Column - Nul komma een beetje

Als we in de media lezen over terrorisme en beelden zien van aanslagen, dan is het altijd van over’t Wad. Zoiets vindt niet plaats op de ouwe pôlle en dat is een geruststellende gedachte bij een verschrikkelijke trend. We leren zo langzamerhand te leven met het idee dat aanslagen erbij horen. Risico van het leven, zeg maar. Dat de gruwelijkheden over’t Wad plaatsvinden houdt niet in dat het op Ameland altijd pais en vree is. Er vindt op het eiland zo nu en dan iets plaats, dat je er niet zo zou verwachten. Op een terrorismeschaal van 0 tot 10 ligt het op nul komma een beetje, maar een beetje is niet niks.

Als het gaat om bedreiging van bestuurders, dan is dit eiland niet van terroristische smetten vrij. Een terrorist is iemand die geweld gebruikt om een politiek doel te bereiken. Het terrorisme op Ameland haalt de media niet, gaat niet gepaard met jongens met een bivakmuts die de burgemeester in de loop van een geweer laten kijken. Wat de burgervader Wil Houben van Voerendaal beleefde of wat Aboutaleb van Rotterdam meemaakt treft men op Ameland niet aan. Wat de Panorama en Telegraaf meemaken is voor Ameland, gelukkig, een ver van onze bed show, een show die te beleven is in Amsterdam, Rotterdam en andere grote steden en verre oorden.

En toch is Ameland niet vrij van dreigementen. De hardloper die schrikt van een loslopend keffertje en daar wat van zegt, wordt afgeblaft door de baas van het beest met de woorden: “Pas maar op, ik weet wel waar jij woont!” Pas maar op, ik weet wel waar je woont? De hardloper schrikt nu ook van de dreigende taal van de eilandgenoot.

Bestuurders worden soms bedreigend toegesproken als er weer eens iets is voorgevallen dat deze of gene niet welgevallig is. En ook schrijver dezes heeft, in de rol van reporter, meermalen een dreigement naar het hoofd geslingerd gekregen. Onlangs nog. “Als onze partij nadelen ondervindt van de publicatie, dan ...” Dat ‘dan …’ wordt vervolgens niet concreet omschreven. Worden dan je poten gebroken, de tanden uit je bek geslagen, je tuin vol gegooid met stront? Wat, als dan? De bedreigingen worden zó algemeen gesteld, dat er moeilijk aangifte van te doen is. ‘Ik weet waar je woont’ is op zich niet bedreigend. Het gaat om de toon, de blik en de context van de opmerking.

Als iemand een kwestie met een eilandgenoot heeft, dan is het toch de gebruikelijke Amelander weg om even met elkaar om tafel te gaan, een kop koffie te pakken en het er over te hebben. Als het tegenzit ga je uit elkaar met een meningsverschil, als het meezit eindigt het met een paar borrels en een stevige handdruk. Maar nooit, nooit met de dreigende woorden: “Pas maar op, ik weet wel waar je woont,” of “Als, dan …”
Nul komma een beetje bedreigend is namelijk ook bedreigend en elkaar bedreigen hebben we op Ameland helemaal niet nodig.

Jeanet de Jong