Ut falt trouwens lang niët met om Amelands te skrieuwen. Ut meeste last hêwwe je fan de automatische spellingscorrectie. Dië wil al dië Amelandse woa’den niët en maakt van woa’den worden en as je niët goëd oppasse ferbetert hij ut fluch, foardat je ut siën hewwe. Amelands skrieve is un kwestie fan Woa’deboek naast je op tafel in fèèf keer korrizjeare.
Guster waar de ge’boartedâch van oans Greetje. Ut hat hor 76ste fer’jaardech weze mótten. Over hor skreef ik mien ea’ste Stikje Amelands.
Beskuut
Sus en ik wille ’n beskuutke met ea’dbeikes ete. As sij horres smeart rolt dië met ea’dbeien in al op’e groan. Ik gaan op ‘e knibbels in soek alles op. “Je kinne hier omme’s fan’e groan ete!” In dat is bij sus ok soa. “Ik hè nôch noait soa’n lekker beskuutke hat”, seäd se na ’n ea’ste hap. Sêg ik: “Dan smiete je fanôf nou toch altieten je beskuut op’e groan!”
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten