Column - Vloek van de zwarte steen

Er zijn van die onderwerpen waarover je maar beter je snuit kunt houden, waarvoor je maar beter geen slapende honden wakker kunt maken. Als de hond eenmaal wakker is (“Waken!” zou een familielid koude kant verbeteren bij elke keer dat iemand “wakker” zegt), dan is hij moeilijk terug te krijgen in zijn mand. Dat ervoer een Amelander die een huis bouwde in commandeurstijl.

Om een huis moet een tuin en van de tuin naar de straat waar de gebakken donkerrode en paarse klinkers in visgraat formatie liggen, moet natuurlijk een oprit. Nu staat het huis in beschermd dorpsgezicht en in dat deel van het dorp is de oprit, de aansluiting met de openbare weg, vergunningplichtig. In het gemeentehuis kijkt men dan of wat jij in je hoofd hebt past bij het straatbeeld.

Deze Amelander had een zwarte betonsteen op zijn wensenlijstje. Sterker nog, hij had verzuimd een omgevingsvergunning aan te vragen (wie weet dat dat moet?) en de bestrating al aangebracht. Nu is dit niet een kwestie van een slapende hond wakenmaken, want de kleur detoneert zo verschrikkelijk en het is zo ontzettend veel steen om het huis, dat een beetje ambtenaar er nog over zou struikelen, zelfs met de ogen op slaapstand. Het kan je zelfs verbazen dat de buurt niet te hoop is gelopen met spandoeken vol leuzen en tomaten in het mandje. In één woord, wat er is neergelegd is ver-schrik-ke-lijk. Persoonlijke opinie, maar dit is dan ook een column.

Toch heeft de Amelander een punt. Hij fotografeerde de opritten in het mooiste deel van Hollum en kwam tot 44 die niet voldoen aan de eisen waar hij nu voor gesteld wordt. Het zal in de andere dorpen niet veel beter zijn, vermoedt de huizenbouwer en daar heeft hij vast en zeker gelijk in. Nooit is er publiekelijk op gewezen dat er even iets kortgesloten moest worden met de gemeente en er werd al helemaal nooit gehandhaafd. Het is de vraag of een gemeente dan nog recht van spreken heeft en niet de vloek van de zwarte steen over zich af heeft geroepen.

Jeanet de Jong