Het avondje van de dames in de schuur, ter voorbereiding op het grote feest, is inmiddels weer geweest. De koekjes met chocola vonden gretig aftrek. Het is een traditie geworden. Lang, lang geleden stonden die scholiertjes van Lu voor het eerst op tafel en ik vond ze heerlijk, nam er een, twee en wilde eigenlijk die derde ook nog wel. Onder luid gesnater hoe lekker ik ze wel niet vond, ging mijn hand naar het schaaltje op tafel, om tot mijn schrik te moeten constateren dat het leeg was. De koekjes waren op! De dames rond de tafel bepisten zich bekant van het lachen vanwege mijn teleurgestelde kop en sindsdien staan er elk jaar scholiertjes op tafel en krijg ik de eerste.
Hoe zal het gaan, begin december? Van alle kanten is actie ondernomen om begrip te kweken, informatie te geven en om mensen ervan te weerhouden zich te mengen in iets dat niet van hun is. We gaan het meemaken. Wij van de schuur, en velen met ons, maken er toch wel een feest van.
Het is onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat. Ik merkte het aan mijn WPD-halfjaarabonnement. Het poortje liet me niet door en ik kreeg de melding dat ik me bij het loket moest vervoegen. Het is elke keer weer schrikken dat er alweer een half jaar voorbij is. Vervolgens is het elk half jaar schrikken hoeveel duurder het halfjaarabonnement is geworden. Toch verleng ik hem telkens. Ik ga vaak genoeg naar de vaste wal. Is het niet voor een redactievergadering, dan wel voor een trekharmonicagroep, concert, markt- of familiebezoek. Afgelopen week was ik tussen mijn bezoekjes aan de overkant door honkvast. We hadden namelijk tweemaal een voorstelling van Kruiend IJs en Noorderlicht, de ene in de Herenwegkerk en de andere in het speellokaal van de Koningin Wilhelminaschool. Het was een genoegen en op 10 december mogen we nog een keer, voor de Zonnebloem. Onze laatste voorstelling is op zondagmiddag 23 maart Holwert, bij Rob en Giel in de kerk. Wij, team Kruiend IJs, gaan op die dag heen en weer. Iedereen van Ameland die de voorstelling graag wil zien kan dat alsnog in Holwert doen. Het is een prachtige kerk, ik kijk ernaar uit. Reserveren wordt trouwens aanbevolen, want de doopsgezinde kerk is niet zo heel erg groot. Je kunt mij een berichtje sturen.
Tussen de voorstellingen en bijeenkomsten door had ik nog trekharmonicales op het vasteland. Ik moet er diep het land voor in en ik kwam met een opdracht terug die nogal wat oefening vraagt. Het vraagt verschillende dingen van mijn twee hersenhelften. Dat is toch al des trekharmonica’s, maar wat ik nu instudeer heeft dat in het kwadraat. En dat is moeilijk, maar als het lukt, of lijkt te lukken, is dat een overwinning van jewelste.
Op zaterdag 23 november hadden we ook nog de ruilbeurs vanwege de plaatjes voor het album van de PLUS over Ameland. Het was hartstikke druk, bloedheet en reuze gezellig in Museum Sorgdrager. Menigeen kreeg er zijn album vol. Mijn eigen album had ik al compleet, ik zocht nog voor een nicht en een vriendin en ook die hebben hun ontbrekende plaatjes gevonden. Zelfs Oebele Oosterhof heeft zijn boek bijna vol. Niet dat ik Oebele kende, daar zorgde het plakplaatjesalbum voor. Hij stond die zaterdag voorafgaand aan de ruilbeurs op mijn stoep. Hij is van de Oosterhoffen die op Ameland sleuven in de bermen graven voor riolering en dat soort zaken. Ik kon hem een stuk of twaalf plaatjes overhandigen van de dubbele die ik weer van zwager P had gekregen. Het leverde een tevreden gezicht op. Hopelijk is de rest ook gelukt, Oebele!
Als klap op de vuurpijl werden dochter C en ik afgelopen week geïnterviewd door een redacteur van De Volkskrant voor de rubriek ‘Meegegeven’. Iedere week vraagt zij aan een ouder wat die meent te hebben meegegeven in de opvoeding. Vervolgens belt ze het kind en vraagt of dat gelukt is. Het komt in de krant van 28 december en staat 26 en 27 al online. Hilarisch is het feit dat C nogal grimassen trok (zegt ze zelf) toen ze hoorde wat ik had gezegd dat ik haar had meegegeven. Daar herkende ze maar heel, heel weinig van. En daar doe je dan als ouder zo je best voor! We gaan zien wat zij erover heeft gezegd, want we hebben elkaars stukje (elk maar tweehonderd woorden) nog niet gelezen.
Druk? Wel ja, druk. Dat koekje in november houden we erin. Ik eet ze nooit, scholiertjes, alleen dán. Was het maar weer half november! Maar eerst nog een heleboel andere belevenissen.
Jeanet de Jong
Jeanet.de.jong@knid.nl
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
