Vanmiddag gaat de reddingboot uit. De lancering van de paardenreddingboot is altijd weer mooi om te zien en vooral ook mooi om te horen. Het ratelen van de rupsbanden op de klinkers van de Hidde Dirks Katstraat, begeleid door het tikken van de paardenhoeven, roert altijd weer het hart. Die van mij wel, in ieder geval. Het geluid trekt een groot blik aan gevoelens open. Van bewondering, heimwee, melancholie tot aan opgetogen zijn.
Terwijl ik dit in mijn achtertuintje zit te tikken zijn er bandoneonklanken te horen. Een bandoneon is net als de trekharmonica en accordeon een balginstrument. Moeilijk om te bespelen, maar zo mooi! Het instrument is in Nederland vooral beroemd van de trouwerij van Máxima en Willem-Alexander, van de traan die aan het oog van Max ontsnapte. Van het hartverscheurende Adiós Nonino van Ástor Piazzolla. Als je dat terugkijkt (het is op YouTube te vinden) is het verbazingwekkend dat er alleen maar een traan rolde en dat de aanstaande koningin niet in snikken uitbarstte. Zo kippenvel mooi.
De bandoneon raakt het hart. Zo’n prachtig instrument staat er dit weekend in mijn huis. Het is niet van mij, ik kan er niet op spelen. Hij is van Jacqueline Edeling, mijn trekzakjuf, die dit weekend op Ameland is om een paar keer op te treden. Eigenlijk kwam ze naar Ameland voor Ameland, maar ach, toen bedacht ze dat ze dan ook wel wat instrumenten mee kon nemen om hier en daar te spelen en dat heb ik voor haar geregeld. Behalve optreden moet ze ook studeren. Zelfs tijdens een weekendje weg. Jacqueline is beroepsmusicus. En zo komt het dat de mooiste fragmenten van de prachtigste muziekstukken via de open ramen mijn huisje ontsnappen.
Op het bankje voor Westerlaan 8 |
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten