In Hoek van Holland gaan we even naar het strand. Eerst proberen we wifi te scoren en in het eerste tentje is het prijs. Gratis wifi. Voor de prijs van twee koppen koffie. Het Huis van de Week moet op de website, dus ik moet even digitale verbinding met het thuisfront zoeken. De koffie is niet lekker, de tent te warm en de ober komt bezweet naar ons tafeltje met de mededeling: ‘Ik weet de code niet. Die weet alleen de baas en die is er niet.’ Het ziet er onbeschrijfelijk sneu uit en op zijn ‘tot ziens’ denken wij niet eens zo heel diep van binnen: ‘Dachtutniet.”
We rijden naar de boulevard en parkeren à raison van 6 euro. Op het strand hangt de blauwe vlag. We kennen hem van thuis. Het betekent dat er verschillende voorzieningen zijn en dat het strand schoon is. Op het strand ligt inderdaad schoon zand maar wat de voorzieningen betreft zie je door de bomen het bos niet meer. Informatieborden, vlaggen, lifeguardhokjes, betonnen platen en afvalbakken. Heel veel afvalbakken. Daar kan Ameland zich de laatste tijd trouwens mee meten. Ook daar groeit het woud aan bakken gestaag. Midden op het strand staan gruwelijk grote containers, niet ontsproten uit een gedegen strandbeleid, maar een ad hoc oplossing omdat er wel eens mensen wat spullen van het strand op een bultje achterlaten. Ambtenaar strandzaken licht ons voor. Maar, ambtenaar strandzaken, is het niet fantastisch dat mensen de moeite nemen om een oud net en nog wat stukken plastic op een bult te gooien? Moet daar nu een extra voorziening voor worden gecreëerd? Misschien worden de zwarte bakken nog wel met mooi strandhout bekleed, probeert de ambtenaar de pijn te verzachten.
Het blijven onnutte obstakels op een strand dat wijds hoort te zijn, met slechts hier en daar een strandpaal en verder zo weinig mogelijk in het zicht.
In Llandudno in Wales pakken ze het anders aan. Daar krijg je een hele dikke boete voor het voeren van de meeuwen en weggooien van rommel. In Ierland idem dito. Hondje laten poepen op of bij het strand? Portemonnee trekken en goed ook.
De verkiezing tot Schoonste Strand van Ameland is in de lijn van het korte termijn succes. Ameland wil een vermelding, een persmoment en kan dan gaan snoeven: Wij zijn het schoonste strand. Aan het proces is daarmee niets veranderd. Mensen blijven rotzooi op het strand dumpen. Den Helder voert deze zomer een campagne die aan moet zetten tot het meenemen van je peuken. Daar wordt aan een proces gewerkt. In Dublin staat er op de bussen een vrouw die een radslag maakt en zo haar propje in de prullenbak werkt. Er staat een tekst bij in de trant: Doe het op je eigen manier. Met radslag, pirouette, duikelend, break dansend, op de kop, liggend of op één hand staand, het maakt Ierland niet uit hoe, als je maar je rommel in de bak mikt. Het wekt een glimlach op en dat stimuleert een proces; meer dan een persmomentje en nog een erkenning.
Jeanet F. de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten