Een meesterlijke vondst. Eentje waar ik weken later nog plezier om heb. Yvonne Kroonenberg bezoekt Ameland en schrijft erover in het AD. Ze is enthousiast en ze zeurt hier en daar een beetje. Ze houdt niet van wind terwijl ‘wij’ dat ‘juist lekker vinden’. Dat begint goed. Eilanders zuchten niet bij een beetje wind. Nee, dat hoort erbij. Dat vinden wij lekker.
Het is Hotel de Klok in Buren waar Kroonenberg overnacht. Daar kan ze tenminste met haar hondje terecht. De meeste hotels zijn niet van hondjes gediend, klaagt het baasje van een keffertje. Zij wijst ons op de kracht van een gedifferentieerd aanbod. Mooi dat er een De Klok is. Elke hondenbezitter moet dat weten.Kroonenberg’s ervaringen op het eiland pakken positief uit. Ze schrijft over de geheimen op het eiland die verborgen moeten blijven, over de zeehondjes, over de verschillen tussen oost en west en over het mooiste café dat het komende jaar die prijs vanwege de aanbouw niet nog eens verdient, wat haar betreft. Maar het leukste in het stuk van de schrijfster is de humor die ze op het eiland tegenkomt. De obers krijgen er de goedgebekte Kroonenberg mee stil. Hoe of dat het Amelands klinkt, vraagt ze. Dat, zegt een barkeeper droog, klinkt als een dronken Groninger die Fries probeert te spreken. Ze lacht niet. Ik kan er uren over nagrijnzen maar Kroonenberg valt stil. Zij lacht alleen schaterend wanneer de wind is stilgevallen en ze zonder tegenwind over het eiland kan fietsen. Het begint in haar weekend pas weer te waaien op de ochtend dat ze het eiland verlaat. Of dat de ober het erg vindt dat het weer waait. Welnee, zegt deze. Wind hoort erbij. En nu komt ie: “Soms is het lastig. Als je met een salade het terras op moet. Waait de sla weg. Maar daar hebben we wat op gevonden. Dan loopt er een collega mee, met een doek als windscherm.”
Jeanet F. de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten