Ameland uitgaven verzameld in één blog. Mis je een? Laat het weten, dan nemen we hem op. Met enige regelmaat plaatsen we een 'moaiste woa'd fan ut Amelands' en een column. Ga voor de oudere uitgaven naar 1971 in het archief en ga dan naar 'Oudere posts'. De oudste post is over uitgave uit 1441. Het Blog wordt aangevuld met wat er maar aan bijzonders over het eiland te vertellen is, over verhalenavonden van Ameland Vertel! en over trekharmonica avonturen. Opgetekend door Jeanet de Jong.
Barbara Hofker-Esser exposeert in de zomer van 2024 haar tegeltableaus in Cultuurhistorisch Museum Sorgdrager. Bij deze overzichts-tentoonstelling van ruim 60 kunstwerken wordt het boekje Tegelkunst op Ameland uitgegeven.
Het is een naslagwerk met veel foto’s van prachtige Amelander tegelkunst naar eigen ontwerp van Barbara Hofker. Joke Mosterman schreef de verhalen achter de tegels en plaatste Amelander tegeltableaus in een historische context.
Dit voorjaar zijn in het Maritiem Centrum Abraham Fock tegeltableaus te zien met de nadruk op de reddingboot. Het museum is nu even gesloten en gaat 18 maart weer open.
In Museum Swartwoude zijn ook tegels van Barbara te zien. Daar ligt de nadruk op landbouw en huisdieren. Dit museum in Buren is tot en met 17 maart op donderdag en zondag open van 13:00 tot 17:00 uur. Vanaf 18 maart is het weer alle dagen geopend, op werkdagen van 11:00 tot 17:00 en in het weekeinde van 13:00 tot 17:00 uur.
Beide exposities van Barabara vormen een opstapje naar de grotere overzichtstentoonstelling deze zomer in Museum Sorgdrager.
Het boekje is nu al te bestellen voor een intekenprijs van 12,50 euro. In de museumwinkels is dit naslagwerk vanaf 28 maart verkrijgbaar voor 15,00 euro.
Het was een interessante lezing, vorige week. Het onderwerp was strandpalen en De Ouwe Pôlle organiseerde de avond in Ons Hol. De vorige over Gerrit Postma was ook al zo mooi. Jammer genoeg moest ik de avond met Karel Oosterling over de De Walvisvaart in de 17e en 18e eeuw laten schieten: het boek ligt op tafel. Op 22 maart gaat het in De Toel over de Spaanse Burgeroorlog. Ook weer de moeite waard.
In navolging van het boek over de strandpalen ging ik eropuit om de palen voor Ameland Vandaag te filmen. Ik ben nu tot paal 6, maar na de lezing in Ons Hol heb ik begrepen dat ik het stuk van paal 1, 2, 3 en 4 nog eens moet doen. Ik kon maar weinig van deze palen vinden en nu begrijp ik waarom. Ze liggen opgeslagen bij Nagtegaal en worden binnenkort weer geplaatst. Ze waren uit het zand getrokken om ruimte te maken voor de strandsuppletie. Ook de paal met het hartje en de naam van Jan komt weer terug. Het is paal 4. Dat is een hele geruststelling, want dat vind ik een mooi monument.
Strandpalen van Texel
Van vrienden J en R kreeg ik een strandpalenboekje van Texel te leen. TexelNu is de uitgever en het strandpalenboekje is een deel in de serie Verhalen.
Ik schreef het al bij de recensie over het boek Strandpalen van Nederland van Martijn de Groot: bij zowat elke paal is een eigen verhaal te vertellen. Wat als we die verhalen gaan verzamelen en daar een boekje van maken? Het voorbeeld van Texel laat zien hoe mooi dat kan worden.
De strandsuppletie, de strandpaviljoens, het groene strand, de paardenreddingboot, een barnsteenvondst, de stranding, de putten van Sier, de drenkeling, mosdiertjes, het hout en het Lourdes van Ameland, de potvissen, de walrus, de bultrug, de redding, het golfsurfen, MadNes, Beach Rugby, Rondje Ameland, ik schud zomaar wat onderwerpen uit de mouw. Mensen, wat is er veel over het strand en de strandpalen te vertellen. Het Strandpalen Verhalenpad staat al in de steigers, daar kunnen we denk ik deze zomer de première van verwachten. Ik hou jullie op de hoogte.
Wat de bundel met strandpalen verhalen betreft is alle hulp welkom. Ken je een geschiedenis die bij een strandpaal hoort? Stuur een mailbericht naar jeanet.de.jong@knid.nl en dan gaan we, met De Ouwe Pôlle in de arm, kijken of we van de bundeling wat moois kunnen maken. De paal met het hartje moet er dan zeker in. Wie weet het verhaal van Jan?
Lees hier meer over het boek Strandpalen van Nederland
Een glad zeetje, warm zonnetje en bijna windstille zondagmiddag. Hoe rustig de Waddenzee ook is, in het kolkje diep op het Suudwest draaien de draaikolken er lustig op los.
Abonneer via deze link gratis op You Tube kanaal Ameland Vandaag en mis geen filmpje meer. Het filmpje is gemaakt met #LiefdevoorAmeland.
Wanneer zijn de kakebiënen bij de Burgemeester Walda School opgericht? Dat is nog steeds de vraag. Toch heb ik al heel wat feiten en data kunnen achterhalen, met hulp van velen. Hieronder een korte reconstructie met alle vondsten. Heb je aanvullingen? Stuur ze. Het volledige bericht kan straks naar de gemeente, de BWS en Amelander Historie.
De walviskaken aan de Ballumerweg
Cor Gransbergen is de schenker van de walviskaken. Hij heeft ervoor gezorgd dat ze op Ameland komen. Het zijn de kaken van een blauwe vinvis van 27 meter lengte, met een gewicht van 150 ton. Cor is eind jaren ’50/ begin ’60 kok-hofmeester op de AM21, de jager die met moederschip Willem Barendsz in de Zuidelijke Poolzee op walvisjacht was.
De Noorse kapitein Hotten van de AM21 schiet de vinvis in seizoen 1958. In ‘Een walvis als boterham’ noemt Cor Gransbergen de exacte datum: 27 maart 1958. Dat correspondeert met de brief die burgemeester Huber op 3 december 1958 aan hem stuurt over het vervoer van de kaken van Amsterdam naar Ameland en de kosten daarvan. Later noemt Gransbergen dat het dier geschoten is in seizoen 1959/1960, maar dat klopt dan niet met de brief van de burgemeester.
De op 27 maart 1958 geschoten blauwe vinvis is aan boord schoongemaakt, maar de kaken blijven stinken. De kapitein wil ze wel kwijt en ze dreigen overboord te worden gekieperd. Cor biedt de bonkepalen aan de gemeente aan en burgemeester Huber laat weten ze wel voor Ameland te willen hebben (brief van Huber aan Cor Gransbergen van 3 december 1958). Dan gaan de walviskaken toch mee naar Amsterdam.
Beurtschippers de Bruintjes vervoeren de walviskaken van Amsterdam naar Ameland. Dat moet eind '58 of begin 1959 zijn geweest. De gemeente wil de kosten van vervoer niet betalen. Cor betaalt die uit eigen zak. Cor zijn moeder is daar boos over en zij wil de kaken terug. Daar gaat de gemeente niet mee akkoord. De bonken worden op de Rommelduun gelegd want ze stinken een uur in de wind. Vier jaar lang liggen ze daar uit te spoelen. De traan moet eruit.
Dan zijn we 1962.
Meer dan drie jaar na de brief die burgemeester Huber aan Cor Gransbergen schrijft, maakt Jan de Jong uit Nes zich er kwaad over dat de bonkepalen op de Rommelduun maar liggen te liggen, inmiddels tussen de brandnetels. Hij is zo kwaad dat hij zelf de kaken overeind wil zetten als de gemeente het niet snel doet.
Dan volgt de vraag waar ze moeten staan. Buiten het dorp bij de school, is de oplossing, dan heeft het dorp geen last van de stank. De kakebiënen stinken nog steeds.
In januari 1962 liggen de bonkepalen op het duin bij de BWS. Dat weten we uit een brief die Cor in de Zuidelijke Poolzee van zijn moeder krijgt (14 januari 1962).
Ze is ontstemd over het feit dat Cor zelf het vervoer had moeten betalen van Amsterdam naar Ameland. De rekening is 88 gulden.
Epke van der Geest zou erop hebben aangedrongen dat Cor dat geld terugkrijgt, maar burgemeester Huber is daar niet mee bekend, volgens de brief van moeder. Zij zegt daarop dat ze de kakebiënen terug wil hebben. Dat gaat dus niet door.
Het boekje 'Zo is Hollum' uit 1987
Ze staan een paar jaar bij BWS, op het duin. De kaken krijgen een onderhoudsbeurt (wanneer?) en worden daarna naar de Oudheidskamer in Hollum verplaatst (wanneer?). In de periode van Hans Lesterhuis, die van 1976-1985 burgemeester was, staan de kakebiënen voor het Sorgdragermuseum in Hollum. In ieder geval na 1982, want bij het 25-jarig bestaan van Stichting De Ouwe Pôlle in dat jaar staan ze er nog niet. Er wordt een actiecomité Ballumerweg opgericht die actie voert om ze
Walviskaken langs de Herenweg
terug aan de Ballumerweg te krijgen (wanneer?).
In de periode van burgemeester Michiel Zonnevylle (1985-1993) verhuizen de kaken weer naar Nes. Het boekje 'Zo is Hollum' met de foto is uit 1987. Dan staan ze dus nog aan de Herenweg. Die kakebiënen worden teruggeplaatst bij de BWS (wanneer?). In 1989, als Pieter Jan Borsch in het museum komt te werken, zijn ze al weg.
Na enige jaren vertonen ze ernstige sporen van verval. Ze verweren en leerlingen krassen hun namen in het bot. In 1997 worden ze behandeld.
De kakebiënen worden in 1997 op kosten van de gemeente gerestaureerd en behandeld door Theodoor Kooiker en Frans Kiewied. De walviskaken worden geschuurd en gaten worden gevuld met een speciaal vulmiddel. De kaken krijgen een gewapende epoxylaag: eerst glasvezel en daar een laag epoxy overheen. Ageeth Nagtegaal-Kooiker brengt daarna de kaken op kleur. Al met al een gigantisch karwei.
De behandeling vindt plaats in een gemeenteloods in de Ballumerbocht.
18 april 1997 schrijft secretaris Rudolf Teuben namens Dorpsbelang Nes een brief aan de gemeente dat Db Nes de kakebiënen graag teruggeplaatst ziet op Torenshoogte. Dat is ook de wens van Cor Gransbergen. Hij heeft een plan gemaakt voor een walvismonument op Torenshoogte, voorstellende een moederwalvis die haar jong beschermt tegen de walvisjager. De kaken kunnen daar dan bij geplaatst worden. Gransbergen heeft een monument voor de walvis voor ogen, niet voor de walvisvaarder.
De gemeenteraad gaat er niet in mee en besluit voor Ballumerweg bij de BWS.
Op 21 mei 1997 worden de kaken - onverwacht en onaangekondigd - weer bij het toegangspad van de BWS geplaatst, wel dichter bij de Ballumerweg dan waar ze de eerste keer stonden.
Op 29 augustus 1997 worden de walviskaken officieel weer in gebruik genomen. Gemeente laat daarover een persbericht uitgaan. Roel Cazemier is burgemeester, Cor en Hennie Gransbergen zijn aanwezig, net als Theodoor Kooiker, Frans Kiewied en Ageeth Nagtegaal-Kooiker.
Jeanet de Jong
In het filmpje hieronder, van 31 januari 2024, zijn de walviskaken bij de BWS te zien.
'De Amelander, het vrijetijdsmagazine van en voor Ameland' van februari en maart 2024 is het eerste nummer van dit jaar.
In dit nummer veel aandacht voor carnaval en fotografie. Het blad wordt gratis huis aan huis bezorgd op Ameland. In de winkel kost het magazine nog geen drie euro.
In dit nummer:
Opperdar Louis Hovenkamp
Hobbyfotograaf Jordy
'Brand' in BWS
Een nat Ameland
Sytske Wijers-van der Meij vertelt
Terugblik Gezondheidsmarkt
Ambassadeursprogramma
Duurzaam Ameland
IM Hedwig de Jong
Ameland Academy
Exposities Musea
Driemaal is scheepsrecht
Duurzaam Ameland
Ambla
Voebalschool Ameland
Nat zand
Amelands Produkt
Agenda
Hoog- en laagwatertijden
Van de melkboer
De Amelander is op veel plekken op Ameland te koop.
Temperaturen stijgen tot wel 15 graden en dat op 17 februari. Het hoort een dag te zijn van min 15, schaatsen en bellesleejagen, maar niets van dat alles. De hortensia’s staan dik in blad en anders wel in bladknop, de sneeuwklokjes zijn alweer aan het uitbloeien en de krokussen weten niet hoe snel ze hun kopjes boven de grond moeten steken. Het is allemaal wat van slag.
Heel erg vind ik de gele klokken langs zowat elke slootkant in het buitengebied. Die gifbollen - ik neem gevoeglijk aan dat de bollenpoters niet de moeite hebben genomen om biobollen te planten - zijn alweer twintig centimeter boven de grond getrokken. Jullie weten toch wel dat ik de pest heb aan die narcissen, toch? Dat ik grote waardering heb voor de gele klokken langs de Ridderweg, de bollen die Jan Bakker pootte en die nu een monument ter ere van hem en ter verwelkoming van het voorjaar zijn? En dat ik niks moet hebben van al die bolgewassen die je zo langzamerhand overal in het buitengebied tegenkomt en die als exoten de slootkanten verknoeien en de plek van speenkruid, dotterbloem en zwanenbloem innemen en die niks of iets nadeligs betekenen voor de bijen? Nou, bij deze dan.
We leven in een rare tijd, waarin we niet meer van de seizoenen op aan kunnen. Waar de winter met zijn 15 graden naadloos overgaat in de zomer. Waarin oppositieleiders worden vermoord. Waar politici elkaar voor rotte vis uitmaken, waar doodgewone Nederlandse burgers niet ophouden met het beledigen en wegzetten van ministers. Waar PowNed verder gaat met opruien en het maken van kinderachtige items die de term reportage niet verdienen. Waar geregeerd wordt via social media en waar stiertjes duizenden kilometers voor de slacht levend worden vervoerd in schepen die ze buik aan buik stouwen in een ruim dat na een paar dagen bol staat van de ammoniak. Ik lees erover bij Follow the Money, een nieuwsplatform dat onderzoek doet naar van alles. In dit geval gaat het over aangespoelde stiertjes op de kust van Bretagne. Stieren geven geen melk, dus die kunnen als kalfsvlees worden verkocht. Het slachten gebeurt niet daar waar ze geboren worden, maar in landen ver weg, zodat het mes er halal of kosjer in kan. De aangespoelde dieren hadden gaatjes in de oren, maar de oormerken waren foetsie.
Een forensisch oceanograaf kan met modellen vrij nauwkeurig nagaan waar het rund dat tijdens de vaart dood is gegaan - dieren overlijden niet maar gaan dood - overboord moet zijn gegooid om op het Bretonse schiereiland Finistère te stranden. Hij stopt de route van een schip in een model en gooit daar windkracht, golven en stroming overheen. Diezelfde forensisch oceanograaf onderzoekt waar de olievaten vandaan kwamen die twee jaar geleden op Terschelling en Ameland aangespoelden.
Mooi vak, forensisch oceanograaf. Journalistiek is ook een mooi vak, net als politiek. Voor elk vak geldt: als het maar bio gaat; met aandacht voor de zaak, de omgeving en zonder gif.
Wie zich nog geroepen voelt om narcissen te poten kan eens met de gemeente overleggen waar veldjes liggen die daar geschikt voor zijn. Voorzetje: doe het rond Ambla en doe het bovenal bio.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Afgelopen week hoorde ik twee keer een verhaal met in de hoofdrol iemand die het haar kleurde met schoenpoets. In het ene geval ging het om een vrouw en in het tweede om een man. “Waar heb ik dat eerder gelezen of gehoord”, dacht ik, toen tijdens een etentje het verhaal over een oma op Ameland verteld werd. Als de kleinkinderen bij oma op bezoek waren - we spreken nu over jaren ’50/ ’60 - werd hen op het hart gedrukt om geen haringen en geen schoensmeer voor haar te kopen. Oma stuurde de kinderen namelijk regelmatig voor een boodschapje het dorp in, juist om die twee zaken te halen. Haar eigen kinderen ontzegden haar de lekkernij, want zoute haring zou slecht zijn voor hun oude moeder. Ze leed aan hoge bloeddruk. De schoensmeer mocht niet omdat oma’s kinderen zich een beetje voor hun moeder schaamden. Ze kleurde namelijk heur haar met de schoenpoets.
Vandaag lees ik in de krant over het boek dat Bearn Bilker schreef over dominee Zelle. Deze donderpreker verfde zijn haar zwart met schoensmeer. Hij fietste graag en als het dan regende had hij zo’n plastic regenkapje op, zoals je die in die tijd wel meer zag. Als hij dat regenkapje vergat of als hij werd overvallen door een bui liepen er binnen de kortste keren zwarte sporen over zijn slapen en wangen. Nu wist ik weer waar ik dit eerder had gehoord: op Omrop Fryslân radio waar Bilker wegens zijn boek werd geïnterviewd.
Schoensmeer in je haar, je hoort er nu niet meer zo van, behalve in mallotige TikTok filmpjes.
Wat oma en dominee eigenlijk in hun haar smeerden?Een chemisch vervaardigd smeersel van oliezuur en palmitinezuur, dat met loog is verzeept, gezuiverd is met zwavelzuur en vervolgens vermengd met schuurmiddelen, kleurstoffen, emulgatoren en soms ook geurstoffen. We kennen het onder de naam Erdal, een beroemd merk op Ameland.
Tegenwoordig is er schoenpoetsbalsem dat bestaat uit honderd procent natuurlijke grondstoffen als bijenwas en kokosolie. Voor het in- en uitwrijven van de balsem bestaan er borstels van FSC gecertificeerd hout met paardenhaar. Dat haar is pertinent niet van draaimolenpaardjes. Die hebben het al zwaar genoeg.
Schoenpoets, smeer het lekker in je haar. Beter nog, op je schoenen.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
In de voorjaarsvakantie staat het Verhalenpad van Hidde Kat op 12 februari op het programma. Gids en verteller is Jeanet de Jong. Trek je warme jas aan, doe je muts op en sjaal om, hou je wanten bij de hand en doe het Verhalenpad. Met honderd procent leuke wandeling garantie.
Het Verhalenpad van Hidde Kat is een bijzondere, interessante èn grappige wandeling, met gruwelijke details. Het is een ontdekkingstocht - je leert onder meer waarom je nooit ijsberenvlees moet eten - van ongeveer anderhalf uur door Hollum, langs bekende plekken met onbekende weetjes en langs minder bekende pareltjes die iets met de commandeur ter walvisvaart Hidde Dirks Kat van doen hebben. Zonder verheerlijking van de walvisjacht, maar met een indringend inkijkje in een bijzondere bedrijfstak van een paar eeuwen geleden. Dit jaar is het tweehonderd jaar geleden dat Kat in Hollum het aardse voor het eeuwige verruilde. We staan daar tijdens deze wandeling bij stil. Kat stierf op 17 januari 1824 op de leeftijd van 76 jaar.
Het Verhalenpad begint om 14:00 uur bij het beeld van Kat aan de H.D. Katstraat en gaat met tussenstops vol verhalen, feiten en hilarische anekdotes in een slinger door het dorp, om te eindigen in de Heerskamer van De Zwaan. In de gelagkamer op de noa'dhoek zal Kat ongetwijfeld wel eens een borreltje hebben gedronken, want Herberg De Zwaan stond er in zijn tijd ook al.
12 februari 2024 - Verhalenpad van Hidde Kat
Deelname is € 10,--, kinderen tot en met 4 jaar gratis, 5 t/m 12 jaar € 5,--
Aanmelden voor deelname via06 23 218 213. Bel dat nummer ook als u met een besloten groep het Verhalenpad wilt doen.
Spontane meelopers zijn welkom, mits er nog plek is (25 is het maximum aantal deelnemers).
Het dagboek is voor € 14,95 te koop in de Amelander Musea en boekhandels en het Arctisch Kookboekje is voor € 5,-- tijdens Verhalenpad aan te schaffen.
Wat een geweldig leuke avond was dit in Sier aan Zee. Het restaurant was omgetoverd tot Jazz Café en een keur aan vocalisten liet jazz uit The American Songboek horen, begeleid door een begenadigde toetsenist, bassist en drummer. De combinatie van een verblijf in Sier aan Zee, onder het torenlicht en vlakbij de duinen en de zee, in combinatie met lessen en workshops is een gouden gebleken. Hij werkt voor Expeditie Ameland, a storytelling adventure, en hij werkt voor Jazz vocalisten en instrumentalisten. Deze keer waren de zangers aan de beurt. Hopelijk komt de Jazz Vocalisten Week volgend jaar terug.
Abonneer via deze link gratis op You Tube kanaal Ameland Vandaag en mis geen filmpje meer. Het filmpje is gemaakt met #LiefdevoorAmeland.
Kajakker Lars Visser komt op het strand van het Suudwest aan na een tocht over de Waddenzee. De Waddenzee is een prachtig water om te kajakken en toch doen niet veel eilanders dat.
Abonneer via deze link gratis op You Tube kanaal Ameland Vandaag en mis geen filmpje meer. Het filmpje is gemaakt met #LiefdevoorAmeland.
In de Kunsthand van 2023 is de Kunstmaand Agenda 2024 te koop. Jaarlijks geeft Stichting Kunstmaand Ameland een agenda uit. Deze van 2024 is in een oplage van 1750 gedrukt. Bij elke week staat een foto van werk van een van de exposanten dat tijdens november 2023 op het eiland te zien is.
De afbeelding op de voorzijde is een werk van Eirik Jahnsen. Het is 'Mirror #2 - Flamecolored and mirror polished stainless steel'.
De Kunstmaand van 2023 is de 27e editie. Deze heeft de titel 'Energie'. Kunstmaand Ameland loopt jaarlijks van 1 tot en met 30 november.
Vrijdag is de vinvis verplaatst. Hij stond links voor het Natuurcentrum en staat nu rechts. Gezien vanaf de Strandweg, dan. Ik wilde er graag een filmpje over maken en ging met de kwart voor acht bus naar Nes, liep het stukje van Ballumerweg halte BWS naar Strandweg en was ongeveer kwart over acht ter hoogte van het Natuurcentrum. Twee enorme telescoopkranen, een dieplader en een shovel stonden paraat en een heel team van transportspecialisten liep heen en weer, overlegde in kringgesprekken, bediende knoppen, bestuurde shovel en kraan, haakte kettingen aan katrollen en zat op knieën om te kijken of de draagbanden goed hingen. Alles volgens een goed voorbereid vinvis verplaatsplan. Het werd een operatie van zonsopkomst tot zonsondergang, een verplaatsvoorstelling van acht uren die geen minuut verveelde. Het filmpje kwam er, vele minuten via fragmenten en timelapse samengeperst tot seconden en acht uren in tien minuten gecomprimeerd. Wat ik dacht dat een paar uur zou duren bleek de hele dag in beslag te nemen. Het werd een mooie dag.
Zaterdag was het een komen en gaan met bezoekers aan de open dag van Fysiotherapie Westerlaan, mijn overburen. Ik stak zelf de straat over met een ‘huisje in een fles’ onder de arm, een in elkaar gezet bouwplaatje van Ameland Huuske Westerlaankerk. De kerk staat er nog. Al is de bestemming nieuw, het blijft een gemeenschapshuis. Van de kerk en de vervaardiging van het bouwplaatje maakte ik een paar dagen eerder een filmpje. Dat er maar heel veel mensen met minder pijnlijke gewrichten en ruggen en sterkere spieren het pand mogen verlaten. Dat wens ik de fysiotherapeuten, trainers en hun klanten toe.
Die zaterdagmiddag liep ik, na mijn bezoek aan de overbuurman, door het Stèèchje richting de supermarkt toen een fietsende dorpsgenote naast me stopte, afstapte en me staande hield. “Ben jij dat van die leuke filmpjes? Doe je die muziek er zelf bij? Ik kijk altijd, zo leuk! Dat wilde ik even aan je kwijt!” Het was al een goeie vrijdag, wat volgde was een beste zaterdag.
Dat was een koude dag in Nes, maar als je wat wilt filmen dan heb je er wat voor over. Die verplaatsing ging niet sneller. Met uiterste precisie werden de telescoopkranen bediend, werkend volgens een compleet kraanplan en met af en toe een overleg onder de staart van de vinvis. De kolos was niet 15, geen 18 maar 63 ton zwaar. Dat vroeg zwaar materieel en een paar keer uitstel van de verplaatsing. De vinvis gaat onderdeel uitmaken van het Blote Voeten Pad.
Abonneer via deze link gratis op You Tube kanaal Ameland Vandaag en mis geen filmpje meer. Het filmpje is gemaakt met #LiefdevoorAmeland.
Magazine Pôllepraat is het orgaan van Stichting De Ouwe Pôlle Ameland. Het blad verschijnt drie keer per jaar. Op de voorpagina van dit nummer staat een schilderij van Tames Oud, dat na een donatie door een Vriend van De Ouwe Pôlle kon worden aangeschaft. In de zomer van 2023 was een tentoonstelling van Tames Oud in Museum Sorgdrager, die een groot succes was.
Op de achterkant van deze Pôllepraat prijken Ballumer winkels van toen.
Deze Pôllepraat kwam uit in een oplage van 725 exemplaren.
In deze editie verder:
Voorwoord van Meinte Bonthuis, voorzitter van Stichting De Ouwe Pôlle Ameland
Exposities in de Amelander Musea
Schenkingen
Een geschenk voor De Ouwe Pôlle
Herinneringen aan een eiland
Voorvader Jacob Hendriks inspireert Karel Oosterling tot schrijven van boek over walvisvaart
De Blieke
Archeologisch Ameland in kaart brengen (2)
Donatie en aankoop
OP avonden seizoen 2023 - 2024
De Pôllepraat is het donateursblad van de cultuurhistorische stichting, die op 4 november 1957 is opgericht. De stichting heeft vier musea op Ameland: Cultuurkerk in Nes, Museum Sorgdrager in Hollum, Museum Swartwoude in Buren en het Bunkermuseum in de duinen bij Hollum. Donateurs ontvangen drie keer per jaar de Pôllepraat met prachtige verhalen over het eiland en de bewoners. Vrienden op Ameland betalen € 15,-- en Vrienden op de vaste wal ontvangen per jaar drie nummers Pôllepraat voor € 22,--. De Pôllepraat is voor 6 euro los verkrijgbaar bij Museum Sorgdrager, Museum Swartwoude, boekhandel Enjoy Books in Hollum en boekhandel Van den Brink in Nes. Met de Vriendenbijdrages en donaties kan de stichting de geschiedenis van het eiland blijven vastleggen, publicaties uitgeven, onderzoek stimuleren, lezingen organiseren en de musea in stand houden.
Pôllepraat Februari 2024
Jaargang 37 nummer 102
ISSN 1384-4636
Los nummer € 6,--
Februari 2024
Beleef je plezier aan dit blog en helpen de posts je op weg uitgaven over Ameland te vinden? Doneer dan op Ko-fi een kopje koffie van € 2,-- als waardering voor de blogger 💜. Klik hiervoor de link.
