een Gaypride. De komende honderd jaar zit het er niet in voor de Russische homo’s om met elkaar feest te vieren ter ere van de emancipatie en integratie van homoseksuelen.
Een op de vijf wereldburgers leeft liever samen als pussy-pussy of piem-piem, dan als de combinatie pussy-piem. Ook een op de vijf Russen, ook al willen deze überhetero’s van Poetin het niet weten, en ook een op de vijf Amelanders. We kennen allemaal wel een broer of zus, tante of oom en anders wel een vriend of vriendin of vriend/ vriendin van vriend of vriendin en als we dan nog niet op 20% zitten dan weet u wel hoeveel er nog in de kast zitten kniezen.
Over het algemeen leeft het verdraagzaam samen en waarom ook niet. Wat kan het je schelen wie - met wederzijdse instemming - wiens hand vasthoudt. Hooguit volgt er een grap aan de bar of een kletspraatje tijdens de koffie. Geen Amelander toch, die daar een beschuitje minder om eet. Niemand die op Ameland “Smerige potten!” roept. Dat komt op Ameland, het land van ‘leven-en-laten-leven,’ gelukkig niet voor. En als het voor kwam dan stuurden we de onverlaat naar het land van Poetin en Pussy Riot voor een twee jaar durende mondwassing met zeep in een cel met honderd Russische vrouwelijke criminelen.
Jeanet F. de Jong
De column, met de titel “Achilleshiel,” houdt u van mij te goed. Voor alles is een moment en nu is niet het juiste moment om deze column te publiceren.
Ik kan het wel met u hebben over gelijk hebben, gelijk krijgen en gelijk halen.
We, vriendin C en ik, hadden gelijk, maar kregen het niet.
Welk wapen pak je uit je arsenaal om je gelijk te halen, is de prangende vraag. Schiet je met een kalashnikov een hele familie in een BMW door het hoofd? Vuur je een salvo in een kantine van een school af? Ram je met een Suzuki door een juichende menigte om je vervolgens te pletter te rijden tegen een monument? Huur je een advocaat in om samen met haar de rechter te vermoeien met kleinzieligheden? Vraag je de sterke buurman om samen met hem verhaal te halen, met in het achterhoofd: “Wie niet horen wil moet maar voelen”?
Geweld is niet zo mijn ding en in de ‘colum-die-nu-niet-gepubliceerd-kan-worden’ beschrijf ik mijn Achilleshiel en verhouding tot ongeoorloofde machtsmiddelen.
Ik heb inmiddels mijn wapen gekozen: het is het woord en de vorm is de column. De pen is geslepen, de inktpot staat, bij wijze van spreke, open op tafel. Een column stelt zaken aan de orde die anders onderbelicht blijven; met kritische noten, sarcasme, met zelfspot, commentaar, met mooie woorden, ironie, fijngevoelige observaties en bovenal met een kwinkslag. Een column kan woede verpakken in alinea’s, verdriet in gave volzinnen en onrecht aankaarten zodat het raakt.
Het mooiste van dit alles is, en daar begint het grote genieten: de columnist heeft altijd gelijk.
Jeanet de Jong
