![]() |
St. Petrustsjerke Tsjerkwert |
- St. Petruskerk Tjerkwerd - St. Petrustsjerke Tsjerkwert
- Anny de Jong
- Voorjaar 2000
Ameland uitgaven verzameld in één blog. Mis je een? Laat het weten, dan nemen we hem op. Met enige regelmaat plaatsen we een 'moaiste woa'd fan ut Amelands' en een column. Ga voor de oudere uitgaven naar 1971 in het archief en ga dan naar 'Oudere posts'. De oudste post is over een uitgave uit 1441. Het Blog wordt aangevuld met wat er maar aan bijzonders over het eiland te vertellen is, over verhalenavonden van Ameland Vertel! en over trekharmonica avonturen. Opgetekend door Jeanet de Jong.
![]() |
St. Petrustsjerke Tsjerkwert |
![]() |
Nummer 25 |
'WPDetails' is het personeels- en relatiemagazine van Wagenborg Passagiersdiensten. Het blad verschijnt drie keer per jaar. Nummer 25 heeft als thema 'Gemeenschap'. Op de voorkant staat WPD medewerker Richard die een high five geeft aan een kleine reiziger.
WPDetails laat de lezer in elk nummer kennismaken met een collega rederij, in dit nummer is dat Norden-Frisia, de veerdienst die vaart naar de Oost-Friese eilanden Norderney en Juist.
Hoofdredacteur Bob Rijpstra schreef in deze jubileumeditie het voorwoord.
In dit jubileumnummer wordt achteruit gekeken en vooruitgeblikt. Ineke van Gent vertelt over de kracht van een kleine gemeenschap. De burgemeester van Schiermonnikoog, de kleinste gemeente van Nederland, vindt Schier een unieke en levendige gemeenschap. Wees trots en zuinig op het waddengebied, is haar boodschap.
In dit nummer:
Op de achterkant staat in de rubriek 'Vaste reiziger in beeld' een foto van kinderfysiotherapeut Marije Wiegersma. Ze werkt twee dagen per week op Ameland.
Wagenborg heeft met WPDetails een mooi en informatief nieuwsorgaan.
Het thema voor het zomernummer is 'Geheimen'.
Als Inge Klinkert 51 is, wordt ze van de ene op de andere dag getroffen door leukemie. Bij die dag begint het boek. Ze komt haar bed niet uit, zo moe is ze. Het is Pinksteren 2014. Wat dan in rap tempo volgt zijn onderzoeken, ziekenhuisopnames en behandelingen. De diagnose is een mokerslag, de behandeling lang en zwaar. In Kantje boord vertelt Inge Klinkert over wat ze ziet en hoort en voelt, hoe het met haar lijf gaat, over haar zorgen om haar twee jonge kinderen, over mooie en droevige herinneringen, over het leven waar ze zo plotseling in verzeild is geraakt en waar ze niks aan kan doen en weinig aan kan veranderen. Ze geeft zich over aan de specialisten, al gaat dat lang niet altijd zonder slag of stoot. Wat de ziekte die haar overkomt betreft, doet ze niet veel anders dan meebewegen, zonder zichzelf in alle ellende te verliezen.
Diepe bron vol informatie en inspiratie
Velen maken mee wat Inge heeft meegemaakt en weinigen kunnen het zo verwoorden als zij het opgeschreven heeft. Haar boek Kantje boord is een diepe bron vol inspiratie, informatie, mooie taal, gedichten, filosofische gedachten over het bestaan en betekenisvolle muziek. En Julien Clerc, vanzelfsprekend. Inge is fan van de zanger en vertaalde menig chanson van hem en zijn collega chansonniers. Kijk op de website www.ingeklinkert.nl hoeveel Inge al vertaald heeft. Ze leerde er mooi Frans door spreken.
Tuimeltrein
Het boek Kantje boord is een kaartje voor een tuimeltrein aan emoties en daar je dat kaartje bij Inge (maar ook bij BoekScout of de boekhandel) kunt kopen, weet je als lezer dat er een station is waar uitgestapt wordt. Dat is vanaf het eerste woord een geruststellende gedachte. Tussen dat eerste en laatste woord zit het verhaal van Inge, van haar ziekte met aangehaakte behandelingen en golven van angst, paniek, liefde en overgeven aan de voorzienigheid.
Meanderende grijze en zwarte tekst
Het boek leest als een (tuimel) trein en de woorden maken licht wat zwaar is en zwaar wat niet anders dan zwaar kan zijn. In eerste instantie dacht ik met een misdruk te maken te hebben. In mijn exemplaar zag ik stukken tekst die grijs waren in plaats van zwart. Het duurde even voor ik doorhad dat het met opzet zo gedaan is. De in zacht grijs gedrukte teksten betreffen herinneringen. De realiteit van het ziekenhuis is in zwart gezet. De twee meanderen door het boek om elkaar heen. Het is een mooie manier om duidelijk te maken dat het om verschillende tijden en gebeurtenissen gaat. Als de tekst grijs wordt weet je dat het over vroeger gaat.
De achterflap
Op de achterflap staat: “Tijdens haar opname in het ziekenhuis blikt Inge terug op gebeurtenissen in haar leven die haar hebben geraakt en gemaakt tot de vrouw die ze is. Zo vervlecht ze op een knappe manier het heden met het verleden. Kantje boord is daarmee ook een prachtige reflectie op het leven, waar iedereen die met tegenslag te maken krijgt, zich in zal herkennen.” Dat is het en daarnaast is Kantje boord leerzaam voor mensen in de naaste omgeving van een zieke en voor de professionals: verpleegkundigen, artsen en specialisten. Het maakt duidelijk hoe belangrijk invoelen, meevoelen en communicatie is.
Forum Groningen en Ameland
Op 7 april, Inge haar 62ste verjaardag, was de eerste presentatie van het boek. Op grote hoogte, in het filmcafé van Forum Groningen, de stad waar ze met haar man Bert woont, was een grote groep van geliefden, vrienden en zelfs specialisten uit het ziekenhuis samengekomen om het verschijnen van Kantje boord en de verjaardag van Inge te vieren. Het is 11 jaar na de behandeling. Ze is niet zonder chemoschade uit de strijd gekomen, maar ze is er en kan vol trots haar boek presenteren. Sinds Inge niet meer werkt woont ze afwisselend op Ameland en in Groningen. Kantje boord schreef ze op Ameland, in huisje Om Suien aan de Zuiderlaan in Hollum. Het is een boek geworden dat heel veel lezers verdient, van mensen in de zorgsector en lotgenoten, tot familie en vrienden van mensen voor wie het levenspad niet gladjes liep.
Wees aardig. Altijd.
In het boek dat ik op de presentatie mocht ontvangen zit een kaartje met de tekst: “Iedereen die je ontmoet, vecht een strijd waar je niets van weet. Wees aardig. Altijd.”
Het is bij mij tijdens het lezen een boekenleggertje geworden, dat bij elke keer dat ik het boek oppakte, door mijn handen ging. Een kleinood, in de geest van het boek.
Inge organiseert nog een boekpresentatie op Ameland. Wie dan een boek bij haar koopt ontvangt dat kleinood ook. Wees aardig. Altijd. Daarom.
Kantje boord op Ameland
De boekpresentatie op Ameland is op 14 juni 2025 in De Plaats, van 20.00 tot 21.30 uur.
14 juni is Wereld Bloeddonordag. Entree voor de boekpresentatie is een vrije bijdrage. De opbrengst is voor Stichting Matchis, Nederlands centrum voor stamceldonatie. Matchis is altijd op zoek naar donoren en gebruikt het gedoneerde geld om de werving van meer stamceldonoren mogelijk te maken.
Het boek is in De Plaats te koop (en zal na de presentatie in de eilander boekhandels te koop zijn) en Inge is er om het te signeren. Het belooft een verrassende en muzikale avond te worden.
Jeanet de Jong
“Volgjende halte”, kennen jullie die uitdrukking? Wie wel eens met de bus over Ameland reist hoort hem meermaals. “Volgjende halte Ridderweg, volgjende halte Camminghastraat.” Van die dingen. Sinds een paar weken - kzit regelmatig in de bus en daar heb je alle tijd voor dit soort onnozelheden - beluister ik het spraakgebrek van de omroepstem. Kijk, wij zijn Jan gewend en Jur en Douwe. Heldere informatie over waar je bent en waar je uit kunt stappen, soms gelardeerd met een bak nieuws over dit of dat van het eiland of een vette grap. Nuttige en leuke informatie die de hele bus doet glimmen van plezier. Maar dit! Om met Jehanne uit Vrouwe Rixt van Donia - Moeder van Ameland, Oans Mim te spreken: “Deer kin gien Amelander teugen!” Een ingeblikte stem met een uitspraak die geen Nederlands is, geen Amelands of Fries, Scandinavisch ook niet, helemaal niks. Blik. Een digitaal vervormde omroeper die tijdens een rit van een kwartiertje meer dan tien keer “Volgjende” roept. Een programmeerfout waar wij nu maar mooi mee zitten opgescheept. Wat er vlak voor halte Roosdunen gezegd wordt is al helemaal bijzonder. Ik heb tijdens verschillende ritten mijn oren gespitst. “Wat zègt het nou?” Uiteindelijk verstond ik het: “Volgjende halte, Rausdunen.”
Ja, Qbuzz, jullie bedoelen het vast en zeker goed, maar het pakt beroerd en ietwat lachwekkend uit, dat ingeblikte omroepsysteem. Geef mij Jan, Jur of Douwe maar.
Gelukkig komt de aanvullende informatie nog altijd uit de strot van de chauffeur. Wel zo verstaanbaar en wel zo gezellig.
Jeanet de Jong
Tik Column in bij 'Zoeken in dit blog' of klik op Label 'column' onder dit bericht om meer columns te lezen.
![]() |
Nummer 3 van 2025 |
Het is een paasnummer, met een konijntje in het gras op de voorkant. In dit voorjaar nummer is er nogmaals aandacht voor 80 jaar bevrijding.
Het blad wordt gratis huis aan huis bezorgd op Ameland. In de winkel kost het magazine drie euro.
In dit nummer verder:
![]() |
Als Inge Klinkert 51 is, wordt ze van de ene op de andere dag getroffen door acute leukemie. In Kantje boord vertelt ze erover, in bedrieglijk gewoon en heel toegankelijk proza. Het is een boek vol raak getypeerde personages, dat leest als een thriller. Het geeft een soms hilarisch, dan weer aangrijpend beeld van de gang van zaken in het Nederlandse zorgsysteem. Tijdens haar opname in het ziekenhuis blikt Inge terug op gebeurtenissen in haar leven die haar hebben geraakt en gemaakt tot de vrouw die ze is. Zo vervlecht ze op een knappe manier het heden met het verleden. Kantje boord is daarmee ook een prachtige reflectie op het leven, waar iedereen die met tegenslag te maken krijgt, zich in zal herkennen.
Inge Klinkert (Groningen, 1963) was in haar werkend leven onder andere communicatieadviseur, tekstschrijver en kindercoach. Ze is getrouwd met Bert, met wie ze drie kinderen kreeg. Hun zonen zijn inmiddels het huis uit. Hun dochtertje Agnes stierf in 1997 na negen weken aan de complicaties van vroeggeboorte. Sinds Inge niet meer werkt, woont ze afwisselend in Groningen en op Ameland. Het boek is geschreven Om Suien in Hollum.
Het boek is te bestellen via Inge Klinkert, via haar website www.ingeklinkert.nl
![]() |
Vakantie in de Terrorist |
Het huis is een oude barak die de Duitsers neerzetten in de duinen, als onderdeel van verdedigingslinie de Atlantikwall. Oud-leden van het Friese verzet kopen het na de oorlog voor het symbolische bedrag van één gulden en verbouwen het tot een recreatieverblijf. Omdat de nazi’s mannen en vrouwen van de ondergrondse ‘terroristen’ noemden, krijgt het houten onderkomen deze geuzennaam. Tot 1953 bezoeken ruim 2500 vrouwen, mannen en kinderen De Terrorist op Ameland. Ze zingen, spelen en dansen er. En ze delen als lotgenoten hun geschonden verleden. Zo kunnen ze op het Waddeneiland het verdriet van de vaste wal tijdelijk vergeten.
Schrijver en journalist Auke Zeldenrust dook de archieven in en sprak met nabestaanden van deze Amelandgangers. Zo verzamelde hij tal van persoonlijke geschiedenissen, die alle tot op de dag van vandaag doorwerken.
Een recensie volgt.