Daar stond ze, met haar lange donkere jas en felroze plopkap. Bij de Jumbo op het parkeerterrein. Om een reportage te maken en achter mensen die geen zin hadden in camera en microfoon aan te hollen, naast auto's met portierraampje dicht staand om toch een reactie te forceren. Het was bepaald geen optreden van hoogstaande journalistiek. De presentatrice was slecht voorbereid en stond in de fok-modus, waar Ameland even helemaal geen zin in had. En dan krijg je op YouTube en andere sociale media publicaties met reactie op reactie en gaan zelfs mensenrechtenactivisten zich ermee bemoeien. Ze kondigen vreedzame demonstraties aan tegen wat ze noemen een 'zeer discutabele traditie' op Ameland en Terschelling.
Natuurlijk is die eilander decembertraditie zeer discutabel, maar toevallig is het wel onze zeer discutabele traditie, waar mensenrechtenactivisten zich niet mee bezig hoeven te houden. Laten zij vooral hun pijlen richten op echte mensenrechtenkwesties. De vrouwen van Ameland hebben hun bemoeienis niet nodig, want dat zijn zeer zelfstandige vrouwen die heel goed voor zichzelf kunnen opkomen.
Dit jaar heb ik de dagen rond het afscheid van Sinterklaas niet op Ameland meegemaakt en dat terwijl ik een liefhebber ben. Er was een ander afscheid dat mijn aandacht vroeg. Wel werd ik geappt en stroomden er berichten binnen en belden media om commentaar en duiding. Ik had er deze keer niet zoveel zin in, want de jukebox stond aan.
Soms maken mensen zich druk om zaken waar ze geen kaas van hebben gegeten, provoceren, lokken uit tenten en maken onrust om de aandacht die dat oplevert. We zullen, in deze tijd van massacommunicatie, moeten leren leven met bemoeials, mensen die niet genoeg lijken te hebben aan hun eigen gedoe. Ameland moet in alle rust maar eens denken aan een algehele verhuurstop voor een paar dagen per jaar. Het enige dat Ameland kan helpen is vreedzame eilander eendracht.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten