Column - Buremer krakers en een wereld die plat is

Hebben jullie het al gehoord? Dat De Stelp niet kan worden afgebroken, omdat er vleermuizen huizen? Ik hoorde het vrijdag op verjaardagsvisite, waar verwondering, verbazing en verontwaardiging was te horen. De volgende dag stond ik om iets over half acht bij de bushalte aan de Herenweg en H. stond daar ook te wachten. Ik kom H. daar regelmatig tegen als hij naar de kinderen in Leeuwarden gaat om te klussen en ik naar Zwolle reis om trekharmonica te spelen. En dan hebben we het er even over. Zo kwam ook De Stelp aan bod. “Ja maar, ik heb het verhaal veel schokkender gehoord,” zegt H. “De Stelp kan niet worden afgebroken want het gebouw is gekraakt door twee Buremers!” Het was hem voor waar verteld. Ik had net die dag daarvoor weer eens een foto gezien van de Buremer vlag, met het geel en blauw en de vleermuis in het midden. Het kwartje rinkelde daardoor vrij snel in het bakje. 

Wat die vleermuizen betreft: het zou mooi zijn als die zich weer in de bunkers in de Tonnedunen vestigden. Daar zaten ze altijd, maar de laatste paar jaar is het er stil. In de stalen deuren die de munitiebunker afsluiten zit een luikje als invlieggat. Voorheen maakten de vleermuizen daar gebruik van en ook de zwaluwen. Die nestelden aan de binnenkant boven de deur. Resten van hun nesten zitten er nog maar de fladderaars en hun jonkies heb ik er al een paar jaar niet gezien. Ik kom daar regelmatig met groepjes mensen vanwege de fietsexcursie Verborgen Bunkers om te vertellen over Ameland in de Tweede Wereldoorlog en de restanten van de Atlantikwall te laten zien. We komen er te vaak, vinden de vleermuizen en zwaluwen, en verstoren hun rust; ze zijn vertrokken en de nestjes hangen leeg tegen de betongrijze muur. Misschien zijn dat wel de vleermuizen die naar het bejaardencentrum zijn gemigreerd. Als zij nu hun koffers pakken en terugverhuizen naar de Tonnedunen, beloof ik dat ik heel zacht zal praten en de excursieleden zal vragen dat ook te doen. Dan kunnen ze wat mij betreft blijven zitten en genieten van de duinen daar.

Die zaterdagochtend tref ik, zoals altijd als ik op zaterdagochtend aan boord zit, tientallen voetballertjes, in Geel Wit tenue en Amelandia kleuren. Ze maken zich op voor een sportief treffen op het vasteland. Als we bijna van boord kunnen groepen ze samen bij de uitgang. Daar ontspint zich een gesprek tussen een stuk of vier jongetjes van een jaar of 8. “De wereld is plat!” zegt de een. “De wereld is rond”, zegt een andere jongen uit het groepje, terwijl hij met zijn armen een bol in de lucht zwaait. “Dat zeg je alleen maar omdat meester dat zegt”, zegt de eerste weer. “De wereld is plat, kijk maar naar die foto!” Hij wijst triomfantelijk naar een groot zeegezicht op de wand van de veerboot. En inderdaad, daar loopt de horizon aardig recht. De tweede jongen die zeker weet dat de aarde rond is heeft daar niet direct van terug. Hij denkt er vast en zeker over na. Of vraagt het meester nog een keer.

Buremers die De Stelp kraken en een wereld die plat is. Het moet hier niet gekker worden.

Jeanet de Jong