Wierum kan een puntje zuigen aan de manier waarop Ameland omgaat met haar traditie. In dat dorp aan de dijk wordt van oktober tot februari carbid geschoten. Vanuit traditie, roept een bepaalde groep daar om het hardst en het gezag gaat daar een heel eind in mee. Het is uitgegroeid tot terreur, waarbij een paar minderjarigen, gesteund door hun onverstandige ouders, hun instant bevrediging tot traditie hebben verheven. Niet alleen het knallen, maar ook het treiteren van buurtbewoners die er iets over durven te zeggen, is er vier, vijf maanden per jaar dagelijkse praktijk. Het Wierumse dorpsbelang laat het erbij zitten. Ze zijn dorpsbelang voor een bepaalde groep, niet voor alle Wierumers. Mensen moeten er maar aan wennen, zegt de voorzitter.
Wierum is een prachtig dorp, met zijn Mariakerk tegen de dijk aan, maar de bewoners zijn bang. Ze laten hun oren hangen naar een paar raddraaiers, spreken elkaar niet aan en hebben een dorpsbelang zoals je je ergste vijand niet gunt. Op Ameland hebben we het goed getroffen, ook met het openbaar gezag. En… carbid schieten is prachtig, één dag per jaar.
Voor onze dorpsbelangen en dorpsgenoten heb ik nog een mooi voorstel: De Stelp wordt afgebroken en het is nog niet duidelijk wat er daarna komt. Een bloemrijk grasveld, wordt nu als eerste geopperd. Ik weet wel (en durf het ook te zeggen, gelukkig woon ik niet in Wierum) wat daar om te beginnen voor bloemen geplant kunnen worden: al die narcisbollen die de laatste jaren langs de slootkanten de oorspronkelijke beplanting wegdrukken, kunnen worden uitgegraven door de planters en op De Stelp worden herplant. Behalve die van Jan Bakker, natuurlijk. En die van Kobus, want het is wel ‘Leven en laten leven’. Ik kan er bij voorbaat al van genieten, van dat bloemrijke grasveld.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten