Column - Zwarte Piet met vegen

De Nederlandse wereld staat al maanden op z’n kop vanwege de Zwarte Pietendiscussie. Tot in de rechtszaal wordt de status van Pieterman bevochten. De burgemeester van Amsterdam is van mening dat de discussie thuishoort in de samenleving en niet in de rechtszaal. Wij moeten er allemaal mee aan de slag en wíj zouden moeten bepalen wat er met ons volksfeest gebeurt, niet de rechter. En dat zonder terreur van een klein groepje doordrammers en zonder de terreur van een schreeuwende meerderheid. En zeker zonder bedreigingen.

Sommigen onder ons denken dat ze op social media alles mogen zeggen. Dat het kan wil nog niet zeggen dat we het ook moeten doen. Het is toch van den zotte dat een man omwille van zijn mening met de meest ernstige ziektes wordt bedreigd en dat er zelfs een foto à la Islamitische Staat wordt gefröbeld om duidelijk te maken dat je het niet met hem eens bent? Dat je die man wilt kelen? Ik dacht dat we aardig eensgezind waren in onze afschuw voor IS en daarom is zo’n foto van Quinsy op de knieën in een oranje overal met een Zwarte Piet als terrorist ernaast het toppunt. Als dàt het beeld van de pro-Pietenclub moet zijn, dan haak ik af. Dan maar geen Piet.

Jaren geleden heb ik me jarenlang in de Sinterklaastijd zwart laten schminken om samen met andere Pieten de intocht in Nes luister bij te zetten, om in De Stelp grappen te maken met de bewoners, om op de scholen van Hollum de kinderen en de ouders op te zwepen tot luid gezang. Met roe, met goudkleurige oorringen, met grote rode lippen en roetzwart geverfd. Het was altijd een feest en die Zwarte Piet zit nog steeds in mij. En die Zwarte Piet wil niet verbannen worden naar antiquarische boekjes en verworden tot archiefmateriaal van een sociaal cultureel evenement dat eens leuk was. Die Zwarte Piet wil springen en dansen en grappen maken. Of het op z’n minst de opvolgers zien doen.

Roetveegpiet

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de Piet met roetvegen helemaal niet zo raar vind. Ik vind hem zelfs mooi en het is een compromis van de bovenste plank. Een vondst. Ik zit echter met één dingetje. In Amsterdam zou dat nog kunnen; grote stad met een grote kaartenbak waar je Pieten uit kunt opduikelen. Maar wat doen we op Ameland? De Pieten zijn onze neven en nichten, ons buurmeisjes en zonen. Die koppies zijn bekend bij de kindertjes van een jaar of twee, drie, vier tot en met zeven. Het ‘geloven’ kunnen we daarna wel op onze buik schrijven. Een knappe ouder die daar een overtuigend verhaal van weet te maken! Het is een klein kinkje in de roetpiet-kabel en ik ben benieuwd hoe vaders en moeders en de Dorpsbelangen zich hieruit redden. Misschien niet dit jaar, maar eens moeten we ook op Ameland hiermee aan de slag, want deze roetenpietentrein dendert door.

Jeanet de Jong

Column - Rolluiken

Eerst werd de vitrage dichtgetrokken, toen de overgordijnen, daarna zakten langzaam de lamellen en nu laat gemeente Ameland haar rolluiken naar beneden. Er wordt meer en meer ingegrepen in het democratische en openbare proces van de gemeente en het besturen van Ameland verwordt tot achterkamerpolitiek.

De gemeente heeft de mond vol van openheid en transparantie - het zou ondermeer in het nieuwe College Programma staan dat nog altijd niet boven tafel is - maar er is in toenemende mate sprake van rolluikpolitiek. In de afgelopen jaren is die ontwikkeling in gang gezet met kleine maatregelen en die trein dendert langzaam maar gestaag door. Raadsleden worden niet of ongelijk geïnformeerd en worden via de pers of staande de raadsvergadering geconfronteerd met ontwikkelingen. Als voorbeeld is daar de afmelding van Will Bakema die niet op de vergadering van afgelopen maandag aanwezig was. “Ik hoop dat jullie begrip hebben voor de situatie,” sprak wethouder Nico Oud, zonder de situatie uit te leggen. Om ergens begrip voor te hebben moet je weten wat er aan de hand is en lang niet alle raadsleden hadden informatie over de achterliggende reden van Ouds uitspraak. Laat staan de mensen die naar de vergadering keken en luisterden.

Ook zijn er kwesties dat de informatie over bepaalde zaken eerder in de krant staat dan dat ze bij de raadsleden op het bureau liggen. De aanstelling van de nieuwe secretarisdirecteur is daar een mooi voorbeeld van.
Buiten de communicatiemissertjes zijn er fnuikender zaken aan de gang. Raadsleden mogen tijdens de vergadering geen onverwachte vragen meer stellen over de agendaonderwerpen. Die moeten van tevoren schriftelijk worden ingediend, zodat ambtenaren de antwoorden kunnen voorkauwen en uitschrijven en de collegeleden voorbereid en ingedekt aan de vergadering beginnen. Het ontneemt de raadsleden het middel van kritische vragen en het bijbehorende verrassingselement. Het maakt de discussie een stuk minder levendig en de raadsvergadering rukt op naar een verlengde van een ambtelijk overleg.

Het vragenhalfuurtje, het moment waar de raadsleden het college over allerhande kwesties kunnen bevragen, is verworden tot een strak geregisseerd niemendalletje. Ook uit dit vraag-en-antwoord spel is alle speelsheid geperst omdat de raadsleden verplicht worden hun vragen van te voren in te dienen. Kwesties kunnen niet meer onverwacht aan de orde worden gesteld en het college krijgt nooit meer het vuur na aan te schenen gelegd. De goed voorbereide vraag kan niet meer worden ingezet als politieke strategie.
Met al die schriftelijke vragen komt er ook een circuit op gang van schriftelijke antwoorden waar publiek en pers geen zicht meer op hebben. Vergaderingen worden in beslotenheid voorbereid en besloten voortgezet; buiten het zicht van burger en pers worden angels uit de agenda verwijderd. De raadsvergaderingen van Ameland verworden tot een doorgeregisseerd avondvullend programma waar voor inbreng en participatie geen ruimte meer is.

Jeanet F. de Jong

Werkt. - Op Ameland gaat het om 19 mensen

'Werkt.' is het kwartaalmagazine van Cedris, de brancheorganisatie van sociale bedrijven. De reportage met de titel 'Op Ameland gaat het om 19 mensen' gaat over het kleine groepje mensen op Ameland dat gebruikmaakt van de sociale werkvoorziening. De wethouder, de ambtenaar en de museumdirecteur kennen al die SW'ers persoonlijk. Sinds 1 januari 2014 voert de gemeente de Wsw zelf uit. De Jobcoach wordt in het artikel Harry genoemd, maar er is duidelijke Harmen Wijnberg in te herkennen. Het gaat over de kleine gemeenschap en het sociale vangnet. Het werkt op Ameland.

• Werkt. - Op Ameland gaat het om 19 mensen
• Sigrid van Iersel - Tekst
• Jan Spoelstra - Foto's
• Nummer 3 - 4e jaargang
• Oktober 2014

Ameland InZicht 8

Ameland InZicht 8

Ameland InZicht 8 is het herfst en winternummer van 2014/ 2015.

Redactie: Ingrid Fischer (coördinatie), Jolanda de Kruyf (eindredactie), Roelof  Tienkamp (eindredactie), Froukje Krist, Jeanet de Jong, Richard Kiewiet, Jantina Scheltema (fotografie) en Mark Kiewiet (vormgeving).

Verder werkten aan dit nummer mee: Gerhard Kornelis, Marjan Veenendaal, Jacqueline Visser, Kees Vreugdenhil, Staatsbosbeheer, Pieter Jan en Tineke Borsch. 

In dit nummer onder meer:

• Sacha de Boer - Terug naar het oergevoel op Amerland
• Juwelen van de Noordzee
• Stormseizoen - Adrenaline jaagt door het oude juttersbloed
• Ballumer Bier, dat drink je niet, dat debuteer je

Ameland InZicht magazine is los te koop in de winkels op Ameland en bij de VVV. Je kunt er ook een abonnement op nemen; nog mooier.

• Ameland In Zicht 8
• Najaar 2014
• Uitgever Henk Huizinga
• €4,95

Ameland aan Tafel

Ameland aan Tafel is een boekwerk over de culinaire cultuur van Ameland: recepten, eigenaardigheden, gezegdes, verhalen, gebruiken en Amelander producten. 

Voor de verwezenlijking van het boek hebben we via crowdfunding medewerking van restaurants, winkels, producenten van Amelandse producten en particuliere liefhebbers van de Amelandse culinaire cultuur gevraagd. U kunt daar nog steeds op inschrijven. Restaurants, bakkers en andere bedrijven kunnen nog steeds deelnemen als ze zich nu melden. Neem snel contact op, dan regelen we dat.

 

Ameland aan Tafel is een leesboek en kookboek met verwijzingen naar foto's die niet in het boek staan maar die wel kunnen worden bekeken via een QR-code. Linda Vloedgraven heeft meegewerkt aan Ameland aan Tafel door er een aantal schitterende illustraties voor te maken en de uitgave herbergt meer verrassingen. Er zit zelfs muziek in, van een Amelander componist en pianist, een Amelandse tekstschrijver (Ria Evers-Dokter natuurlijk) en een Amelandse zangeres.

De deelnemende sponsorbedrijven worden gekoppeld in een route over het eiland. In het boek staan ze genoemd en de bedrijven ontsluiten hun website vol specialiteiten via een QR-code.