Ik lees langzaam en ik heb veel leeswerk onder handen en toch ging dit boek mee de boot op, de bus en de trein in. Vooral op de boot en in de trein is het lekker lezen, wachtend op de bus onder het afdak in de schaduw is ook een prima plek. Met een goed boek wordt wachten een plezier. En dit is een goed boek.
Femke schrijft openhartig over de liefde tussen haar en Eberhard en toch ook weer niet zo openhartig dat het ongeschikt is voor hun kinderen. Die drie koters die zij samen op de wereld hebben gezet hebben er een liefdevol verhaal aan over hun ouders, waarvan ze hun vader veel te jong moesten missen.
Voor de lezer die verder van de familie afstaat is het een uniek kijkje achter de schermen van de sociaal democraat met een publieke functie en zijn veel jongere vrouw.
Femke heeft een bijzondere manier van schrijven en ik hou ervan. Ze herhaalt en herhaalt en herhaalt, tot je als lezer kunt invullen wat er komt en het door de herhaling snapt.
"Wondermooi opgeschreven, ontroerde mij verschrikkelijk." Dat zei Matthijs van Nieuwkerk erover en daar kan ik me volkomen bij aansluiten. Wondermooi en ontroerend en met een slot dat we allemaal kennen, de dood van de burgemeester.
Naast genot over de schrijfwijze en het verhaal en de ontroering om de geschiedenis heb ik nog iets uit het boek gehaald: schrijf bij elk briefje, hoe kort ook, een aanhef en een afsluiting. Zonder dàt is bot, dat vond Eberhard van der Laan. Ik snap hem en schreef bijna altijd al aanhef en afsluiting, maar doe dat vanaf nu standaard.
Indachtig Femke en Eberhard van der Laan.
Jeanet de Jong
Geen opmerkingen:
Een reactie posten