De Kunstmaand maakt zich er helaas ook schuldig aan. Kunst en natuur verdragen zich uitstekend. Vooral als het om een steketsel gaat met zakjes water die schitteren in de zon, of een raamwerk met duizenden draadjes die waaien in de wind. Of reusachtige beelden in het weiland langs de Ballumerweg. Maar dat is verleden tijd. Tegenwoordig gaat het allemaal wat kleiner en minder imponerend èn met schade aan het eiland. Soms nodigt de Kunstmaandorganisatie prutsers uit, die niet goed hebben nagedacht over hun werk. Ze vragen medewerking aan de brandweer en die vriendelijke jongens voldoen graag aan een verzoek. Het is weer eens wat anders. Het resultaat was een mislukt geval van lappen die kapot waaiden en buizen waarbij het maar niet lukte om de kleurstof de vrije loop te laten. Maanden nadien zit het eiland nog met diepe sporen van de zware brandweerwagen; ze zijn nog altijd te zien. Als ze worden gemaakt om een meisje te redden dat in een put in de duinen is gevallen, dan maalt niemand om de sporen, maar als het onder het mom van kunst gaat, dan moet de Kunstmaand zich toch echt eens achter de oren krabben of dit de weg is. Wat mij betreft in ieder geval niet. Schade aan de natuur verknoeit elk plezier aan welk kunstwerk dan ook en een mislukt kunstwerk hoort al helemaal niet thuis in de duinen. Zoiets noemen we een aanfluiting, maar dat is niet zo erg. Dat verdwijnt weer.
Nu de sporen die niet gemaakt hadden mogen worden nog.
J.F. de Jong
