Met deze woorden begint de column die ik op dag twee van onze vakantie, op de autoroute door Frankrijk, in de laptop tik.
De column, met de titel “Achilleshiel,” houdt u van mij te goed. Voor alles is een moment en nu is niet het juiste moment om deze column te publiceren.
Ik kan het wel met u hebben over gelijk hebben, gelijk krijgen en gelijk halen.
We, vriendin C en ik, hadden gelijk, maar kregen het niet.
Welk wapen pak je uit je arsenaal om je gelijk te halen, is de prangende vraag. Schiet je met een kalashnikov een hele familie in een BMW door het hoofd? Vuur je een salvo in een kantine van een school af? Ram je met een Suzuki door een juichende menigte om je vervolgens te pletter te rijden tegen een monument? Huur je een advocaat in om samen met haar de rechter te vermoeien met kleinzieligheden? Vraag je de sterke buurman om samen met hem verhaal te halen, met in het achterhoofd: “Wie niet horen wil moet maar voelen”?
Geweld is niet zo mijn ding en in de ‘colum-die-nu-niet-gepubliceerd-kan-worden’ beschrijf ik mijn Achilleshiel en verhouding tot ongeoorloofde machtsmiddelen.
Ik heb inmiddels mijn wapen gekozen: het is het woord en de vorm is de column. De pen is geslepen, de inktpot staat, bij wijze van spreke, open op tafel. Een column stelt zaken aan de orde die anders onderbelicht blijven; met kritische noten, sarcasme, met zelfspot, commentaar, met mooie woorden, ironie, fijngevoelige observaties en bovenal met een kwinkslag. Een column kan woede verpakken in alinea’s, verdriet in gave volzinnen en onrecht aankaarten zodat het raakt.
Het mooiste van dit alles is, en daar begint het grote genieten: de columnist heeft altijd gelijk.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten