Column - Zwarte zon

Het is tijd voor een strandwandeling. Eigenlijk is het daar altijd wel tijd voor. Niets zo verkwikkend als een loopje door de duinen, een tripje over het strand en het volgen van de vloedlijn. Je haalt er heel wat vitamine W mee op, de vitaminen waar de Waddeneilanden het alleenrecht op hebben. Het is de combinatie van gezonde lucht, zwemmen, wandelen en genieten van de natuur die heilzaam is voor lichaam en geest. Het geluid van de zee is rustgevend en de zeelucht goed voor de longen. Een stevige tocht in weer en wind is ook nog eens stressverlagend, en, niet onbelangrijk, je verbruikt er 250 calorieën per uur mee.

Op een van mijn wandelingen spot ik een grote zwarte wolk boven Terschelling. Zou dat eiland in brand staan? Herhaalt de geschiedenis van 1666 zich, toen op ons buureiland een heel dorp door vlammen werd verteerd? Ik tuur in de verte en probeer te plaatsen wat ik zie.

Deze zwarte wolk beweegt, gaat hoog en dan weer laag, wordt dik en dan weer dun. Het lijkt een organisme, een pulserende enorme amoebe. “Dat is de black sun!” weet een strandwandelaar te vertellen, genoemd naar de zwarte wolk die soms zo groot is dat hij de zon verduistert. “Een reuze zwerm van duizenden spreeuwen die op trek gaan,” weet de vogelaar. Nooit van gehoord, van die zwarte zon, maar het blijkt op alle Waddeneilanden voor te komen. Op het Deense Rømø heet het ‘sort sol’ en daar organiseren ze speciale excursies naar gebieden waar je de meeste kans maakt het fenomeen te zien.

Ik zit op een duin van westelijk Ameland en geniet van de gecoördineerde bewegingen die de massa spreeuwen maakt. Black sun, sort sol of zwarte zon: ik kan er geen genoeg van krijgen. Volgepompt met vitamine W verlaat ik het duin.

Jeanet de Jong