In het tuintje aan de Westerlaan staan ondertussen de eerste sneeuwklokjes te bloeien. Het groen van krokussen, gele klokken en hyacinten prikt al door de potaarde. Het voorjaar zit in de grond, maar de lente zal toch echt nog even moeten wachten.
De wandeling op zaterdag 6 februari om 17:00 uur gaat door een groen landschap, maar de snijdende oostenwind is een voorbode van wat komen gaat. Mijn lekkere dikke jas is opeens niet zo lekker warm meer. Er zitten kennelijk gaten in waar de scherpe wind zich een weg doorheen weet te blazen. De kou dringt door tot onder mijn laagjes kledij. Mijn handschoentjes, leuk rood en kek dun, blijken opeens een nuffig niemendalletje, absoluut niet opgewassen tegen dit weer dat Us Piet al voorspelde. Ze laten mijn vingers verijzen. Er zijn op Siberische toestanden toegesneden wanten, jas en muts nodig om ongeschonden een rondje eiland te kunnen maken.
Toch maar weer eens de zolder op om te zien wat daar nog ligt aan spul dat jarenlang onaangeroerd bleef, dat nog diep in dozen zit omdat het steeds maar niet nodig was. Als nu mot en muis het maar niet eerder hebben gevonden.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten