Ik ben doorgaans een kwartier voor tijd op het duin bij het Bunkermuseum aanwezig. Om kennis te maken met de deelnemers, deelnamebewijzen te controleren en om te voelen hoe de wind staat. Dan ga ik voor de wind staan, zodat mijn woorden naar de deelnemers waaien. Deze donderdag was ik laat, op het nippertje voor aanvangstijd. De band van mijn elektrische fiets stond plat in het schuurtje. Gelukkig staat de fiets van dochter C ook in dat hokje, al heeft die geen hulpmotortje.
De ochtend na de excursie moest ik even naar Ballum. Dat moest dus deze keer op de gewone fiets. Het was vroeg en het was een stille ochtend met mistflarden. Ik reed de opkomende zon tegemoet. Het werd een van de mooiste ritjes ooit en dat op een fiets zonder hulpmotor. Het deerde me geen seconde. En die drie jongens van de Bunkerexcursie? Ze bedankten me na afloop en de jongste van de drie zei zonder dwang van zijn ouders: "Het was veel leuker dan ik had verwacht!"
Jeanet F. de Jong
Met het filmpje hieronder laat ik jullie meegenieten van die wonderschone zonsopkomst. De Bunkerexcursie komt volgend jaar wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten