We maken ons allemaal tamelijk druk. Ik ook. Om de gezondheid van mijn dierbaren en mijzelf, om mijn huisje dat nog steeds in de verbouwing zit, om het nieuws dat niet altijd leuk is maar wel gepubliceerd moet worden, om mijn broer in De Stelp die geen bezoek meer kan ontvangen, om hoe het met het eiland komt als corona eenmaal uitbreekt. Een echte rangorde zit er niet in, ze schreeuwen allemaal om voorrang. En daar komt de coronastress uit voort, al zijn mijn druktemakers niet allemaal COVID-19 gerelateerd.
Vannacht is een vriendin uit Assen overleden. Ze was al een tijdje ziek en vlak voor de coronabom barstte kwam ze uit het ziekenhuis weer thuis. Om te sterven, zoveel was wel duidelijk. Niet aan corona, maar aan een andere ziekte die tamelijk dodelijk is. Vooral de variant die zij had. Naar de uitvaart gaan zit er niet in en condoleren moet van afstand.
Ik wilde zo graag mijn beer, minstens zo oud als die van Asing, voor het raam zetten, maar Pompidon zit ingepakt in een verhuisdoos, in de opslag. Die bruine beer, waarvan opoe ooit het hoofd op de romp vastnaaide. De beer met het gele jasje dat tante Eeke had gebreid. En die kon fantastisch breien. De beer die ik in bad stopte, waarna hij geen geluid meer gaf. Die beer met zijn lieve snuit. Die had me nu wat troost kunnen geven. Pompidon had dat ene spiertje, linksachter mijn nek, hoog op mijn schouder, vast goed gedaan.
Doe voorzichtig, lieve lezers, houd afstand, (zoals een ondernemer in Hollum doorlopend roept: “Anderhalve meter, maar twee is beter!”). Ga nu even niet naar ‘de stille knip’, maar pas op elkaar en blijf gezond.
Jeanet de Jong
