De reis door Ierland was bijzonder. Tijdens een rondrit hadden we een vakbekwame chauffeur die nog aardig was bovendien. Hij bestuurde de bus, wierp zich op als reisleider, was op en top entertainer en zong als kers op de taart een prachtig Iers lied terwijl hij ons over de smalle weg van de Ring of Kerry loodste.
De man, hij heet Batt, kreeg de lachers op zijn hand met enkele mopjes. Sommige hadden een lange, lange baard, maar zoals Batt ze vertelde waren ze toch te pruimen. Zoals die over de golfbanen in Ierland. Er liggen er nogal wat. Ook Trump-banen. Veel golfbanen, vertelde Batt, hebben strenge regels. Op die ene waar we langsreden is het bijvoorbeeld verplicht, zo zei hij, om een dubbel paar sokken te dragen. Voor het geval je een hole in one slaat.
We passeerden een meer. “In this lake there is hardly any fish", zei Batt. “You catch nothing here but a cold or a flu.”
Ja, Batt wist de sfeer in de bus wel op te warmen. Tot slot zong hij “Oh Danny Boy.” Heerlijk langzaam, minuten lang, met een warm applaus als beloning. Een aanwinst, deze Batt. Beluister hem hier.
Het eerste deel van onze reis van twee weken ging langs de kust en de terugreis ging per trein dwars over Ierland, van Galway naar Dublin terug. We deden alles met het openbaar vervoer en het moet gezegd: de bussen en treinen in Ierland zijn geweldig.
Ergens midden op het grote eiland ontmoetten we bij een bushalte een stel. We zaten op dezelfde bus te wachten en waren allemaal wat onzeker of hij wel zou komen en zo ja, van welke kant dan. Dat links rijden betekent dat de bushaltes aan de andere kant van de weg staan dan waar wij ze willen hebben. Het blijft oppassen. Er ontspon zich een gesprek met de beginvragen: “Waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naartoe?” Het bleken Amerikanen te zijn. Wat of dat ze dachten van Trump, durfde ik in mijn beste Engels te vragen. Nou, ze konden er wel van kokhalzen. Het bleek dat ze feitelijk Amerika voor even waren ontvlucht. Ze werden ziek van het huidige politieke klimaat daar. Aardige mensen, zoals er in Amerika vast en zeker een heleboel wonen. Ik heb met ze te doen. Laten wij hier in Nederland met de komende verkiezingen maar goed uit onze doppen kijken.
Tot slot wil ik er op wijzen dat de vorige column nog altijd staat als een huis en dat het van het grootste belang is dat de Dorpsbelangen de handen ineen slaan en als vertegenwoordiging van de eilanders tot een besluit komen. In november wordt het hele Sunneklaascircus weer opgerakeld door de rechtszaak tegen Jan Roos. Dat geeft ongetwijfeld gedoe. Spreek je uit, Dorpsbelangen, het kan nu nog.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten