Vrijdagavond bezocht ik op een bijzondere manier een theatervoorstelling. Het was thuis, op de bank, met de laptop op schoot. Het is onze erfenis van de coronatijd, toen Zoom en Teams voor werk en voorstellingen echt werden ontdekt. Ik zit in het vertelcircuit en vertellen en naar verhalen luisteren blijkt prima via Zoom te kunnen. Wekelijks schuif ik een aantal keren aan, klap mijn laptop open en voer de codes in om te kunnen deelnemen. Deze vrijdag was er een bijzonder evenement, met vertelster Karin Lundengård uit Zweden. Ze was vorig jaar op Ameland als deelneemster aan Expeditie Ameland, a storytelling adventure. Die Karin heeft inmiddels heel wat geleerd op vertelgebied, want ze zette een verhaal neer van een uur en een kwartier (zonder een slokje water), voor publiek ter plaatse en voor ingelogde kijkers en luisteraars in diverse hoeken van de wereld, waaronder Ameland. House of the West Wind: College of Storytelling organiseerde het weekend.
Karin is wetenschapper, ze doet iets op de computer met medische modellen. Daarnaast is ze handboogschutter te paard en verteller. Dat doet ze in het Zweeds, maar speciaal voor ons in het Engels. En ook dat kan ze. Haar wetenschappelijke achtergrond neemt ze mee in haar verhalen door diepgravend onderzoek te doen naar de onderwerpen die ze aanhaalt. Haar thema verpakte ze in verhalen die in elkaar overliepen, uit elkaar voortkwamen, uit verborgen hoekjes werden geplukt en die aan kwamen waaien. Ik moet ze nog tellen, maar ik schat dat ze in dat ene verhaal wel zeven verhalen heeft verteld. Haar boodschap: vertel dit verhaal verder, zodat het over tienduizend jaar nog gehoord wordt. Over zoveel tijd is onze taal naar alle waarschijnlijkheid drastisch veranderd, vermoedt Karin, maar vertellen ontwikkelt met die verandering mee, zodat over tienduizend jaar dit verhaal wellicht anders klinkt, maar hetzelfde zegt.
Karin vertelde 'When the Water Turns Blue', over een onbeschrijfelijk mooi en on-Zweeds blauw meertje in haar land. Ze vertelde over haar grootvader, zijn huis, het bos waarin hij wandelde, over koningen en koninginnen, prinsen en gewone mensen in een niet zo welvarend maar vriendelijk dorp. Ze vertelde over mijnbouw en uranium, over uraniumglas dat wij gezellig annagroen glas noemen, over halfwaardetijd en over het in koper en staal inkapselen van uranium dat werd opgeborgen in een berg. Voor de eeuwigheid, was het idee, maar de mensen die het vele, vele jaren later ontdekten waren blij met de metalen en vonden de lichtende bolletjes die kralen leken geweldig. Ze zagen het als schatten, maar wie de kralen droeg werd ziek. Daarom, hield Karin haar publiek voor, daarom moet dit verhaal doorverteld worden. Tot in lengte van jaren.
Waarom het water blauw kleurde? Het is oogverblindend mooi, maar er is iets mee. Iedereen moet weten wat dat is.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
