Column - Meisjes

Ze kwamen weer naar Ameland, de meisjes van de Aanvullende Opvang, de collega's uit de COA-tijd van zo'n vijfentwintig jaar geleden. We eten met een clubje van zeven nog altijd minstens één keer per jaar bij een van allen en doen dan met elkaar een activiteit. Deze keer kwamen ze naar Ameland en dat betekende voor de meisjes van de vastewal een nacht op het eiland. Als we in Groningen, Almelo, Amersfoort, Assen of Slochteren samenkomen dan zoek ik op het vaste land een logeerbed. Het is een club waar het goed mee praten, lekker mee drinken, smakelijk mee eten en uitbundig mee lachen is. Ik had een verhalenwandeling door Hollum op het programma gezet, met wat bezoekjes aan leuke winkels in de route - een must, wat de meisjes betreft - en met meepikken van een paar Kunstmaand locaties. De grote tussenstop was in De Zwaan waar we aan een lange tafel lekker konden borrelen met bitterballen. De krulfrieten met toebehoren haalden we later in De Welvaart. Nu zijn we best luidruchtig, als we met z'n zevenen bij elkaar zijn. Eén meisje was er niet, die had een kampioenswedstrijd bridge waar ze niet onderuit kon, maar ook met zes kunnen we er wat van.

In De Zwaan vlogen de verhalen over tafel, het ene nog hilarischer dan het andere. Helemaal te dol werd het toen een van allen over een dochter van de buurvrouw van een vriendin begon, die bij Christine le Duc bleek te werken. De anekdotes - via via vanzelf - stuiterden van balletjes die helpen de bekkenbodemspieren te trainen naar Amsterdamse paal. Mijn clubje vriendinnen placht in dat soort gevallen tamelijk plastisch uit de hoek te komen, niet te bescheiden, met humor en volume op vol. Het werd een stel in de chesterfields allemaal te veel; zij kwamen vast voor rust en kunst. Toen ze de uitbundigheid niet langer verdroegen keken ze verstoord onze kant op en beenden naar de kassa. Wij voelden ons allerminst schuldig; we zaten immers in de kroeg en daar passen sterke verhalen en luidruchtigheid! Het verstoorde stel kunnen we de Herenwegkerk aanbevelen. Ze moeten dan vooral een bezoekje aan het balkon niet overslaan. Als je de kunst daar gezien hebt schrik je niet meer van een Amsterdammer.

Met de vier aan het aangrenzende tafeltje hadden we juist een gezellige klik. Zij moesten om ons lachen en hun hart smolt toen een van ons hondenkoekjes uit haar jaszak toverde en hun hondje trakteerde. Zij groetten ons hartelijk en maakten nog even een praatje, toen ze opstapten. "Veel plezier nog, maar dat komt vast goed!", klonk het door de gelagkamer. 
Over een paar jaar komen ze weer, gezellig, ietwat luidruchtig, altijd met spannende verhalen. De meisjes, ik ben gek op ze.

Jeanet de Jong