De volgende keer dat dit zeldzame natuurverschijnsel zich voordoet is op 31 januari 2037. Dan ben ik 80, bijna 81. Het kan best zijn dat ik dan weer het stoeltje aanschuif en voor het raam zit om uren naar een maan te turen die heel langzaam verdwijnt, roodachtig wordt om daarna net zo langzaam weer tevoorschijn te komen. Als er maar geen bewolking is. Om de weersverwachting voor januari 2037 maak ik me nu nog maar niet te sappel. We kunnen slechts bevroeden hoe het dan zal zijn.
Zit ik dan in De Stelp aan de Oranjeweg? Ben ik dan zo dement als een deur of loop ik nog kwiek rond en woon ik op mezelf in een super geïsoleerd handzaam huisje in het nieuwe wijkje op De Stelp aan de Hidde Dirks Katstraat? Liggen tegen die tijd de stranden van Ameland bezaaid met een metersbrede dikke laag plastic? Heeft de duindoorbraak alle duinen aan de noordkant meegesleurd de Noordzee in? We kunnen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen dat de zee tegen die tijd verder is gestegen en dat Ameland moeite zal hebben de voeten droog te houden. De jeugd van dan weet alleen uit verhalen dat er eens duinen lagen die doorbraken met een springvloed en dat er een boorlocatie deels in zee verdween.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik in 2037 het aardse voor het eeuwige heb ingeruild. We zullen zien, maar als het even kan zit ik ook dan weer klaar voor de superbloedwolfmaan. Het was vannacht fantastisch.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten