![]() |
St. Petrustsjerke Tsjerkwert |
- St. Petruskerk Tjerkwerd - St. Petrustsjerke Tsjerkwert
- Anny de Jong
- Voorjaar 2000
Ameland uitgaven verzameld in één blog. Mis je een? Laat het weten, dan nemen we hem op. Met enige regelmaat plaatsen we een 'moaiste woa'd fan ut Amelands' en een column. Ga voor de oudere uitgaven naar 1971 in het archief en ga dan naar 'Oudere posts'. De oudste post is over een uitgave uit 1441. Het Blog wordt aangevuld met wat er maar aan bijzonders over het eiland te vertellen is, over verhalenavonden van Ameland Vertel! en over trekharmonica avonturen. Opgetekend door Jeanet de Jong.
![]() |
St. Petrustsjerke Tsjerkwert |
![]() |
Nummer 25 |
'WPDetails' is het personeels- en relatiemagazine van Wagenborg Passagiersdiensten. Het blad verschijnt drie keer per jaar. Nummer 25 heeft als thema 'Gemeenschap'. Op de voorkant staat WPD medewerker Richard die een high five geeft aan een kleine reiziger.
WPDetails laat de lezer in elk nummer kennismaken met een collega rederij, in dit nummer is dat Norden-Frisia, de veerdienst die vaart naar de Oost-Friese eilanden Norderney en Juist.
Hoofdredacteur Bob Rijpstra schreef in deze jubileumeditie het voorwoord.
In dit jubileumnummer wordt achteruit gekeken en vooruitgeblikt. Ineke van Gent vertelt over de kracht van een kleine gemeenschap. De burgemeester van Schiermonnikoog, de kleinste gemeente van Nederland, vindt Schier een unieke en levendige gemeenschap. Wees trots en zuinig op het waddengebied, is haar boodschap.
In dit nummer:
Op de achterkant staat in de rubriek 'Vaste reiziger in beeld' een foto van kinderfysiotherapeut Marije Wiegersma. Ze werkt twee dagen per week op Ameland.
Wagenborg heeft met WPDetails een mooi en informatief nieuwsorgaan.
Het thema voor het zomernummer is 'Geheimen'.
Als Inge Klinkert 51 is, wordt ze van de ene op de andere dag getroffen door leukemie. Bij die dag begint het boek. Ze komt haar bed niet uit, zo moe is ze. Het is Pinksteren 2014. Wat dan in rap tempo volgt zijn onderzoeken, ziekenhuisopnames en behandelingen. De diagnose is een mokerslag, de behandeling lang en zwaar. In Kantje boord vertelt Inge Klinkert over wat ze ziet en hoort en voelt, hoe het met haar lijf gaat, over haar zorgen om haar twee jonge kinderen, over mooie en droevige herinneringen, over het leven waar ze zo plotseling in verzeild is geraakt en waar ze niks aan kan doen en weinig aan kan veranderen. Ze geeft zich over aan de specialisten, al gaat dat lang niet altijd zonder slag of stoot. Wat de ziekte die haar overkomt betreft, doet ze niet veel anders dan meebewegen, zonder zichzelf in alle ellende te verliezen.
Diepe bron vol informatie en inspiratie
Velen maken mee wat Inge heeft meegemaakt en weinigen kunnen het zo verwoorden als zij het opgeschreven heeft. Haar boek Kantje boord is een diepe bron vol inspiratie, informatie, mooie taal, gedichten, filosofische gedachten over het bestaan en betekenisvolle muziek. En Julien Clerc, vanzelfsprekend. Inge is fan van de zanger en vertaalde menig chanson van hem en zijn collega chansonniers. Kijk op de website www.ingeklinkert.nl hoeveel Inge al vertaald heeft. Ze leerde er mooi Frans door spreken.
Tuimeltrein
Het boek Kantje boord is een kaartje voor een tuimeltrein aan emoties en daar je dat kaartje bij Inge (maar ook bij BoekScout of de boekhandel) kunt kopen, weet je als lezer dat er een station is waar uitgestapt wordt. Dat is vanaf het eerste woord een geruststellende gedachte. Tussen dat eerste en laatste woord zit het verhaal van Inge, van haar ziekte met aangehaakte behandelingen en golven van angst, paniek, liefde en overgeven aan de voorzienigheid.
Meanderende grijze en zwarte tekst
Het boek leest als een (tuimel) trein en de woorden maken licht wat zwaar is en zwaar wat niet anders dan zwaar kan zijn. In eerste instantie dacht ik met een misdruk te maken te hebben. In mijn exemplaar zag ik stukken tekst die grijs waren in plaats van zwart. Het duurde even voor ik doorhad dat het met opzet zo gedaan is. De in zacht grijs gedrukte teksten betreffen herinneringen. De realiteit van het ziekenhuis is in zwart gezet. De twee meanderen door het boek om elkaar heen. Het is een mooie manier om duidelijk te maken dat het om verschillende tijden en gebeurtenissen gaat. Als de tekst grijs wordt weet je dat het over vroeger gaat.
De achterflap
Op de achterflap staat: “Tijdens haar opname in het ziekenhuis blikt Inge terug op gebeurtenissen in haar leven die haar hebben geraakt en gemaakt tot de vrouw die ze is. Zo vervlecht ze op een knappe manier het heden met het verleden. Kantje boord is daarmee ook een prachtige reflectie op het leven, waar iedereen die met tegenslag te maken krijgt, zich in zal herkennen.” Dat is het en daarnaast is Kantje boord leerzaam voor mensen in de naaste omgeving van een zieke en voor de professionals: verpleegkundigen, artsen en specialisten. Het maakt duidelijk hoe belangrijk invoelen, meevoelen en communicatie is.
Forum Groningen en Ameland
Op 7 april, Inge haar 62ste verjaardag, was de eerste presentatie van het boek. Op grote hoogte, in het filmcafé van Forum Groningen, de stad waar ze met haar man Bert woont, was een grote groep van geliefden, vrienden en zelfs specialisten uit het ziekenhuis samengekomen om het verschijnen van Kantje boord en de verjaardag van Inge te vieren. Het is 11 jaar na de behandeling. Ze is niet zonder chemoschade uit de strijd gekomen, maar ze is er en kan vol trots haar boek presenteren. Sinds Inge niet meer werkt woont ze afwisselend op Ameland en in Groningen. Kantje boord schreef ze op Ameland, in huisje Om Suien aan de Zuiderlaan in Hollum. Het is een boek geworden dat heel veel lezers verdient, van mensen in de zorgsector en lotgenoten, tot familie en vrienden van mensen voor wie het levenspad niet gladjes liep.
Wees aardig. Altijd.
In het boek dat ik op de presentatie mocht ontvangen zit een kaartje met de tekst: “Iedereen die je ontmoet, vecht een strijd waar je niets van weet. Wees aardig. Altijd.”
Het is bij mij tijdens het lezen een boekenleggertje geworden, dat bij elke keer dat ik het boek oppakte, door mijn handen ging. Een kleinood, in de geest van het boek.
Inge organiseert nog een boekpresentatie op Ameland. Wie dan een boek bij haar koopt ontvangt dat kleinood ook. Wees aardig. Altijd. Daarom.
Kantje boord op Ameland
De boekpresentatie op Ameland is op 14 juni 2025 in De Plaats, van 20.00 tot 21.30 uur.
14 juni is Wereld Bloeddonordag. Entree voor de boekpresentatie is een vrije bijdrage. De opbrengst is voor Stichting Matchis, Nederlands centrum voor stamceldonatie. Matchis is altijd op zoek naar donoren en gebruikt het gedoneerde geld om de werving van meer stamceldonoren mogelijk te maken.
Het boek is in De Plaats te koop (en zal na de presentatie in de eilander boekhandels te koop zijn) en Inge is er om het te signeren. Het belooft een verrassende en muzikale avond te worden.
Jeanet de Jong
“Volgjende halte”, kennen jullie die uitdrukking? Wie wel eens met de bus over Ameland reist hoort hem meermaals. “Volgjende halte Ridderweg, volgjende halte Camminghastraat.” Van die dingen. Sinds een paar weken - kzit regelmatig in de bus en daar heb je alle tijd voor dit soort onnozelheden - beluister ik het spraakgebrek van de omroepstem. Kijk, wij zijn Jan gewend en Jur en Douwe. Heldere informatie over waar je bent en waar je uit kunt stappen, soms gelardeerd met een bak nieuws over dit of dat van het eiland of een vette grap. Nuttige en leuke informatie die de hele bus doet glimmen van plezier. Maar dit! Om met Jehanne uit Vrouwe Rixt van Donia - Moeder van Ameland, Oans Mim te spreken: “Deer kin gien Amelander teugen!” Een ingeblikte stem met een uitspraak die geen Nederlands is, geen Amelands of Fries, Scandinavisch ook niet, helemaal niks. Blik. Een digitaal vervormde omroeper die tijdens een rit van een kwartiertje meer dan tien keer “Volgjende” roept. Een programmeerfout waar wij nu maar mooi mee zitten opgescheept. Wat er vlak voor halte Roosdunen gezegd wordt is al helemaal bijzonder. Ik heb tijdens verschillende ritten mijn oren gespitst. “Wat zègt het nou?” Uiteindelijk verstond ik het: “Volgjende halte, Rausdunen.”
Ja, Qbuzz, jullie bedoelen het vast en zeker goed, maar het pakt beroerd en ietwat lachwekkend uit, dat ingeblikte omroepsysteem. Geef mij Jan, Jur of Douwe maar.
Gelukkig komt de aanvullende informatie nog altijd uit de strot van de chauffeur. Wel zo verstaanbaar en wel zo gezellig.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
![]() |
Nummer 3 van 2025 |
Het is een paasnummer, met een konijntje in het gras op de voorkant. In dit voorjaar nummer is er nogmaals aandacht voor 80 jaar bevrijding.
Het blad wordt gratis huis aan huis bezorgd op Ameland. In de winkel kost het magazine drie euro.
In dit nummer verder:
![]() |
Als Inge Klinkert 51 is, wordt ze van de ene op de andere dag getroffen door acute leukemie. In Kantje boord vertelt ze erover, in bedrieglijk gewoon en heel toegankelijk proza. Het is een boek vol raak getypeerde personages, dat leest als een thriller. Het geeft een soms hilarisch, dan weer aangrijpend beeld van de gang van zaken in het Nederlandse zorgsysteem. Tijdens haar opname in het ziekenhuis blikt Inge terug op gebeurtenissen in haar leven die haar hebben geraakt en gemaakt tot de vrouw die ze is. Zo vervlecht ze op een knappe manier het heden met het verleden. Kantje boord is daarmee ook een prachtige reflectie op het leven, waar iedereen die met tegenslag te maken krijgt, zich in zal herkennen.
Inge Klinkert (Groningen, 1963) was in haar werkend leven onder andere communicatieadviseur, tekstschrijver en kindercoach. Ze is getrouwd met Bert, met wie ze drie kinderen kreeg. Hun zonen zijn inmiddels het huis uit. Hun dochtertje Agnes stierf in 1997 na negen weken aan de complicaties van vroeggeboorte. Sinds Inge niet meer werkt, woont ze afwisselend in Groningen en op Ameland. Het boek is geschreven Om Suien in Hollum.
Het boek is te bestellen via Inge Klinkert, via haar website www.ingeklinkert.nl
![]() |
Vakantie in de Terrorist |
Het huis is een oude barak die de Duitsers neerzetten in de duinen, als onderdeel van verdedigingslinie de Atlantikwall. Oud-leden van het Friese verzet kopen het na de oorlog voor het symbolische bedrag van één gulden en verbouwen het tot een recreatieverblijf. Omdat de nazi’s mannen en vrouwen van de ondergrondse ‘terroristen’ noemden, krijgt het houten onderkomen deze geuzennaam. Tot 1953 bezoeken ruim 2500 vrouwen, mannen en kinderen De Terrorist op Ameland. Ze zingen, spelen en dansen er. En ze delen als lotgenoten hun geschonden verleden. Zo kunnen ze op het Waddeneiland het verdriet van de vaste wal tijdelijk vergeten.
Schrijver en journalist Auke Zeldenrust dook de archieven in en sprak met nabestaanden van deze Amelandgangers. Zo verzamelde hij tal van persoonlijke geschiedenissen, die alle tot op de dag van vandaag doorwerken.
Een recensie volgt.
De Amelander, het vrijetijdsmagazine van en voor Ameland' van maart en april 2025 is het tweede nummer van dit jaar.
In dit voorjaar nummer staan de lammetjes op de voorkant. Er wordt geschreven over Jantine Scheltema, die bekroond voor een foto, over de maan en over 80 jaar bevrijding.
Het blad wordt gratis huis aan huis bezorgd op Ameland. In de winkel kost het magazine drie euro.
In dit nummer verder:
Nog anderhalve week en dan is de laatste voorstelling van Kruiend IJs en Noorderlicht. Die dernière is in Holwert, in de doopsgezinde kerk. We beginnen om 15.00 uur, zodat ook mensen van Ameland de voorstelling kunnen zien en dan de laatste boot terug naar huis nog kunnen halen. Voor wie de voorstelling nog niet gezien heeft is dit een niet te missen kans. Reserveren wordt aanbevolen.
Tik Kruiend IJs in bij 'Zoeken in dit blog' om meer over de voorstelling te lezen.
Hebben jullie het al gehoord? Dat De Stelp niet kan worden afgebroken, omdat er vleermuizen huizen? Ik hoorde het vrijdag op verjaardagsvisite, waar verwondering, verbazing en verontwaardiging was te horen. De volgende dag stond ik om iets over half acht bij de bushalte aan de Herenweg en H. stond daar ook te wachten. Ik kom H. daar regelmatig tegen als hij naar de kinderen in Leeuwarden gaat om te klussen en ik naar Zwolle reis om trekharmonica te spelen. En dan hebben we het er even over. Zo kwam ook De Stelp aan bod. “Ja maar, ik heb het verhaal veel schokkender gehoord,” zegt H. “De Stelp kan niet worden afgebroken want het gebouw is gekraakt door twee Buremers!” Het was hem voor waar verteld. Ik had net die dag daarvoor weer eens een foto gezien van de Buremer vlag, met het geel en blauw en de vleermuis in het midden. Het kwartje rinkelde daardoor vrij snel in het bakje.
Wat die vleermuizen betreft: het zou mooi zijn als die zich weer in de bunkers in de Tonnedunen vestigden. Daar zaten ze altijd, maar de laatste paar jaar is het er stil. In de stalen deuren die de munitiebunker afsluiten zit een luikje als invlieggat. Voorheen maakten de vleermuizen daar gebruik van en ook de zwaluwen. Die nestelden aan de binnenkant boven de deur. Resten van hun nesten zitten er nog maar de fladderaars en hun jonkies heb ik er al een paar jaar niet gezien. Ik kom daar regelmatig met groepjes mensen vanwege de fietsexcursie Verborgen Bunkers om te vertellen over Ameland in de Tweede Wereldoorlog en de restanten van de Atlantikwall te laten zien. We komen er te vaak, vinden de vleermuizen en zwaluwen, en verstoren hun rust; ze zijn vertrokken en de nestjes hangen leeg tegen de betongrijze muur. Misschien zijn dat wel de vleermuizen die naar het bejaardencentrum zijn gemigreerd. Als zij nu hun koffers pakken en terugverhuizen naar de Tonnedunen, beloof ik dat ik heel zacht zal praten en de excursieleden zal vragen dat ook te doen. Dan kunnen ze wat mij betreft blijven zitten en genieten van de duinen daar.
Die zaterdagochtend tref ik, zoals altijd als ik op zaterdagochtend aan boord zit, tientallen voetballertjes, in Geel Wit tenue en Amelandia kleuren. Ze maken zich op voor een sportief treffen op het vasteland. Als we bijna van boord kunnen groepen ze samen bij de uitgang. Daar ontspint zich een gesprek tussen een stuk of vier jongetjes van een jaar of 8. “De wereld is plat!” zegt de een. “De wereld is rond”, zegt een andere jongen uit het groepje, terwijl hij met zijn armen een bol in de lucht zwaait. “Dat zeg je alleen maar omdat meester dat zegt”, zegt de eerste weer. “De wereld is plat, kijk maar naar die foto!” Hij wijst triomfantelijk naar een groot zeegezicht op de wand van de veerboot. En inderdaad, daar loopt de horizon aardig recht. De tweede jongen die zeker weet dat de aarde rond is heeft daar niet direct van terug. Hij denkt er vast en zeker over na. Of vraagt het meester nog een keer.
Buremers die De Stelp kraken en een wereld die plat is. Het moet hier niet gekker worden.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
De kogelvis is in opmars. Wat een geweldige uitvinding is dat! Het reclamebureau dat dit heeft bedacht verdient wat mij betreft een prijs.
De emoji van een opgeblazen kogelvis waarschuwt voor misleidende reclames op sociale media. Reclames met valse beloftes over gezondheid, wondercremes en snel rijk worden, bijvoorbeeld. Die reclames komen veel voor, zegt Stichting Reclame Code (SRC). Wat blijkt? Van gebakken lucht en valse beloften word je niet rijk of gezonder.
De SRC is al meer dan 60 jaar de instantie op het gebied van zelfregulering van reclame. De SRC wil verantwoord reclame maken bevorderen met als doel de betrouwbaarheid en geloofwaardigheid van reclame te waarborgen. De SRC is geen rijksinstituut, maar een zelfstandige stichting die door het adverterend bedrijfsleven wordt betaald.
De SRC faciliteert de Nederlandse Reclame Code (NRC) en de Reclame Code Commissie (RCC). De regels waaraan verantwoorde reclame moet voldoen, liggen vast in de NRC. Klachten over reclames, omdat ze misleidend zijn bijvoorbeeld, kun je indienen bij de RCC.
De SRC lanceerde de kogelvis en ik vind het een gouden greep. Om eerlijk te wezen had ik de kogelvis nog nooit bewust tussen de emoticons gezien, maar nu weet ik het. Hij staat er echt bij. Een leuk icoontje en een meesterlijke zet om deze vis, die zich op kan blazen tot een grote bol, te introduceren. Zo maak je het leuk om leugens te becommentariëren en maak je het makkelijk om foute influencers te ‘kogelvissen’. Ze verdienen het; er wordt te veel gebakken lucht verkocht als zoete broodjes en dat kost handen vol geld.
Dus: beweert een beïnvloeder dat je vijftien kilo afvalt binnen een week en toch alles kunt blijven eten? Plaats een kogelvis bij die onzin. De kogelvis-campagne is vooral bedacht om jongeren bewust te maken van misleidende reclame op social media. Wat mij betreft kan hij ook worden gebruikt voor wie beweert dat Oekraïne de oorlog is begonnen. Vanwege de grove leugen is een kogelvis op z’n plaats.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
![]() |
DN 152 |
Diatonisch Nieuwsblad is het kwartaalblad voor liefhebbers van trekharmonica en andere diatonische/wisseltonige muziekinstrumenten met doorslaande tongen, zoals de mondharmonica, concertina en bandoneon. DN is een uitgave van Stichting Volksmuziek Nederland (SVN). Het blad verschijnt vier keer per jaar.
Jeanet de Jong is eindredacteur van Diatonisch Nieuwsblad.
Een abonnement op DN kost € 19,50 voor Nederland en € 25 voor abonnees uit het buitenland.
In dit nummer onder meer:
![]() |
Maart 2025 |
Op de achterkant van deze Pôllepraat prijken foto's van bevrijdingsoptochten in 1945.
Deze Pôllepraat kwam uit in een oplage van 775 exemplaren.
In deze editie verder:
Lied uit de muzikale theaterproductie Kruiend IJs en Noorderlicht. Op 23 maart 2025 wordt deze voorstelling nog een keer gespeeld, in de Doopsgezinde kerk in Holwert.
De laatste stuiver
de laatste slok
de Reeweg naar de zee
een laatste lach
een laatste zoen
die neem ik mee
Op mijn weg over het water
door stormwind en weer
Door zee getij en golven
elke keer
De laatste stuiver
de laatste slok
de Reeweg naar de zee
een laatste lach
een laatste zoen
die neem ik mee
En hoog boven het water
wolken in de lucht
wachten nooit tot later
nooit op de vlucht
De laatste stuiver
de laatste slok
de Reeweg naar de zee
een laatste lach
een laatste zoen
die neem ik mee
En ooit komt er een later
Kom ik terug naar hier
terug over het water
met stuivers voor het bier
De laatste stuiver
de laatste slok
de Reeweg naar de zee
een laatste lach
een laatste zoen
die neem ik mee
...
die neem ik mee
Tekst en muziek Kees Poulus ©.