Vrijdag was de dag van schuur schoonmaken en met z’n allen nog een keer koffiedrinken en napraten. Ik was na twee dagen feesten zo fit als een hoentje, tot mijn eigen verbazing. De volgende dag was dat wel anders. Toen kwam de terugslag. Zaterdag had ik een afspraak in Zwolle en om op tijd te zijn zat er niets anders op dan met de half negen boot naar de overkant te gaan. Dat viel deze dag niet mee. Voor het eerst duurde het tot ver na het vertrek van de veerboot dat het ochtendgloren wat licht in de duisternis bracht.
Op de heenreis reed de trein een heel stuk op halve snelheid. Ik weet niet waarom. Het is wel omgeroepen, maar ik was niet zo scherp dat ik het heb verstaan. Het was een voorbode van wat er aan treinperikelen zou volgen. De aankomst in Zwolle was wat laat, maar zonder nare consequenties. Het werd pas spannend tijdens de terugreis. Op perron 7b werd aangekondigd dat de trein naar Leeuwarden later zou vertrekken. Vijftien minuten vertraging kon ik wel hebben hebben, maar toen ik weer keek stond de teller opeens op plus 25. Dat werd wel heel erg krap. Er bleven maar een paar seconden over voor de overstap van aankomst in Leeuwarden en vertrek van bus 66.
Uiteindelijk bleek die trein helemaal niet te gaan. Iets met kapotte locomotief en seinstoringen. We moesten uitstappen, oversteken naar perron 6 en in een overvolle trein plaatsnemen. Ik bemachtigde een klapstoeltje op het balkon, samen met een jong stel, waarvan hij een knalgele big bag bij zich had. Er zat een enorme doos in. Het bleek een lego-kasteel te zijn. De jongen van 18 raakte in gesprek met mijn buurman, een man van tussen de 40 en 50. Heel, heel toevallig ook een lego-fanaat. De twee spraken verder in het jargon van de Legotaal en hadden het bijzonder naar hun zin. Het maakte de reis aangenaam ondanks de spanning of ik de bus naar de laatste boot wel zou halen. Hoe snel we ook reden en hoe kort de stoppen in Meppel, Steenwijk en Heerenveen ook waren, ik was er alles behalve gerust op.
Tot ik op de wand boven het hoofd van de jongen NS-informatie zag staan, met een nummer van de klantenservice erop. Via dat nummer kreeg ik het nummer van de klantenservice van Arriva te pakken en daar kreeg ik een allervriendelijkste man aan de lijn die voor mij met lijn 66 ging bellen. Die chauffeur wachtte een paar minuten. De bus kwam al aanrijden toen hij mij hardlopend uit het station zag komen. Dat rennen zat nog in de benen, ik had het de avonden daarvoor ook gedaan. Het was toen goed gegaan en ook nu kwam het goed. Ik heb de chauffeur heel hartelijk bedankt en het nummer van de klantenservice opgeslagen. Nog een week, dan hebben we een andere vervoerder. Ik ga meteen hun klantenservicenummer opzoeken en opslaan. Voor nu: Arriva, bedankt voor de service!
Lees hier het artikel van Omrop Fryslân: Het Friese vasteland had ooit ook zijn mysterieuze sunneklazen
Jeanet de Jong
