Op de heenreis zit aan het ene tafeltje een jong stel dat volledig geprepareerd op reis is gegaan. Ze zitten te dobbelen en hebben een vilten kleedje mee zodat medereizigers niet de zenuwen krijgen van steeds maar weer rammelende stenen. Ook rollen de dobbelstenen minder snel van tafel en hoeven ze er niet om de haverklap op de kop onder het tafeltje naar te zoeken en graaien. Aan het andere tafeltje zit een familie waarvan de papa een film op zijn tablet volgt. Het is luid en duidelijk te horen, maar net niet te verstaan. Op de vraag of ze dan echt geen oortjes mee hebben, komt er al snel een bundeltje wit snoer met oortelefoontjes tevoorschijn. Elk compartimentje zit in z’n eigen coconnetje zonder de buren te hinderen.
De terugreis is een verhaal apart. Ik had een zakje pepernoten gekregen en die scheur ik, een beetje hongerig van de reis, aan boord open. Mondkapje af, pepernoten erin, in rap tempo. Tot de mevrouw van het buffet langskomt en bij mijn tafeltje blijft staan. Of ik mijn mondkapje wel voor wil doen, spreekt ze me aan. “Ja, maar ik zit te eten,” werp ik tegen, refererend aan de vele bordjes waarop staat dat je het mondkapje af mag doen om te eten en te drinken. Pepernoten is geen eten, weet de mevrouw zeker. Onder eten verstaat ze een broodje of boterham. Ik was mijn flesje water vergeten, maar vraag me wel af of water ook tot de niet serieus te nemen voedingsmiddelen gerekend moet worden. Het was me de discussie niet waard en ik had al meer dan genoeg van die kleine koekjes naar binnen gewerkt, maar het zet je wel aan het denken over de status van een en ander en over discriminatie van voedingswaar. Thuis ben ik de pepernoten maar even gaan troosten.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten