Tot onze verrassing zagen we toch een klein beetje Rôggeparade in de reuzenoptocht in Leeuwarden; muziekgroepen op vrachtwagens begeleidden de gigantische poppen. Honderdduizenden mensen, dwaalden door de stad en het ging er ontspannen en rustig aan toe. Leeuwarden laat zich van zijn mooiste kant zien en de reuzen van Royal de Luxe dragen daar met hun voorstelling aan bij. De poppen zijn mooi, de techniek erachter interessant, de menskracht die het zaakje in beweging moet zetten bewonderenswaardig, maar het meest bijzondere is dat poppen, reuzenpoppen, in een menigte van tienduizenden een enkeling weten te vinden om contact mee te maken.
Ik heb het met eigen ogen gezien en had zelf ook de tranen in de ogen, toen een zwaar gehandicapte jongen in een rolstoel op de Tweebaksmarkt samen met zijn vader onder het lint door mocht rollen. Hij stond bijna midden op de brede straat toen de enorme Xolo, een pikzwarte hond van drie meter hoog, op hem af kwam. Xolo kwam met zijn snuit tot bij het gezicht van de jongen en even ging diens spastische hand naar de snoet van het dier. Xolo bewoog zijn oren, likte en snuffelde en keek de jongen in de ogen. Vader zag het vanachter de rolstoel aan, een medewerker van Royal de Luxe zat op een metertje van het tafereel om de situatie te regisseren. Centimeterwerk, millimeterwerk en de gebaren van de mastodont zijn zelfs zo klein dat het diep ontroert. Je vergeet dat het hier om leer en staal en touwen gaat, om een marionet, een levenloos ding. Hoe lang duurde het stille spel? Een minuut? Vast niet veel langer.
Die minuut was een van de goudomrande momenten van de dag dat de Reuzen van Royal de Luxe door Leeuwarden liepen. Het zijn maar poppen, het is maar theater, maar wel straattheater met poppen die het hart raken. Dat van de jongen, van zijn vader, van mij, van de vrouw in de groene jurk bij wie de tranen over de wangen rolden. Zij had foto’s gemaakt van de hond en de knaap en ze vroeg aan de vader of hij ze wilde hebben. Ze hadden elkaar nog nooit eerder gesproken en raakten ter plekke emotioneel in gesprek. De emotie van de jongen zal alleen de vader kunnen duiden, maar ik durf te wedden dat Xolo zijn dag maakte.
Royal de Luxe naar Ameland halen is niet nodig als steden zoals Leeuwarden de risico’s van een dergelijk reuzenproject op zich durven te nemen. Chapeau! Voor Leeuwarden en LF2018. Ameland heeft voor die dikke drie miljoen nog wel iets anders op haar prioriteitenlijstje staan. Geen theater, maar iets waar men in het dagelijks leven generaties lang profijt van kan hebben. Theater regelt het Rôggefeest wel, of De Hort Op of een van de andere gezelschappen op het eiland. Misschien is er een groep die begin december op Ameland met reuzen aan komt zetten. Ik kijk er nu al naar uit.
Jeanet de Jong
