Column - Arrivederci

Ze kwamen met een donkergrijze Renault, een oud en grijs hondje, een bleke lange man, een pipse dochter van een jaar of 9 en een mama met iets meer kleur. Dat kwam door het Italiaanse bloed, zo bleek. “Wat spreekt u eigenlijk voor taal?” vroeg ik, toen het gezinnetje het paadje naar het vakantiehuisje opliep en zij iets onverstaanbaars tegen hem zei. Het was dus Italiaans, dat ik niet zo gauw herkende. Ze hadden de fietsen mee. Als ze het dorp in gingen, had hij het hondje op de arm. Het diertje was klein genoeg om zo te dragen en het beestje was stokoud, dovig en zag niet meer zo goed. Maar hij houdt wel van strand, verzekerde het baasje me, op mijn vraag of het hondje bekend was met zand en water.

De eerste week was het warm, zodat ze de tuinstoelen naar buiten sleepten, al werden de dagen grotendeels op het strand doorgebracht. Alle gezinsleden kregen een kleurtje alsof ze drie weken Canarische Eilanden hadden gedaan, maar het was het kleurtje dat je krijgt na veelvuldig wandelen en fietsen in de Amelander buitenlucht. De tweede week was het koud. Ze zaten nog regelmatig buiten, maar dan met de jas aan. “We hebben alle musea op het eiland bezocht. En de vuurtoren beklommen.” Ze vonden het fantastisch en op de vuurtoren was het net even helder geweest, zodat ze ver hadden kunnen kijken. In het Juttersmuseum hadden ze hun gastvrouw nog gezien, op een filmpje, in de rol van Jantje Jans. Ze vonden het allemaal geweldig en het huisje was ook nog eens top! Eigenlijk wilden ze helemaal nog niet naar huis, maar plichten van school en werk riepen.

Zo heerlijk, zulke enthousiaste gasten. Geef me daar een hele zomer vol van. Arrivederci! 

Jeanet F. de Jong